برزیل: خلاقیت در عمق خط میانی
سیستم 1-3-2-4 برزیل از نظر تهاجمی بسیار قدرتمند است. 4 بازیکن تهاجمی تیم‌ها را به قتل می‌رسانند و در مقایسه با آن‌ها، 6 بازیکن دفاعی نقش خاصی ندارند.
جام کنفدراسیون‌های 2013 ثابت کرد که این موضوع می‌تواند برای انتقال توپ از عقب به جلو مشکل ایجاد کند. وقتی تیم‌ها نیمار و اسکار را مارک می‌کنند و فضاها و زوایای دریافت توپ آن‌ها را می‌بندند، لوییز گوستاوو وظیفه طراحی پیدا می‌کند.
جست و جو برای یک هافبک دفاعی قوی و متوازن برای شرکت در کنار او کاری شکنجه‌آور بوده است.
کرواسی: کمبود بازیکنان باکیفیت
کرواسی تعدادی بازیکن در سطح جهانی دارد اما حفره‌های بزرگی نیز در ترکیب خود مشاهده می‌کند.
بازیکن مناسبی به عنوان مدافع چپ وجود ندارد، مدافعین میانی قوی اما کند هستند و به وضوح وینگرهای فوق العاده‌ای در تیم وجود ندارند.
اما بزرگترین مشکل، کمبود بازیکنان خوب در ترکیب است. شگفت‌آور است که تیم نیکو کوواچ در نبود لوکا مودریچ، ایوان راکیتیچ یا ماریو مانژوکیچ چقدر ضعیف‌تر می‌شود.
مکزیک: فشار بر روی دفاع میانی
پابلو هررا با خوش‌بینی و امید بسیار، مکزیک را در جام جهانی 2014 هدایت خواهد کرد.
او به تازگی به عنوان مربی انتخاب شده اما همواره سیستم 2-5-3 را ترجیح داده است. این موضوع در دیدار برابر نیوزیلند در پلی‌آف و دیدارهای دوستانه پس از آن واضح بود.
این سیستم به شدّت تهاجمی است و موقعیت‌های بسیاری تولید می‌کند اما کار مدافعین میانی در آن بسیار زیاد است. با توجه به این که اکثر آن‌ها 30 سال به بالا و در وضعیت نامناسب جسمی هستند، این می‌تواند به تیم ضربه بزند.
کامرون: کمبود نبوغ تهاجمی
کامرون تیمی بزرگ، فیزیکی و سریع است که می‌تواند نفر به نفر رقبا را از نظر فیزیکی مغلوب کند اما وقتی باید بهترین تیم‌ها را شکست دهد، به مشکل می‌خورد.
خط دفاعی بسیار مستحکم است اما از زمانی که تأثیر ساموئل اتوئو رو به کاهش بوده، نبوغ تهاجمی رو به افول نهاده است.
ظهور بنجامین موکانجو و بازگشت بنوا آسو-ایکوتو ممکن است به آن‌ها کمک کند.
