رابرت شومان آهنگساز بزرگ و برجسته آلمانی در سال 1810 به دنیا آمد و خیلی زود به یکی از غول های موسیقی کلاسیک تبدیل شد . او در سال 1840 با کلارا شومان 21 ساله ازدواج کرد . کلارا از 5 سالگی پیانو می نواخت و زمانی که با رابرت ازدواج کرد از برجسته ترین پیانیست های دنیا بود.
اما یوهانس برامس دیگر آهنگساز اسطوره ای آلمان در سال 1833 به دنیا امد و او نیز خیلی زود استعداد شگرف خود را به نمایش گذاشت .
در سال 1853 رابرت شومان بزرگ در مورد برامس بیست ساله در مجله‌ی نقد موسیقی خود، مقاله‌ای درباره‌ی او با عنوان «راه‌های نو» نوشت: «نیروی تازه‌ای به میدان آمده است. او، که گاهواره‌اش را خدایگانان جمال و جلال پاییده‌اند. نامش یوهانس برامس است و از هامبورگ آمده».
همین نقد باعث آشنایی برامس با شومان و سپس با کلارا شد . به تدریج یوهانس عاشق کلارا ( که 14 سال از او بزرگ تر بود ) شد. آنها بین سال های 1854 تا 1858 نام نگاری های عاشقانه بسیاری با هم داشتند . نامه هایی که بعد ها سوزاندند .
هنگامی که روبرت شومان بر اثر فشارهای روانی در آسایشگاهی در بُن بستری شد، پیوند کلارا و برامس تنگتر و فشرده‌تر گردید. حاصل هنری این تماس‌ها، اثر شماره ی 9 برامس است که از مضمون‌های یکی از سمفونی‌های روبرت شومان گرفته شده و برای پیانو ساخته و تنظیم شده است. این شاهکار را برامس به کلارا تقدیم کرد .
اما با مرگ روبرت شومان در سال 1859، کلارا از هنرمند جوان فاصله گرفت . پس از مرگ شومان، ازدواج کلارا و برامس امکانپذیر بود، اما این دو با یکدیگر ازدواج نکردند و از آنجا که بسیاری از نامه هایشان را از میان بردند، هیچ‌گاه نخواهیم دانست که میان آنها چه گذشته است. چند ماه پس از مرگ شومان، هر یک از آنان به راه زندگی خود رفت، اما تا پایان عمر دوستانی صمیمی ماندند. برامس هرگز ازدواج نکرد و برای او چنان‌که می‌نویسد کلاراشومان «زیباترین تجربه زندگی» بود. این دو به فاصله یک سال از همدیگر از دنیا رفتند (کلارا در سال 1896 و برامس در سال 1897 درگذشتند ) . اثر شماره ی 15 او که کنسرتویی است برای پیانو و ارکستر را بازتاب شیفتگی او به کلارا شومان تفسیر کرده‌اند.
