در 21 سالگی، مدافعی که در آکادمی آتالانتا رشد کرده بود، به یوونتوس پیوست و بلافاصله در ترکیب این تیم جای خودش را پیدا کرد و در همان فصل اول، از 30 بازی، در 28 بازی به صورت ثابت به میدان رفت و در دهه 1970 با جنتیله و دینو زوف، خط دفاعی نفوذ ناپذیری را در یوونتوس و تیم ملی ایتالیا تشکیل داد. یوونتوسِ تراپاتونی به تمام افتخارات ممکن رسید.
به نقل از وبسایت گل بین الملل، تنها می توان بکن باوئر، فرانکو بارزی و دنیل پاسارلا را به او نزدیک دانست اما از بابت کامل بودن یک مدافع او تنها در جایگاه اول می ایستد. ظرافت، آرامش، تکنیک، سرسختی، سرعت و هوش، همه این ها را در ابرمرد یوونتوس می توان دید.
در سال 1986 که از فوتبال ملی کناره گیری کرد، مجله فرانس فوتبال او را بالاتر از پله، کرایوف و دی استفانو معرفی کرد. در زمان بازنشستگی اش، سرمربی آن زمان ایتالیا، انزو بیرزوت درخواست کرد که پیراهن شماره 6 آتزوری به نام او بازنشسته شود.
شیره آ بازیکن خاصی بود. وی در پست لیبروی دفاعی، سبک جدیدی را در فوتبال پدید آورد. به عنوان سوییپر، علاوه بر آنکه عبور از او غیر ممکن به نظر می رسید، توانایی های تکنیکی بالایی داشت و همیشه در حملات تیمش شرکت داشت. او یک مدافع-هافبک به شمار می رفت. بازیکنی که شاید در هر پستی می توانست بازی کند. در یوونتوس، شیره آ هنگام دفاع، سرسخت بود و زمانی که صاحب توپ می شد مانند یک هافبک به جلو می آمد و بازیسازی می کرد و در ضد حملات یک وینگر یا مهاجم بود. هوش تنها چیزی بود که او را سایرین متمایز می کرد. به نحوی می توان گفت شیره آ، نقطه مقابل زوج همیشگی اش، جنتیله بود و این دو بازیکن یکدیگر را کاملا تکمیل می کردند. در حالی که جنتیله به خشونت معروف بود، کارشناسان ایتالیایی به شیره آ "سوییپر جنتلمن" می گفتند زیرا به ندرت مرتکب خطا می شد و از نظر شخصیتی بسیار آرام بود. وی در طول سال ها حضور در فوتبال حتی یک کارت قرمز هم دریافت نکرد تا از این نظر دست نیافتنی به نظر برسد. این در حالی بود که معمولا شیره آ به عنوان آخرین مدافع بازی می کرد. عملکردش در زمین، آینه شخصیتش در بیرون از زمین بود. مردی که هیچوقت در پی بازی نمایشی و خودنمایی نبود و در بیرون زمین همیشه از رسانه ها فرار می کرد تا مصاحبه نکند.
شیره آ در کنار پلاتینی
همین شخصیتش بود که قلب هواداران بیانکونری و ایتالیا را به سرعت تسخیر کرد و یکی از محبوب ترین بازیکنان آن زمان اروپا بود. تا به امروز، خیلی از سازمان های فیرپلی و بازی جوانمردانه در ایتالیا و اروپا، به نام شیره آ کارشان را آغاز می کنند. بهترین لحظه زندگی اش احتمالا دفاع از دروازه آتزوری در جام جهانی 1982 بود. او در کنار هم تیمی های یوونتوسی اش یعنی کلودیو جنتیله، دینو زوف، آنتونیو کابرینی، مارکو تاردلی و پائولو روسی، موفق شدند با پیروزی 3-1 مقابل آلمان، قهرمان جهان شوند.
هر چه به پایان دوران بازی اش نزدیک شد، کمتر نفوذ کرد و بیشتر به کارهای دفاعی مشغول شد. در سال 1988، در حالی از فوتبال خداحافظی کرد، که با یوونتوس 7 اسکودتو، 2 کوپا ایتالیا، 1 جام یوفا، 1 جام در جام اروپا، یک سوپرجام اروپا، یک قهرمانی در جام باشگاه های اروپا یا لیگ قهرمانان، 1 جام بین قاره ای کسب کرده بود و البته با ایتالیا قهرمان جهان شده بود.
شیره آ تا سال 2008 رکورد تعداد بازی را برای یوونتوس در اختیار داشت تا آنکه الساندرو دل پیرو این رکورد را شکست. وی بعدها در کنار دینو زوف به عنوان کمک مربی یوونتوس مشغول به کار شد. در حالی که برای آنالیز حریف بعدی یوونتوس به لهستان سفر کرده بود، در یک تصادف تراژیک و دردناک، با اتومبیلش به دلیل سوختگی زیاد، فوت کرد. تصادف او با یک خوردوی حامل بنزین بود و هیچ شانسی برای زنده ماندن نداشت. پس از 28 سال که از فوت اسطوره بیانکونری می گذرد، هواداران این تیم گروه افراطی یا کوروای خود را همچنان به یاد او نامگذاری می کنند: کوروا شیره آ
دل پیرو با پسر و همسر شیره آ در سالروز بزرگداشت وی
شیره آ سمبل یوونتوس است. او کمک کرد تا یوونتوس به جایگاهی که جیانی آنیلی همیشه آرزو داشت، برسد. دل پیرو که رکورد تعداد بازی شیره آ را شکست، در مورد او گفت:
زمانی که رکورد تعداد بازی شیره آ را شکستم، این رکورد فقط برای خودم می توانست مهم باشد، زیرا این رکورد به نام او بوده و خواهد بود. رسیدن به چنین رکوردی برای تیم محبوبم یک افتخار تمام نشدنی است اما همچنین انگیزه بزرگی نیز به همراه دارد زیرا این تیم حاصل تلاش بازیکنانی مانند شیره آ است. هر زمانی که احساس می کنم به انگیزه تازه نیاز دارم، فقط به او فکر می کنم زیرا همه ما می دانیم که چگونه در زندگی اش به هر چیزی که خواست، رسید.
فابیو گروسو که پیراهن شماره 6 شیره آ را به تن می کرد، در مورد او گفت:
پوشیدن پیراهن شماره 6 شیره آ در یوونتوس بزرگترین افتخار برای من است. او مردی است که هنوز هم الگوی جوانان ایتالیایی است و باعث می شود حس کنم بخشی از تاریخ بزرگ یوونتوس هستم. امیدوارم لایق پوشیدن این پیراهن باشم و اعتماد باشگاه را به خود جلب کنم.
دینو زوف در این مورد گفت:
گائتانو؟ یک مرد و یک فوتبالیست خارق العاده بود. الگوی استایل و کلاس در زمین و خارج از زمین بود. با او لحظاتی فراموش نشدنی داشتم. در تمرینات همیشه با هم در یک اتاق بودیم. بخاطر می آورم که در جام جهانی 1982، تاردلی به دلیل استرس نمی توانست شب ها بخوابد. وقتی صدای ما را می شنید که بیدار بودیم و استرس داشتیم نزد ما می آمد. نیازی به حرف زدن نبود. دیدن او آرامش بخش بود. اگر فرصتش را پیدا می کرد، مربی فوق العاده ای می شد. شخصیت او طوری بود که مقابلش راهی جز قانع شدن نداشتید و همیشه دوست داشت تجربیاتش را به جوانان آموزش دهد. علاقه نداشت تا صفحه اول روزنامه ها باشد و از آنها فرار می کرد اما همیشه سر زبان ها بود. شبیه ترین بازیکن به او؟ فکر می کنم پائولو مالدینی.
فرانکو کائوزیو، هم تیمی اش در تیم ملی ایتالیا و یوونتوس در مورد او گفت:
زمانی که به تورین آمد خیلی جوان بود و آن زمان من سنم بسیار بیشتر از او بود. می توانم بگویم که از نزدیک شاهد رشد او بودم. او یک فوتبالیست، شوهر و پدر فوق العاده بود. خجالتی بود. گائنتانو مرد خوبی بود. شاید حتی باید بگویم زیادی خوب بود. همیشه از او می خواستم در مقابل ناملایمات واکنش نشان دهد و در برابر حریفان بیشتر خشونت داشته باشد و ظالم تر باشد. آرامش و خوبی او مرا عصبانی می کرد. می دانید جواب او چه بود؟ "نمی توانم". با لبخند این کلمه را می گفت و شما خلع سلاح می شدید. هیچوقت او را عصبانی ندیدم. همیشه می گفت ارزشش را ندارد. بهترین سال های عمرمان را با هم گذراندیم، با هم قهرمانی های زیادی آوردیم و لذت های زیادی بردیم. زمانی که یووه را ترک کردم، همچنان دوست ماندیم. غیر ممکن بود بتوانید او را دوست نداشته باشید. غیر ممکن بود بتوانید در مورد او بد بگویید. خیلی او را دوست داشتم.
مارکو تاردلی در مورد شیره آ گفت:
او یکی از بهترین بازیکنان جهان و تاریخ بود اما همیشه فروتن بود و هیچگاه ادعایی نداشت. راه زندگی اش در آرام و ساکت بودن، شاید باعث شد به اندازه ای که باید به او پرداخته نشود اما احترام و محبوبیت هواداران را داشت. چه هواداران یووه و چه سایر تیم ها، عاشق او بودند. این بدان معنا نبود که ضعیف بود یا حرفی برای گفتن نداشت، برعکس از نظر شخصیت درونی فوق العاده قوی بود و می دانست با سکوتش چگونه حرفهایش را بفهماند. بگذارید بگویم که شخصیتی مانند شیره آ دیگر در این دنیا وجود ندارد.
استفانو تاکونی در مورد او گفت:
با گائتانو من فقط لذت و شادی را به خاطر می آورم. با هم به هر جامی که می خواستیم، رسیدیم. در فوتبال تنها 5 یا 6 بازیکن هستند که به تمام افتخارات ممکن رسیده باشند. در تورین خانه های ما نزدیک به هم بود و با هم به تمرین می رفتیم. یک بار یادم رفت دنبالش بروم و برای اولین و آخرین بار، دیر به تمرین آمد. وقتی مرا دید، منتظر یک واکنش سخت از او بودم اما فقط گفت: "آفرین، آفرین". فهمیدم که همان لحظه مرا بخشیده است. جمعه شب ها با او و زوف همیشه به رستوران می رفتیم با هم وقت می گذراندیم. من مدیون او هستم زیرا در شرایط سخت زندگی ام، او همیشه به من کمک کرد. زمانی که نیمکت نشین شدم، کمک کرد تا تسلیم نشوم. گفت که جایگاهت را به زودی پس می گیری و مثل همیشه او راست می گفت.
جووانی کوبولی جیلی، رئیس سابق یوونتوس در مورد او گفت:
سوم سپتامبر، یک روز عادی بود تا اینکه در تلویزیون شنیدم که شیره آ در لهستان تصادف کرده و از دنیا رفته است. فارغ از احساسی که آن لحظه داشتم، تمام کشور ایتالیا برای مدافع یوونتوس و تیم ملی داغدار بودند. او کلاس مطلق بود و سمبل یوونتوس در جهان بود. نقش او مدافع لیبرو بود که در فوتبال امروز این نقش دیگر کمتر به کار گرفته می شود. در نوجوانی در آتالانتا هافبک بود و این کمک کرد تا یکی از بهترین مدافعان تاریخ باشد. او به آسانی قادر به زدن زیباترین گلها بود. دو گلش مقابل تورینو هیچگاه از یادم نمی رود. باعث شد تا صبح از خوشحالی نخوابم. مکتب شیره آ مانند بونیپرتی بود و بعد الساندرو دل پیرو. آنها وفاداری را به یوونتوس ثابت کردند.
جوزپه فورینو در مورد او گفت:
همیشه می توانستید او را در زمین پیدا کنید. برعکس، سخت بود که او را پیدا نکنید. هر جای زمین بودید، او زیاد از شما دور نبود. با خیال راحت توپ را به او می دادید و مطمئن بودید که آن را به شما پس می دهد.
سرجیو بریو، هافبک سابق یوونتوس در مورد او گفت:
اگر اشتباه می کردم، هیچ مشکلی نبود. نه کسی سرم غر می زد و نه قضاوت می شدم زیرا شیره آ خیلی زود توپ را پس می گرفت و دوباره من صاحب توپ بودم.
مارادونا در مورد او گفت:
یک شوالیه، یک حریف بزرگ. خبر فوت گائتانو قلبم را پر از درد کرد.
باشگاه یوونتوس در سالگرد فوت شیره آ اعلام کرد:
یک الگو و مدل از هر جهت: تکنیک، استایل و رفتار. این جمله خودش نشان دهنده ارزش های این مرد بزرگ است. در طول زندگی اش، هر کسی که او را دید، مجذوبش شد. سخت است در تاریخ بازیکنی با محبوبیت او پیدا کنید زیرا برای تمام حریفان نیز دوست داشتنی و بزرگ بود. او بهترین لیبروی تاریخ فوتبال است و از طرف تمام بزرگان ستایش شده است. شیره آ هرگز درگیر حاشیه ها نشد. در خارج از زمین نیز ژورنالیست ها هرگز نتوانستند از او چیزی پیدا کنند تا محبوبیت او را خدشه دار کنند.
ژورنالیست های ایتالیا، جایزه ای را با نام "جایزه شیره آ" در فوتبال ایتالیا نهادینه کرده اند و هر سال به یک بازیکن که در داخل و خارج از زمین از نظر اخلاقی الگو بوده، اهدا می کنند.
متاسفانه اکثر ما فرصت دیدن بازی های او را نداشته ایم و در آن زمان نیز رسانه ها به قدرت فعلی نبوده اند تا با جزئیات بازی او آشنا شویم اما از گفته و شنیده ها می توان فهمید که شیره آ یک انقلاب در پست دفاع مرکزی فوتبال و یک الگو در خارج از زمین فوتبال بود. به نقل از وبسایت گل، بدون شیره آ مدافعانی مانند الساندرو نستا و سرخیو راموس با قدرت پا به توپ بالا، باید در پست هافبک به میدان می رفتند.
