طرفداری - انتخاب بهترین های تاریخ، همواره کاریست که رسانه ها و خبرنگاران علاقه خاصی به آن دارند و کاملاً امری سلیقه ای است، که می تواند موافقین و مخالفین زیادی همراه داشته باشد. وب سایت Fourfourtwo، صد بازیکن برتر تاریخ فوتبال را اینگونه چینش کرده است:
100 فوتبالیست برتر تاریخ به انتخاب FourFourTwo (بخش اول)
100 فوتبالیست برتر تاریخ به انتخاب FourFourTwo (بخش دوم)
100 فوتبالیست برتر تاریخ به انتخاب FourFourTwo (بخش سوم)
100 فوتبالیست برتر تاریخ به انتخاب FourFourTwo (بخش چهارم)
100 فوتبالیست برتر تاریخ به انتخاب FourFourTwo (بخش پنجم)
50. ژاوی (اسپانیا)
هافبکی تاریخ ساز که خیلی راحت در قلب هواداران تیم ملی اسپانیا و بارسلونا نشست. اما اگر بخواهیم او را دقیق تر تعریف کنیم و نفوذش را نشان دهیم، باید بگوییم وی کسی بود که دوران جدیدی را در فوتبال آغاز کرد. ژاوی ضربان فوتبال بود. او ریتم بازی را در دست می گرفت و همه چیز را در اختیار داشت. او با 133 بازی ملی، سومین بازیکن باسابقه تیم ملی اسپانیا است (پشت سر کاسیاس و راموس)؛ هرناندز اولین کاپیتان تاریخ بارسلونا محسوب می شود که دو بار سه گانه را فتح کرده است.
برهه برجسته زندگی حرفه ای: یک جام جهانی، دبل کردن در لالیگا، حضور در تیم سال یوفا و کسب عنوان سومین بازیکن سال دنیا همگی در سال 2010
49. نیلتون سانتوس (برزیل)
مردی که در دهه 1950، در پست دفاع چپ یک انقلاب ایجاد کرد و ترسی برای عبور از خط میانه زمین و عمل کردن به عنوان یک نیروی تهاجمی نداشت. او و گارینشا بهترین دوست های یکدیگر بودند. سانتوس یک عضو غیرقابل جایگزین در یکی از قوی ترین تیم های تاریخ برزیل بود. او برای چهار جام جهانی به تیم ملی دعوت شد و توانست در 1958 و 1962 مدال طلا را بر گردن خود ببیند. او به دلیل مهارت بسیار بالای خود، از تمامی جوانب و جزئیات بازی آگاه بود و به همین منظور لقب «دانشنامه فوتبال» را به او دادند.
برهه برجسته زندگی حرفه ای: در جریان جام جهانی 1962، سانتوس در درون محوطه جریمه بر روی بازیکن تیم ملی اسپانیا مرتکب خطا شد و بلافاصله یک گام به بیرون محوطه جریمه آمد. همین موضوع، باعث گمراه شدن داور شد و به جای ضربه پنالتی، داور ضربه آزاد اعلام کرد. برزیل اگر آن بازی را واگذار می کرد، از دور رقابت ها حذف می شد.
48. مایکل لادروپ (دانمارک)
بازیسازی با کیفیتی همواره درخشان، موجب شده لادروپ به عنوان بهترین بازیکن تاریخ دانمارک شناخته شود و در میان بهترین بازیکنان اروپایی قرار گیرد. در بارسلونا او یک نیروی شجاع و قوی از تیم رویایی یوهان کرایوف بود که چهار قهرمانی متوالی لالیگا در اوایل دهه 90 کسب کرد و توپ را به شکل هنرمندانه ای به گردش در می آورد. سپس با حرکت به سمت رئال مادرید از خودش جربزه نشان داد و امیدهای قهرمانی تیم سابقش را همان جا از بین برد. مسلماً وی را می توان بهترین بازیساز چهار دهه اخیر دانست، که طرفدارانی در هر دو غول اسپانیایی دارد. رائول وی را "بهترین بازیکنی که تاکنون دیده است" می داند و آندرس اینیستا از وی به عنوان "بهترین بازیکن تاریخ فوتبال" نام می برد.
برهه برجسته زندگی حرفه ای: در سال 1992 به همراه بارسلونا فاتح جام باشگاه های اروپا شد، جایزه ای که به چهار سال رویایی بارسا تعلق دارد.
47. روبرتو ریولینو (برزیل)
معروفترین سیبیلوی فوتبال برزیل، یک پای چپ غیر قابل پیش بینی داشت و برای ضربات اتمی اش شناخته می شد. او بهترین بازیکن برزیل در تیم خارق العاده ای که در جام جهانی 70 حریفان را در هم می شکست، بود و اولین کسی بود که دریبل الاستیکو (یا فلیپ فلاپ) را به وجود آورد که در آن توپ را به یک سمت حرکت می داد و سپس به صورت برق آسایی به سمت دیگر به حرکت در می آورد (دریبلی که در سال های اخیر توسط رونالدو، رونالدینیو و کریستیانو رونالدو مورد استفاده قرار گرفته است). ماریو برتینی مدافع سابق تیم ملی ایتالیا نمی توانست ببیند که چه اتفاقی رخ داده است و توانایی توقف ریولینو را در پیروزی 4-1 برزیل مقابل ایتالیا در فینال جام جهانی 70 نداشت.
برهه برجسته زندگی حرفه ای: ضربه آزاد همچون گلوله ریولینو در اولین دیدار جام جهانی 1970 مقابل چکسلواکی که تبدیل به گل شد، که توسط هواداران مکزیکی به "ضربه آزاد اتمی" معروف شد.
46. خوان آلبرتو شیافینو (اروگوئه)
یک بازیکن بلند قامت و لاغر اندام، شیافینو دارای مهارت های فنی فوق العاده ای بود که برای حریفانش ناخوشایند بود. او یکی از برجسته ترین بازیکنان دوران خودش بود و چهار بار با پنارول قهرمان اروگوئه شد و سپس به سمت ایتالیا حرکت کرد تا طی پنج سال، سه بار به همراه میلان فاتح سری آ شود. بزرگترین دستاورد او بدون شک در جام جهانی 1950 به دست آمد، رقابت هایی که در آن اروگوئه موفق شد در برابر همه شانس های قهرمانی پیروز شود و در نهایت عنوان قهرمانی را کسب نماید.
برهه برجسته زندگی حرفه ای: در فینال جام جهانی 1950، شیافینو گل مساوی را در برابر برزیل به ثمر رساند و به اروگوئه کمک کرد تا یکی از بزرگترین حس های تمامی ادوار را لمس کند.
45. اولگ بلوخین (اوکراین)
بلوخین که در سال 1975 برنده توپ طلای اروپا شده بود، یک مهاجم غیر قابل توقف در آن روزها بود. سریع و ماهر، وی می توانست با سرعتش از مدافعان حریف عبور نماید و به دلیل جایگری های فوق العاده اش در محوطه جریمه شناخته می شد. او در سال های اولیه تحت هدایت والری لوبانوفسکی افسانه ای در دیناموکیف، به یک ستاره بزرگ تبدیل شد و موفق به زدن 266 گل در تمامی رقابت های برای این باشگاه شد. وی به همراه دیناموکیف موفق به کسب شش عنوان قهرمانی لیگ شوروی شد و به اولین باشگاه شوروی بدل شدند که یک جام اروپایی را کسب کردند. آن ها در سال 1975 قهرمان جام برندگان جام اروپا شدند و این عنوان را در سال 1986 تکرار کردند.
برهه برجسته زندگی حرفه ای: بلوخین در دیدار دینامو کیف در مقابل بایرن مونیخ در سوپرجام اروپا در سال 1975 عالی ظاهر شد و در دو پیروزی 1-0 و 2-0 در مقابل حریف در دیدارهای رفت و برگشت، زننده هر سه گل تیمش بود.
44. دی دی (برزیل)
"من در مقایسه با دی دی چیزی نیستم. هرگز حتی به میزان خوبی وی نزدیک هم نخواهم شد. او الگوی من است؛ کسی که به او می نگرم. نخستین کارت های بازی که خریداری کردم، تصاویر دی دی را روی خود داشتند." این جملات را پله در مورد دی دی گفته است. چه خواسته دیگری می توان داشت؟ شاهزاده اتیوپیایی که از آمادگی بدنی چشم نوازی نیز برخوردار بود، در سال های 1958 و 1962، قهرمانی در جام جهانی را برای برزیل به ارمغان آورد. او بابت شیوه ویژه خود در نواختن ضربه های ایستگاهی که در برزیل به آن فولا سکا (برگریزان) می گفتند، شهرت داشت؛ شیوه ای که امروز کریستیانو رونالدو از آن بهره می برد. دی دی حضوری کوتاه در رئال مادرید داشت ولی نتوانست پا به پای آلفردو دی استفانوی آرژانتینی به پیش بتازد.
برهه برجسته زندگی حرفه ای: دی دی مغز متفکرِ دو موفقیت آغازین برزیل در جام های جهانی بود و در سال 1958 عنوان بهترین بازیکن این بازی ها را از آن خود کرد.
43. فریتز والتر (آلمان)
فریتز والتر اکثر دوران فوتبال خود را در میانه میدان بازی کرد، اما میانگین گلزنی او حدودا یک گل در هر بازی است. وی 20 سال دوران فوتبال خود را در کایزرسلاترن سپری کرد و علی رغم پیشنهادات وسوسه کننده از خارج کشور، وی با کایزرسلاترن دو بار قهرمان آلمان شد و همیشه در این تیم ماند. او در کنار برادر کوچکترش اوتمار که مهاجم نوک بود، علاوه بر رهبری کایزرسلاترن، کاپیتان آلمان غربی در جام جهانی 1954 بود که آن ها قهرمان جهان نیز شدند. والتر در این مسابقات سه گل به ثمر رساند، اما سهمش در کل این مسابقات بسیار بیشتر بود. امروزه در آلمان جایزه ای به نام فریتز والتر نام گذاری شده است که هر ساله به برترین بازیکن بااستعداد آلمانی داده می شود.
برهه برجسته زندگی حرفه ای: نقطه قابل توجه دوران فوتبال والتر، فینال جام جهانی 1954 برابر مجارستان بود که او در پیروزی 3-2 تیمش، دو گل به ثمر رساند.
42. ماتیاس سیندلار (اتریش)
به موتزارت فوتبال مشهور بود، سیندلار یکی از بهترین ستاره‌های دهه 1930 میلادی بود که تیم ملی اتریش را رهبری می‌کرد. بازیکنی با قدرت تصور بالا، مبدع و به شدت با استعداد. او در زمین می‌دوید و آنقدر برای تیم ملی اتریش خوب بود که در 43 بازی خود، 26 گل بزند. بدون تردید او در تیم باشگاهی‌اش، آستریا وین هم یک رهبر بی نظیر بود. قهرمانی در لیگ اتریش و بالا بردن پنج جام قهرمانی؛ سیندلار نظرات سیاسی هم داشت. در جریان پیروزی 2-0 اتریش در برابر آلمان در سال 1938، یک سال پیش از تهاجم آلمان نازی به اتریش، خوشحالی فراموش نشدنی ای داشت. او حتی مرگ مشکوکی هم داشت. درحالی که تنها 35 سال داشت، از دنیا رفت اما برای همیشه به عنوان یک اسطوره در یادها می ماند.
برهه برجسته زندگی حرفه ای: سیندلار به عنوان کاپیتان اتریش موفق شد به مرحله نیمه نهایی جام جهانی 1934 ایتالیا برسد. جایی که آن‌ها در یک بازی بحث برانگیز از تیم میزبان شکست خوردند و نتوانستند به فینال برسند.
41. جانلوییجی بوفون (ایتالیا)
بیشتر فوتبالیست‌ها، زمانی که به سن 30 سالگی می‌رسند، شروع به افت می‌کنند، زمان کار خودش را می‌کند و افت تدریجی بازیکنان را به دنبال دارد. امّا بوفون، توانسته طول عمر و کیفیت فوتبالش را متعادل کند، بیشتر شبیه فیلم کاپولا در دهه 90. او ژانویه وارد 40 سالگی می‌شود، درحالی که در پنج سال اخیر با یوونتوس قهرمان سری آ شده است و در دو فینال لیگ قهرمانان اروپا نیز حضور داشته است. او که به عنوان وارث دینو زوف پا به میادین فوتبال گذاشت، به همراه دینو زوف، تبدیل به دو دروازه بانی شدند که در نیم قرن اخیر، جز دو نفر ابتدایی لیست توپ طلا بوده اند.
برهه برجسته زندگی حرفه ای: صعود به سری آ به همراه یوونتوس در فصل 2006/07، در فصلی که به دلیل کالچوپولی یووونتوس راهی سری بی شد، تصمیم بوفون برای ماندن در تیم و جنگیدن برای بازگشت به سری آ، یکی از حیاتی ترین لحظات تاریخ باشگاه یوونتوس بود.
گردآوری ویدیوها: محمدحسن خدادوستان
