زنده یاد حسین بختیاری معروف به "پژمان بختیاری" از شعرای سرشناس و بزرگ معاصر ایران است که در دوران اشغال ایران توسط متفقین (پس از شهریور 1320) و در حالیکه ایران و ایرانی در اشغال و فقر و بیکاری و گرسنگی و بیماری می سوخت قطعه ای را سرود تا مرهمی بر زخم های وطن باشد و امیدی به قلب هموطنان.
این قطعه ساده بسیار سریع مورد توجه قرار گرفت و محبوب شد و در تاریخ ماند. جالب اینکه این قطعه در دوران مختلف و برای امید بخشی به مردم ایران در زمان سختی مورد استفاده قرار گرفته است. قطعه ای که گویا تاریخ انقضا ندارد چون مشکلات ایران و ایرانی تاریخ انقضا ندارد!.
اگر ایران بجز ویرانسرا نیست/من این ویرانسرا را دوست دارم
اگر تاریخ ما افسانه رنگ است/من این افسانه‌ها را دوست دارم
نوای نای ما گر جانگداز است/من این نای و نوا را دوست دارم
اگر آب و هوایش دلنشین نیست/من این آب و هوا را دوست دارم
به شوق خار صحراهای خشکش/من این فرسوده پا را دوست دارم
من این دلکش زمین را خواهم از جان/ من این روشن سما را دوست دارم
اگر بر من ز ایرانی رود زور/من این زور آزما را دوست دارم
اگر آلوده دامانید، اگر پاک/من، ای مردم، شما را دوست دارم
