اختصاصی طرفداری- بازیکنانی در دنیای فوتبال هستند که عملکردشان با فاکتورهای ویژه و کاملا متفاوتی نسبت به دیگران سنجیده می شود. برای این دسته از بازیکنان، تکل های نامناسب و نا به جا بی ملاحظه گی ناگهانی به شمار می آید و صحبت های آن ها با داور فارغ از موضوع مورد بحث با وی مشاجره تلقی می شود.
دلیل ها و توجیه ها به کنار، هواداران همیشه با این گروه سر ناسازگاری دارند. این حقیقت بسیار ساده ای است: شما او را تنها زمانی دوست خواهید داشت که برای تیم محبوب تان بازی کند، در غیر این صورت تحمل کردن او خارج از توان شماست. هر باشگاهی به طور میانگین بازیکنی با این شرایط را دارد. این یک حقیقت انکار نشدنی و گریزناپذیر است. نکته جالب این است که بعضی از باشگاه ها در دنیای فوتبال بیشتر مایل به جذب چنین بازیکنانی با خصوصیات جسارت، گستاخی، و تهور هستند.
فارغ از هرگونه تعصب، در این قسمت به بررسی بخش دوم این مقاله می پردازیم. شما عزیزان قسمت اول را می توانید اینجا بخوانید.
سرخیو بوسکتس – بارسلونا
یکی دیگر از بازیکنانی که در پستش یک خبره جهانی محسوب می شود اما همیشه با هواداران تیم های رقیب به مشکل می خورد سرخیو بوسکتس است. درمقاسیه با روزهای ابتدایی دوران ورزشی اش، آن چه که امروز بوسکتس به نمایش می گذارد، فارغ از بحث کیفیت بازی اش، به راحتی هواداران تیم های مقابل را به واکنش وا می دارد. حقیقت این است که ملی پوش اسپانیایی بارسا پیشرفت قابل توجهی داشته است اما به عنوان یک بازیکن بارسلونا که محبوبیتی جهانی را در ورای نامش یدک می کشد، دیدن تمارض ها و به ستوه آوردن بازیکنان حریف از وی قابل قبول نیست.
مشهورترین اتفاقی که در این مورد رخ داد بازی نیمه نهایی سال 2010 در لیگ قهرمانان اروپا بین اینتر میلان و بارسلونا بود که حرکات بوسکتس منجر به اخراج تیاگو موتا هافبک دفاعی وقت ایتالیایی ها شد. وقتی که او روی زمین افتاده بود از میان انگشتانش داور را نگاه می کرد که همه از این حرکت او به عنوان تقلب و فریب یاد کردند.
نمونه های بسیاری در این مورد وجود دارد که تمارض ها و تخریب ذهنی بازیکنان حریف در رفتار او دیده شده اما آن چه از بوسکتس انتظار می رود این است که وی به روند قبلی سالم بازی کردن خود بازگردد.
گری مدل – سویا
گری مدل یکی دیگر از بازیکنانی است که در این دسته قرار می گیرد. بازیکنی که در بیشتر اوقات از خطوط قرمز می گذرد و به خشونت کنترل ناپذیر تبدیل می شود. این هافبک شیلیایی در مدت دوسال و نیمی که در سویا توپ زده شش بار کارت قرمز داور را در برابر چشم های خود دیده است. چندی پیش بود که او به خاطر شوت کردن یک صندلی پلاستیکی به سمت یک افسر پلیس خبر ساز شد.
وقتی مدل در شرایط آرام به سر می برد هرتیمی آرزوی داشتن و بهره بردن از بازیکن همه کاره ای مانند او را در سر می پروراند اما او یک عادت بد دارد: تحریک کردن هوادارات تیم رقیب با سبک پرخاشگرانه اش. در شرایط عادی، بازیکن سابق بوکاجونیورز چالش به وجود نمی آورد بلکه نام گری مدل را تنها زمانی در تیتر روزنامه ها خواهید دید که همه چیز از توان کنترل کردن او خارج می شود. درست مانند جوی بارتون که در شماره قبلی درمورد او صحبت کردیم تصویر مردمی گری مدل نیز با کشمکش های عصبانیت او شناخته می شود.
گفتن دوباره این نکته که گری مدل نیز مانند دیگر بازیکنان این فهرست از کیفیت بسیار بالایی در فوتبال برخوردار است حیاتی به نظر می رسد.
اشلی کول – چلسی
یک مدافع چپ قدرتمند و بی نقص. چندی پیش بود که اشلی کول به مرز صد بازی برای تیم ملی انگلستان رسید، اما او محبوبیت دیگر بازیکنان باشگاه صدتایی های تیم ملی مانند دیوید بکهام و استیون جرارد را ندارد.
نکته ای که درباره او صدق می کند این است که از سال 2006 که او با انتقال پر سر و صدایش از آرسنال جدا شد و به چلسی پیوست هیچ گاه نتوانسته در منظر عموم احساس راحتی کند. در منظر عمومی از او به عنوان متکبر و بی اعتنا یاد می شود. نزدیکی او با جان تری نیز کمک چندانی به شهرت عمومی اش نمی کند.
کول هیچ گاه بازیکن بی وجدانی نبوده و هیچ گاه تمارض و شیرجه زدن را به عنوان ابزاری برای فریب به کار نبرده است. شاید در جریان اعتراض به داور از سردمداران بوده اما به نظر می رسد محبوبیت عمومی او در خارج و داخل زمین باهم فرقی ندارد. بدون شک شکست او در ازدواجش با خواننده سرشناس چریل توئیدی بر چهره مردمی او تاثیر زیادی داشته و سرپیچی های او همیشه موضوع یک رسانه های نوشتاری انگلستان بوده است.
مارک فن بومل – پی اس وی آیندهوون
یک رهبر بزرگ و قوی! همه از خود می پرسند آیا می شود فن بومل در یک بازی 90 دقیقه ای بازی کند و کارت زرد نگیرد؟! جدا از کیفیت بازی فن بومل که برای تیم های بزرگی مانند بارسلونا، بایرن مونیخ و میلان به بازی رفته است، این موضوع خود به تنهایی بیانگر خصوصیت این بازیکن بزرگ است، مردی که شهرت خود را فدای نتیجه بازی می کند.
او چالش هایی نیز در دوران خود تجربه کرده است. فن بومل یکی از قربانیان اصلی نمایش ضعیف لاله های نارنجی در فینال جام جهانی 2010 می باشد و به همراه نایجل دی یونگ به خاطر پرخاشگری زیاد مورد انتقاد شدید قرار گرفت. همه این انتقادها به کنار، هواداران هلند در قیاس با فن بومل احساس بدتری نسبت به آرین روبن که فرصت طلایی به ارمغان آوردن پیروزی را از دست داد دارند.
شاید فن بومل محبوب نباشد اما موثر ترین عنصر در بازی تیمی به شمار می آید. فقط کافی است بازی های او در بایرن مونیخ را به یاد آورید.
ال حاجی دیوف – لیدز یونایتد
یازده سال می شود که دیوف در فوتبال انگلیس توپ می زند. با این که در سال 2002 با مبلغ 10 میلیون پوند به لیورپول پیوست اما هیچ گاه به عنوان یک بازیکن محبوب شناخته نشد. پرتاب آب دهان به سمت یک هوادار تیم سلتیک در سال 2003 از اتفاقاتی بود که جرقه ای برای ورود نام دیوف به رسانه های انگلیسی شد. پس از این اتفاق اتهام های مشابهی نیز به او وارد شد: پرتاب آب دهان به سمت بازیکنان پورتموث و هواداران میدلزبرو.
از دیگر خلاف های زندگی فوتبالی دیوف می توان به مشت زدن به همسر یکی از هم تیمی ها، اخراج شدن عمدی و توهین نژادپرستانه به یک توپ جمع کن و درگیری لفظی شدید با بازیکنان حریف اشاره کرد. خیلی راحت می توان فهمید که عدم محبوبیت دیوف از چه چیزی ناشی می شود.
یک بار نیل وارناک که سرمربی وقت کوئینز پارک رنجرز بود دیوف را به خاطر حمله کردن به مهاجم تیمش جیمی مکی که به خاطر شکستگی پا درحال مداوا شدن بود، ”پست تر از موش فاضلاب“ نامید. نکته جالب این است که وارناک بعدها که سرمربی لیدز شد دیوف را به تیمش آورد!
سمیر نصری – منچسترسیتی
یک بار دیگر باید بگوییم در مورد سمیر نصر نیز پیدا کردن مهم ترین دلیل عدم محبوبیت سخت است. انتقال او از آرسنال به منچسترسیتی در سال 2011 بی تاثیر نبوده و برای هواداران آرسنال غصب و ناراحتی به بار آورده، اما اعتراض و سرزنش از آن پس بیشتر شده است.
نصری در فرانسه مترادف پیدایش نسلی از بازیکنان پرخاشگر و کج خلق شده است. پس از یورو 2012 و نتایج بد تیم ملی فرانسه نصری تا حدودی از تیم ملی کنار گذاشته شد. این اتقاق تا حد زیادی به شهرت و محبوبیت نصری خدشه وارد کرد. دلیل عمده عدم محبوبیت او مصاحبه هایش به شمار می آید. پس از ترک آرسنال نصری در مصاحبه ها عنوان کرد که برای به دست آوردن جام هایی از توپچی ها جدا شده است که آن ها رویای داشتنش را در سر می پرورانند. نصری همچنان در انگلستان ترش رو و کج خلق به حساب می آید.
شاید حرف ها و رفتار او تا این حد بد نباشد اما او یکی دیگر از بازیکنانی است که در راه جمع کردن شهرت و محبوبیت شکست خورده است. شاید نتوان رفتار کلی او را به هواداران ربط داد اما او همیشه هدف بی اعتنایی ها و حملات آن ها قرار گرفته است. حقیقت تلخ در مورد این بازیکن با تکنیک و خوش فکر این است که او برای فرار از این وضعیت قدمی برای خودش بر نمی دارد.
بدون شک سلایق متفاوت است. تردیدی نیست که در این فهرست جای بازیکنانی مانند آرین روبن، وین رونی، زلاتان ایبراهیموویچ، دنی آلوز، روبین فن پرسی، ماریو بالوتلی، سسک فابرگاس، کوین پرینس بوآتنگ، جورجیو کیه لینی، فرانک ریبری، دیه گو کاستا، آنتونیو کاسانو، نایچل دی یونگ، رائول میرلس و حتی رونالدو خالی است اما در این مقاله سعی شده تا حدی به شرایط دیگر بازیکنان پرداخته شود.
بخش اول این مقاله: یازده بازیکنی که دنیا از آن ها متنفر است (1)
