ترکیب یونایتد، در وضع فعلی، به اندازه کافی خوب نیست. جدول رده‌بندی لیگ دروغ نمی‌گوید و آن‌ها هفتم هستند.
علاوه بر این، وب‌سایت رسمی اینتر اعلام کرد که کاپیتان یونایتد، نمانیا ویدیچ، در پایان فصل به این تیم ایتالیایی خواهد پیوست. با اتمام قراردادهای‌شان در ماه می، هنوز مشخص نیست که آیا ریو فردیناند، پاتریس اورا و رایان گیگز فصل بعد هم جزو بازیکنان تیم خواهند بود یا خیر.
فقط دیوید مویس می‌داند چه تعداد بازیکن می‌خواهد در تابستان بخرد تا مطمئن شود آن چه در این فصل رخ داد، مجدداً فصل بعد تکرار نمی‌شود.
اما به خاطر بحث هم که شده، بگذارید بگوییم او به شش بازیکن نیاز دارد. 2 هافبک وسط، 1 مدافع چپ، 1 مدافع میانی، 1 وینگر و یکی دیگر برای کاور کردن او [منظور یک وینگر برای ترکیب اصلی و یکی به عنوان کاور او].
صد البته مویس تنها فردی نیست که باید به خاطر نیاز شدید تیم به بازسازی سرزنش شود اما آن یک بحث جداگانه برای وقتی دیگر است. این وضعیت کنونی یونایتد است: نیازمند شش بازیکن که مستقیماً به ترکیب اصلی وارد شوند.
این یک تغییر بزرگ است و تاریخ می‌گوید تغییرات بزرگ، موفقیت سریع به ارمغان نمی‌آورند.
نگاهی به تیم‌های برنده لیگ طی 10 سال گذشته نشان می‌دهد که احتمال قهرمانی مربی‌هایی که فقط نیازمند به تغییرات کوچکی هستند، بسیار بیش‌تر است.
سر الکس فرگوسن استاد این کار شد؛ هر تابستان یک یا دو بازیکن را می‌خرید تا تیم به خوبی به کار خود ادامه دهد.
تیمی که آخرین قهرمانی فرگوسن را در سال 2013 برای او به ارمغان آورد، نسبت به تیمی که اولین بار در سال 1993 برای او لیگ را فتح کرد کاملاً متفاوت بود. با این وجود، او اصلاً نیاز پیدا نکرد تا یک تیم را از بین ببرد و از نو شروع کند. تغییر به طور تدریجی طی 20 سال رخ داد.
حتی وقتی که مارک هیوز، آندری کانچلسکیس و پل اینس را در تابستان 1995 فروخت، خرید بزرگی انجام نداد. به جای آن به کلاس 92 اعتماد کرد.
طی 10 سال گذشته، فقط چلسی در 2004-2005 و منچستر سیتی در 2011-2012 توانستند با خرید بیش از دو بازیکن برای تیم اصلی در تابستان قبل، لیگ را فتح کنند.
سیتی سه بازیکن – گائل کلیشی، سمیر نصری و سرخیو آگوئرو – را در تابستان 2011 خرید و لیگ را در 2012 فتح کرد.
چلسی شش بازیکن – پیتر چک، ریکاردو کاروالیو، پائولو فررا، تیاگو، آرین روبن و دیدیه دروگبا – خرید و در 2005، اولین فصل حضور خوزه مورینیو، لیگ را فتح کرد.
یونایتد در تابستان 2007 پنج بازیکن خرید اما فقط دو نفر از آن‌ها – اوون هارگریوز و کارلوس توز – از بازیکنان ثابت تیمی بودند که لیگ برتر و لیگ قهرمانان را در می سال بعد فتح کردند.
مربی‌ها وقتی تلاش می‌کنند در یک تابستان تیمی را بازسازی کنند، به مشکل برمی‌خورند؛ زیرا خرید بازیکنان یک علم دقیق و مشخص نیست. هیچ فرمولی جادویی وجود ندارد که مشخص کند آیا یک خرید عمل خواهد کرد یا خیر.
به عنوان یک حدس علمی، بگذارید بگوییم 50 درصد نقل و انتقالات لیگ برتر موفق هستند. این به این معنی است که اگر یونایتد شش بازیکن در تابستان بخرد، سه تا از مشکلاتی که مویس فکر می‌کرد حل کرده، باز هم 12 ماه بعد پا بر جا خواهند بود.
لیورپول یک نمونه مطالعاتی خوب ارائه می‌دهد. در 8 تا از 10 تابستان گذشته، آن‌ها پنج بازیکن یا بیش‌تر برای موفقیت به خدمت گرفتند. به دلیل آن که همه خریدها یک جا جواب نمی‌دادند، همان مشکلات هر تابستان باقی می‌ماند.
حتی مویس، با پروسه بازیکن‌یابی معروف سخت‌گیرانه‌اش، به اندازه کافی خریدهای غلط داشته است. مثلاً پر کرولدراپ. یا دینیار بیلیالتدینوف.
امیدی میان هواداران یونایتد وجود دارد که اگر مویس و مدیریت در تابستان هزینه سنگینی انجام دهند، همه چیز درست خواهد شد. تردیدی در مورد نیاز تیم به تقویت وجود ندارد، اما تاریخ به ما می‌گوید که تغییرات عظیم فقط در موارد بسیار نادر به سرعت نتیجه می‌دهند.
علامت سوال‌های بسیاری بر سر مویس و توانایی‌اش برای انجام این کار وجود دارد، به همین دلیل او در این تابستان تحت فشار خواهد بود تا کارهای درست بسیاری را در بازه زمانی محدودی انجام دهد.
و او فکر می‌کرد که سخت‌ترین چالش‌ها را پشت سر گذاشته است.
