ساخت استادیوم سن سیرو پروژه‌ای بود که توسط رئیس سابق باشگاه میلان پیرو پیرلی (Piero Pirelli) انجام شد. در دو دهه‌ی اول قرن بیستم، میلان زمین‌های مختلفی را به عنوان خانه‌ی خود تجربه کرد و تا اوایل سال ۱۹۲۰ در زمینی با نام Viale Lombardia بازی می‌کرد.
استادیوم سن سیرو به طور رسمی با یک بازی دوستانه بین اینتر و آث میلان (۶-۳) در ۱۹ سپتامبر سال ۱۹۲۶ افتتاح شد. استادیوم دارای چهار جایگاه جداگانه بود و ظرفیت ۳۵ هزار تماشاچی را نیز داشت.در آن زمان‌ها اینتـر بازی‌های خانگی خود را در آرنا که در مرکـز شهر میـلان قرار داشت، برگزار میـکرد. این تئاتـر فوتبال از آن زمان تاکنـون تحت چندین بازسازی بزرگ قرار گرفته است تا به شکل امـروز خود در آمـده است
ورزشگاه سن سیـرو نمادی از شهـر میلان است (مانند وضعیتی که اسکالا و دومو در شهـر میلان دارنـد). و نه تنها برای فوتبـال، بلکـه برای رخـدادهای مهـم دیگـر نیـز همـواره مورد استفاده بوده است. برای مثـال، مسابقـه بوکس بین دولیـلو لویی و کالـو ارتیس در تاریخ ۱ سپتمبـر ۱۹۶۰، مسابقه‌ای برای عنوان جهانی والتر جونیـور، در این ورزشگاه برگزار شـد. ۵۰۰۴۳ نفـر از نزدیک شاهد این رخـداد بزرگ بودنـد و از این تعداد ۸۰۰۰ نفـر در اطراف رینگ بوکس قرار گرفته بودنـد. این رقابت با پیـروزی طرف ایتالیایی به اتمـام رسیـد و به همـراه خود ۱۳۰ میلـیون درآمـدزایی کرد. سن سیـرو حتی پذیرای بسیاری از کنسرت‌ها نیـز بوده است. باب مارلی در ۲۷ جون ۱۹۸۰ نمایش خود را در جایگاه شمالی به اجـرا گذاشت. در آن مـراسم ۹۰۰۰۰ هزار نفـر از شوی دیدنی این موزیسین جامائیکایی استقبال کردنـد. برای بروس اسپرینگسین در سال ۱۹۸۵ نیـز چنین استقبالی به عمل آمـد. جایگاه قرمـز حتی پذیـرای یک دیسکـو از نوع محـوطه باز نیـر بود. اکنـون در ضلع جنـوبی، موزه‌ای بنا شده است که در آن افتخارات میـلان و اینتـر از طریق تمام افـرادی که در این افتخارات نقش داشتنـد، به یادگار مانـده است. ورزشگاه در زمانی که در آن بازی ای برگزار نمیشـود، می‌تواند پذیـرای ۵۰ هـزار ملاقات کننده باشـد. از اول ژوئیه سال ۲۰۰۰، سن سیـرو به طور مشـترک توسط دو تیـم شهر میـلان یعنی ای سی میلان و اینتـر میلان اداره میشـود
ورزشگاه سن سیـرو هدیه‌ای از طرف پیـرو پیـرلی، رئیس میـلان از سال ۱۹۰۹ تا سال ۱۹۲۹، به باشگاه خودش یعنی میـلان بود. سن سیـرو تنها در مدت ۱۳ ماه و ۱۵ روز با کار مداوم و تلاش ۱۲۰ کارگر ساختمانی بنا شـد. هزینـه ساخت این ورزشگاه در آن زمان حـدود ۵ میـلیون لیـره بود که با معادل سازی به زمان حال، مبلغی حـدود ۳ و نیـم میلیـون دلار تخمین زده میشـود. طرح سن سیـرو توسط اولیسـه استاکینی بر روی نقشـه پیاده شد، و آلبـرتو کوگینی، مهندس مشهـور ایتالیایی که در معماری طرح‌های بزرگی در ایتالیا از جملـه "ایستگاه مرکـزی میـلان" نظارت داشت، مسئولیت معماری سن سیـرو را برعهده گرفت.
سن سیرو در ابتدا در مالکیت باشگاه آث میلان بود، اما بعدا و در سال ۱۹۳۵ به شهرداری میلان فروخته شد و خیلی زود مجبور شدند برای افزایش هواداران باشگاه این استادیوم را گسترش دهد. نقشه‌ها برای ساخت یک استادیوم عظیم با گنجایش ۱۵۰ هزار نفر بود اما در پایان این ایده عملی نشد و استادیوم پیشرفته‌تر شده‌ی سن سیرو در سال ۱۹۳۹ مجددا افتتاح شد، در حالی که تنها یک طبقه داشت.
تا سال ۱۹۴۵، میلان تنها ساکن سن سیرو بود، اما پس از آن اینتر نیز به آنها پیوست که تا پیش از آن در Arena Civica بازی‌های خود را انجام می‌داد. در سال ۱۹۵۵ سن سیرو با اضافه شدن طبقه‌ی دوم روی طبقه‌ی اول گسترش یافت و ساخت این طبقه‌ی جدید ظرفیت آن را به ۸۵ هزار نفر افزایش داد. دهه‌های بعدی سن سیرو میزبان دو فینال جام اروپا بود، اولی در سال ۱۹۶۵ بین اینتر و بنفیکا (۱-۰ ) و دومی در سال ۱۹۷۰ بین فاینورد و سلتیک (۲-۱).
استادیوم برای مسابقات لیگ اروپا در سال ۱۹۶۸ برگزیده نشد، اما برای بازی‌های یورو ۱۹۸۰ یکی از ورزشگاه‌های انتخابی بود. در همان زمان به طور رسمی و برای گرامیداشت بازیکن اسبق دو تیم اینتر و میلان نامش به استادیوم جوزپه مه آتزا تغییر نام پیدا کرد.
در طول بازی‌های لیگ قهرمانان اروپا در سال ۱۹۸۰، سن سیرو برای سه بازی از مرحله‌ی گروهی میزبان بود. پس از این مسابقات، ایتالیا میزبان جام جهانی ۱۹۹۰ شد و واضح بود که استادیوم سن سیرو به یک تغییر و بروزرسانی بزرگ نیاز دارد. تفکر ساخت یک استادیوم جدید مطرح شده بود، اما انتخاب معماران آن جیانکارلو راگاتزی (Ragazzi)، انـریکو هافـر (Hoffer) و لئـو فینتری (Finzi) نقشه‌ای برای پیشرفت امکانات همین ورزشگاه به جای ساخت یک ورزشگاه جدید بود.
تغییرات از این قرار بود که طبقه‌ی سومی هم ساخته شود، سقفی روی تمامی صندلی‌ها را بپوشاند و ۱۱ برج استوانه‌ای بتنی برای پشتیبانی بیشتر از سقف و طبقه‌های استادیوم دورتادور آن قرار گیرند. در نهایت هم ظرفیت استادیوم به ۸۵ هزار نفر افزایش یافت.
در طول جام جهانی، سن سیرو میزبان مسابقه‌ی افتتاحیه بین آرژانتین و کامرون (۰-۱)، سه بازی مرحله‌ی گروهی و یک بازی از مرحله‌ی یک شانزدهم و بازی یک چهارم بین آلمان و چک اسلوواکی (۱-۰) بود.
در سال‌های بعد هم تعمیرات دیگری در استادیوم انجام شد و ظرفیت استادیوم به دلیل تدابیر امنیتی یوفا کاهش یافت اکنون ظرفیت این استادیوم ۸۰,۰۱۸ صندلی است. در سال ۲۰۰۱، میزبان فینال لیگ قهرمانان بین بایرن مونیخ و والنسیا بود که در وقت قانونی ۱-۱ مساوی شد و در نهایت بایرن در ضربات پنالتی قهرمان شد. بعلاوه برای فینال لیگ قهرمانان در سال ۲۰۰۶ نیز برگزیده شد.
هردو تیم اینتر و میلان به ساخت یک استادیوم جدید در مکان دیگری تمایل داشتند، زیرا به این نتیجه رسیده بودند، بدتر شدن اوضاع استادیوم و مالکیت این استادیوم توسط شهرداری آنها را برای توسعه و پیشرفت محدود می‌کند. ابتدا اینتر در سال ۲۰۱۲ اعلام کرد که قصد دارد یه استادیوم جدید بسازد، اما زمانی که میلان هم طرح ساخت یه استادیوم جدید در منطقه‌ی portello را عنوان کرد، نقشه‌ی ساخت اینتر کنار گذاشته شد و به جای آن به تعمیر سن سیرو روی آورد. البته حرکت میلان هم در سال ۲۰۱۵ به جایی نرسیده و کسی نمی داند آینده‌ی این دو باشگاه چگونه خواهد شد.
راه‌های دسترسی به سن سیرو
سن سیرو در غرب شهر میلان و حدودا پنج کیلومتری مرکز شهر قرار دارد. با فاصله‌ی بیش از هفت کیلومتر از ایستگاه مرکزی قطار میلان.
سن سیرو در یک منطقه‌ی مسکونی نسبتا آرام قرار دارد، که قبلا از لحاظ تعداد محل‌های پذیرایی خیلی قوی نبود. اما اخیرا تعداد بیشتری کافه و رستوران درآنجا افتتاح شده است. با توجه به اینکه استادیوم از طریق مترو به راحتی قابل دسترس است، شما می‌توانید برای غدا و نوشیدنی مرکز شهر میلان یا دیگر مناطق سرزنده‌ی این شهر را که گزینه‌های زیادی دارند انتخاب کنید و تنها برای تماشای بازی به استادیوم بروید. البته در روزهای مسابقه دکه‌های غذافروشی زیادی وجود خواهند داشت که بتوانید حداقل یک ساندویچ ساده میل کنید.
همچنین بلیط‌ها در روز مسابقه در ورزشگاه نیز فروخته می‌شوند. البته مانند میلان، اینتر هم تمایل دارد که برای بازی دربی و مسابقه مقابل یوونتوس (دربی ایتالیانو) تمامی بلیط‌های خود را به فروش برساند و برای خرید بلیط همیشه کارت شناسایی لازم است.
به طور معمول قیمت بلیط‌ها از ۲۴ یورو برای یک صندلی پشت دروازه و ردیف دوم شروع شده و به ۳۷ یورو برای یک صندلی در ردیف دوم در یکی از دو طرف و نهایتا به ۱۷۰ یورو برای قسمت مرکزی پایین‌ترین ردیف در جایگاه اصلی می‌رسد.
قیمت‌ها برای بازی‌های مقابل رم، ناپولی، جنوا، میلان و یوونتوس نسبتا افزایش می‌یابد و در نتیجه محدوده قیمت‌ها بین ۲۳ تا ۲۰۰ یورو تغییر خواهد کرد. اگر در روز مسابقه و در ورزشگاه بلیط خود را خریداری کنید ممکن است کمی گران‌تر باشد.
تور سن سیرو
سن سیرو موزه‌ی مشترک میلان و اینتر را در خود جای داده است. بعلاوه راهنمای تور هم وجود دارد و این تور شامل دسترسی به رختکن‌ها، محل‌های پذیرایی از مهمانان و اتاق مطبوعات است. مدت تور بین ۳۰ تا ۴۰ دقیقه است.
موزه هفت روز هفته از ساعت ۹:۳۰ تا ۵ بعداز ظهر باز است. تورها هم معمولا در همین بازه‌ی زمانی انجام می‌شوند.
در روزهای مسابقه هیچ توری وجود ندارد و ساعت‌های متفاوت برای بازدید از موزه در نظر گرفته می‌شود. برای بازدید نیاز به رزرو کردن از قبل وجود ندارد اما می‌توانید از طریق Vivaticket به صورت آنلاین بلیط خود را خریداری کنید. قیمت تور بعلاوه‌ی موزه ۱۷ یورو است اما اگر بخواهید تنها از موزه دیدن کنید باید ۷ یورو بپردازید
