روزهای غمگین خیابان «مَنفردو فَنتی» فلورانس تا چند هفته دیگر نقطه مقابل خیابان «گائه‌تانو شیره‌آ» در تورین خواهد بود؛ دوگانه‌ای كه یك سویش سوختن در فراغ منجی جوانش است و طرف دیگر مشغول رویاپردازی با شبحِ یك پینتوریكوی ثانی.
«فیلیپو برونلسکی» برای مردم فلورانس همیشه احترام برانگیز بوده است. گنبد قهوه‌ای رنگ كلیسای جامع «سانتا ماریا دل فیوره» شاهكار شش قرن پیش او در مركز پر جمعیت‌ترین شهر توسكانی همیشه نماد یك افتخار در معماری مدرن بوده است.
اساتید رشته مهندسی معماری دانشگاه‌های پر زرق و برق فلورانس احتمالاً هنگام تدریس در كلاس‌هایشان هنگامی كه پُكی عمیق به سیگارهایشان می‌زنند و از پنجره كلاس نگاهی به كلیسای سانتا ماریا می‌اندازند جریان خون در رگ‌هایشان سریع‌تر می‌شود. فَره‌ی باشكوه نخوت و غرورِ مردمی كه افتخار رنسانس اروپا همواره به نام آنها ثبت شده به همین یادگاری‌های معماران بی‌بدیل قرون گذشته روم باستان است.
فاصله شهر كارِ‌را تا فلورانس به اندازه یك از غرب تا شرق پیمودن در عرض یك استان است. اما فاصله‌ها هرگز پیمانه دقیقی برای سنجش تفاوت‌ها نیستند. شاید به خاطر همین اصل بوده كه «فدریكو برنادسكی» با درخشش در تیم شهر زادگاه «فیلیپو برونلسکی» با ظرافت‌های تكنیكی‌اش در مستطیل سبز به یاد این غول معمار ی ایتالیا؛ «برونلسکی» نامیده شده است. حالا یكبار دیگر می‌توان این نام را در كوچه پس كوچه‌های فلورانس و احتمالاً تا ساعات یا روزهایی دیگر در خیابان‌های تورین و لابد چندی بعد حتی فراتر از مرزهای سرزمین چكمه‌ای شنید.
اگر بخواهیم كمی به عقب‌تر برگردیم، 4 سال پیش مناسب‌ترین زمان برای فلاش‌بك است. فدریكوی 19 ساله در تابستان 2013 خوشخال‌ترین عضو خانواده برنادسكی بود. او بالاخره توانسته بود با درخشش در تیم ملی زیر 18 سال ایتالیا به بزرگ‌ترین و سرشناس‌ترین باشگاه توسكانی برود. محصول مشترك مدارس فوتبال آتلتیكو كارِ‌را و اِمپولی حالا آماده ماجراجویی برای ویولا شده بود.
اما او هنوز به كمی زمان نیاز داشت؛ پس نیامده چمدان‌هایش را بست و به كالابریا در جنوب ایتالیا رفت و شاگرد «ماسیمو دراگو» در كروتونه شد. او در میان فیثاغورثی‌ها (یكی از القاب تیم كروتونه) هرگز رنگ نیمكت را به خود ندید و با ثبات‌ترین بازیكن این تیم در رقابت‌های سری B در آن فصل بود.
هنوز چند بازی به پایان فصل 2014‐2013 و تعطیلات تابستانی باقیمانده بود اما وینچنزو مونته‌لا هیچ تردیدی برای نخستین ترانسفر فیورنتینا در سومین فصل نشستن بر نیمكت مربیگری این باشگاه نداشت. آغوش او برای بازگشت ستاره 20 ساله‌اش كاملاً بازِ باز بود. اما تقدیر كمی تلخ‌تر برای فدریكو رقم خورد. سایه شوم مصدومیت در ابتدای داستان بازگشت به خانه بر شانه‌های «برونلسکی» نشست هرچند روحیه مثال‌زدنی‌اش باعث شد تا برنادسكی یكی از ستارگان بلامنازع ویولا در دو فصل بعد باشد.
سال بعد، او كه آمد مونته‌لا رفت! اما این رفتن هرگز خللی در مسیری كه او برای موفقیتی طراحی كرده بود، ایجاد نكرد تا لحظاتی فرا برسد كه در روزهای بهاری امسال از غول‌های فوتبال ایتالیا گرفته تا منچستریونایتد انگلستان همه خواهان شماره 10 محبوب فیورنتینا باشند. «بِرنا» اما تصمیمش را گرفته بود؛ تنها یك تیم بود كه می‌توانست صحنه را برای تحقق آرزوهای او مهیا كند. شاید به همین خاطر بود كه او در سواحل دریای مدیترانه (جزیره ایبیزا) و حینِ گذراندن تعطیلات در گفتگو با «گاتزتا دلو اسپورت» در پاسخ به شایعه حضورش در جمع بیانكونری با گفتن این جملات تمایل آشكارش را از پیوستن به غول‌های سیاه و سپید پنهان نمی‌كند:
این موضوع به مذاكرات باشگاه و مدیربرنامه‌هایم مربوط است. من سعی می‌كنم در آرامش و بدون عجله اوضاع را زیر نظر بگیرم. اما مگر كسی هست كه دوست نداشته باشد برای یووه بازی كند؟
جام ملت‌های اروپا (تیم‌های ملی زیر 21 سال) هرچند با گلزنی و درخشش برنادسكی در مقابل آلمان و اسپانیا همراه بود اما در نهایت با حذف تیم ملی ایتالیا پایانی ناخوش به همراه داشت. لوئیجی دی‌بیاجو سرمربی تیم ملی زیر 21 سال ایتالیا در گفتگویی با وب‌سایت psnfutbol لهستان؛ «تأثیر برنادسكی در میدان را همانند موتور ماشین‌های فِراری دانست كه با ابهت مرسدس بنز و شتاب پورشه در زمین لرزه بر اندام مدافعین می‌اندازد. »
تمجیدها از این ستاره ایتالیایی به همین نقطه ختم نمی‌شود. او در همین مدت كوتاه آنقدر توجهات را به خود جلب كرده كه مدیران فیورنتینا برای رفتنش وسواس به خرج دهند. قیمت او كه طبق محاسبات سایت ترانسفر ماركت چیزی در حدود 30 میلیون یورو تخمین زده می‌شد با سماجت تیم مدیریتی گروه AGB SPORT (به عنوان تیم مدیریتی و وكالتی او) و ماریو كُنینی (مدیر ویولا) تا این لحظه به 40 میلیون یورو افزایش پیدا كرده است.
شاید ردِ دلنشین‌ترین توصیف در مورد او را در یادداشتِ سرویس ورزشی «La Nazione» روزنامه قدیمی چاپ فلورانس باید گرفت. نویسنده در این نوشته با تمجید از ویژگی‌های منحصربه فرد برنادسكی او را وارث «جانكارلو آنتونیونی» هافبك تهاجمی و فراموش‌ناشدنی فیورنتینا و تیم ملی ایتالیا در دهه‌های 70 و 80 میلادی دانست و نوشت:
كافیست توپ به او رسانده شود؛ پیچِ شرقی و غربی آرتمیو فرانكی همزمان از جایش كنده می‌شود. توپ از چپ و راست مدافعان به رقص و پرواز درخواهد آمد و خالق این سناریو كسی نیست جز «برونلسکی» ؛ همزاد همان معمار اسطوره‌ای با همان سبك پر نبوغ و تكرارناپذیر. كافیست به پاهای او خیره شویم؛ قرابت هارمونیِ تكنیك و جنبش بدن و توپ ما را به یاد آنتونیونی می‌اندازد و تناسب معماری‌گونه‌اش ضرباهنگ شگفت‌آور و نظم بین اجزاء و تركیب‌های «فیلیپو برونلسکی» را در اذهان تداعی می‌كند. باید باور كنیم كه روح «برونلسکی» یكبار دیگر به فلورانس بازگشته تا در كالبدِ «برنادسكی» به نجات ویولا در روزهای سخت بیاید. خوش آمدی مَرد!
این خوش‌آمدگویی اما بعید است عمری دراز داشته باشد. با اینكه او هنوز دو سال دیگر با ویولا قرارداد دارد اما كافیست به چند پست انتهایی این بازیكن در صفحه شخصی‌اش در اینستاگرام مراجعه كنیم تا هواداران پرشماری را ببینیم كه بی‌تفاوت به موضوع پست‌هایش از او می‌خواهند كه به یوونتوس بیاید. می‌توان دست به آمارسازی زد و به راحتی محاسبه كرد بیش از نیمی از هر 10 كامنت نام یووه را در خود می‌بیند؛ این یعنی جایی آنطرف‌تر از فلورانس طرفدارانی دو آتشه با نقوشی سیاه و سپید به او خوش‌آمد می‌گویند. در این میان سكانسی كه خیلی زود فراموش خواهد شد در كامنت احتمالاً یكی از طرفداران بنفش‌پوشان دیده می‌شود كه به او گفته است: »بعد از تو دیگر از فوتبالی كه ستاره‌هایش بازیكنان دو یا سه ساله یك باشگاه بیشتر نخواهند بود وداع خواهم كرد. »
روزهای غمگین خیابان «مَنفردو فَنتی» فلورانس تا چند هفته دیگر بدون امید به دیدن دوباره برنادسكی، شاهد قدم‌های هواداران فیو خواهد بود و چندصد كیلومتر به سمت شمال، این تیفوسی‌های رویابین بیانكونری خواهند بود كه مسیر خیابان گائه‌تانو شیره‌آ را با اشتیاق طی خواهند كرد تا در آلیانز استادیوم او را به چشمِ اسطوره هنوز در خاطراتشان مانده؛ الساندرو دل پیه‌رو ببینند. امــا برای رسیدن به این لحظه چند گام دیگر باقی مانده است...؟
