طرفداری- از هر طرفدار لیگ برتر انگلیس که درباره بهترین مهاجم تاریخ این رقابت ها بپرسی، پاسخ بیشتر آن ها از این قرار خواهد بود: آلن شیرر، رابی فاولر، دیدیه دروگبا، وین رونی، تیری آنری یا لوییس سوارز. عده کمی به رود فن نیستلروی اشاره خواهند کرد؛ کسی که همواره در خط مقدمِ تیمش قرار داشت و هیولایی بود که مدافعان حریف از رویارویی با آن هراس داشتند. شاید دوران حکمرانی نیستلروی موجب گم شدن نامش در این میان شده باشد؛ دوران بینابین سه گانه تاریخی منچستریونایتد تا ظهور ستارگانی همچون کریستیانو رونالدو و وین رونی. دورانی که منچستریونایتد به چند فصلِ کم برکت از زاویه قهرمانی در رقابت های مختلف برخورد.
او کسی بود که به هر شکلی گل می زد: والی، با ضربه سر، تک ضرب، پنالتی و البته روی حرکت های چشم نواز فردی. این ها فقط ویژگی های او در لیگ برتر و منچستریونایتد نبودند. در لیگ هلند، در هیرنوین، در آیندهوون و حتی در بوندس لیگا و هامبورگ که مقصد او پس از رئال مادرید و پیش از مالاگا بود نیز، همین آش بود و همین کاسه. دوران حرفه ای او سرشار از گلزنی بود. پس از این که از دن بوش _تیمی که او را به دنیای فوتبال هدیه کرد_ به هیرنوین پیوست، توانست در همان فصل نخست طی 31 بازی 13 بار گلزنی کند؛ آماری که برای یک جوان 21 ساله در تیمی به نسبت ضعیف قابل قبول بود. آیندهوون یکی از غول های فوتبال هلند، به سرعت به استعداد این بازیکن پی برد و او را در قبال 6.3 میلیون یورو خریداری کرد؛ در آن زمان پرداخت این مبلغ بین باشگاه های هلندی بی سابقه بود.
او در آیندهوون فرصت این را پیدا کرد که توانایی های خود در فوتبال را به علاوه سرعت تخریبی اش و همراه با دقت قابل توجه اش تلفیق کند و در سال 1998، جایزه بهترین بازیکن سالِ هلند را کسب کند. او در فصل 99-1998 ظرف 46 بازی، 38 بار گلزنی کرد تا آیندهوون لیگ هلند را در رده سوم به پایان ببرد و راهی لیگ قهرمانان فصل بعد شود. اگر فصل نخست حضورش در پی اس وی خوب بود، فصل دوم حتی بهتر بود؛ 32 گل طی 33 بازی که 29 تای آن ها در لیگ هلند بود و در نهایت موجب شد تا برای دومین فصل پیاپی عنوان آقای گلی لیگ کشورش را کسب کند و البته به آیندهوون کمک کرد تا با اختلافی 16 امتیازی نسبت به نزدیک ترین تعقیب کننده اش یعنی هیرنوین، برای پانزدهمین بار قهرمان لیگ هلند شود. حالا دیگر فن نیستلروی هدف نقل و انتقالاتی بزرگانِ فوتبال اروپا بود و منچستریونایتد نیز همانند رئال مادرید در تلاش برای جذب او برآمد.
اما تنها جسم خودش بود که می توانست مانع کارش شود؛ دست کم برای یک سال. یک مصدومیت از ناحیه رباط صلیبی در جریان تمرینات آیندهوون، امکان انتقال به هر تیمی را از او سلب کرد اما آن مصدومیت نتوانست مانع از راهیابی نام او به تیتر شماره یک روزنامه ها شود. مصدومیتِ لعنتی، بخش بزرگی از فصل را از او گرفت و تنها 12 بازی به او مجال به میدان رفتن داد که منجر به 5 گل شد. ولی سر الکس فرگوسن برای نهایی کردن انتقال پافشاری می کرد؛ آنقدری که یک سال این مهاجم را زیر نظر گرفت و پس از بازگشتش از مصدومیت، او را در قبال پرداخت 19 میلیون پوند که گران ترین مبلغ پرداخت شده برای یک بازیکن در بریتانیا تا آن زمان به شمار می رفت، به منچستریونایتد منتقل کرد؛ بسیار خوب، فن نیستلروی نشان داد که ارزش تک تک پنی های پرداخت شده را داشته است. او در مدت حضورش در آن باشگاه با گل های شورانگیز خود، رقم پرداخت شده برای خود را به دست فراموشی سپرد.
گل فن نیستلروی به فولام در سال 2003 و در ورزشگاه اولدترافورد، منچستریونایتد و هوادارانش را بیش از پیش شیفته خود کرد. او روی آن گل خود را به جهانیان نشان داد. توپ را از دایره مرکزی زمین برداشت و قبل از این که مسیری را به شکلی دست نیافتنی طی کند، دو نفر را از پیش رو برداشت و در نهایت پس از این که چند مدافع حریف را ناکار کرد، ضربه پایانی خود را با وجود فرم نه چندان لطیف بدنش، به شکلی تحسین آمیز و استوار به توپ وارد کرد. تمام ورزشگاه به افتخار آن بازیکن از جا برخاستند و سرمربی تیم نیز سراپا غرق در ستایش از این مهاجم شده بود.
آن گل برابر فولام، آغازگر دورانی تاریخی بود؛ دورانی که با گلزنی در هر 9 بازی آینده تیمش در لیگ برتر همراه شد. شکستن رکورد گلزنی او طی 10 بازی پیاپی، تا سال 2015 که جیمی واردی به این مهم دست یافت، زمان می خواست. او برابر آرسنال، دپورتیوو لاکرونیا، لیورپول و بازل گل های دیگری هم زد که عقل از سر می پراند؛ این تیم ها همانند بسیاری از حریفان دیگر مقهور توانایی های مهاجم هلندی شدند. فن نیستلروی همان گونه که در رقابت های داخلی خوب بود، در عرصه اروپایی نیز بازیکنی قابل بود. وی با 56 گل زده در رقابت های اروپایی، پس از کریستیانو رونالدو، لیونل مسی و رائول گونزالس چهارمین گلزن برتر این رقابت هاست. جالب تر این که او با چهار تیم مختلف به این رکورد دست یافته و همچنین هرگز موفق به حضور در بازی نهایی این رقابت ها همراه با تیم هایش نشده است. اگرچه وی با آقای گلی در سال های 2-2001، 3-2002 و 5-2004، یک تنه قهرمان این بازی ها شد. به این مسئله این را هم اضافه کنید که تنها لیونل مسی با رکورد 0.74 گل زده به ازای هر بازی اروپایی، آمار بهتری را نسبت به این مهاجم هلندی در زمینه گلزنی در جبهه اروپایی داشته است.
با همه این اوصاف چیزی که فن نیستلروی در دوران حضورش در منچستریونایتد به اندازه کافی کسب نکرد، جام قهرمانی بود. حضور پنج ساله او در جمع شیاطین سرخ، تنها 4 جام را برای او به ارمغان آورد: لیگ برتر، کامونیتی شیلد، جام حذفی و لیگ کاپ. این آمار برای تیمِ سر الکس فرگوسنِ بزرگ به شکل شگفت آوری ناچیز است ولی می شود دلیل این رخداد را، قدرت گرفتن سایر تیم ها یاد کرد. در آن برهه تیم شکست ناپذیر آرسنال سر بر آورد و چلسی نیز همراه با مالک جدید خود رومن آبراموویچ، به سرمربیگری ژوزه مورینیو وارد شد. آث میلان، رئال مادرید و بایرن مونیخ در اروپا حکمرانی می کردند و جایی برای تکرار تکرار موفقیت سال 1999 شیاطین سرخ نمی گذاشتند.
بنابر برخی راویان، دوران فن نیستلروی در تئاتر رویاها در سال 2006 با پرتاب آب دهان به سوی سر الکس فرگوسن به سر رسید. او منچستریونایتد را به مقصد تیم بزرگ دیگری یعنی رئال مادرید ترک کرد. او در دوران حضورش در انگلستان، در 219 بازی، 150 بار گلزنی کرد و میانگین عجیب 0.68 گل به ازای هر بازی را از خود به جا گذاشت. قیمت 10.5 میلیون پوندی او دیگر جای چانه زنی را برای رئال مادرید باز نمی گذاشت. پس از یک سال از پیوستن به رئال مادرید، او ضمن کمک کردن به باشگاهش برای قهرمانی در رقابت های لالیگا، عنوان آقای گل لیگ اسپانیا موسوم به ال پیچیچی را هم به خاطر 25 بار گلزنی در آن فصل از بازی ها، به نام خود زد. وی حتی طی هفت بازی پیاپی در لالیگا گلزنی کرد. او در فصل 8-2007 نیز 20 گل برای تیمش زد و بار دیگر در قهرمانی رئال مادرید مشارکت داشت. اما دوران اوج فن نیستلروی به همین جا ختم شد. یک مصدومیت دیگر از ناحیه زانو، همانند آنی که مانع از انتقالش به منچستریونایتد شده بود، سراغ او آمد. طی یک سال و نیم بعد، وی تنها 16 بار برای لوس بلانکوس به میدان رفت.
سال های پایانی دوران حرفه ای فن نیستلروی در هامبورگ و مالاگا سپری شدند. هر دو باشگاه اهداف خاص خود را داشتند و این یار هلندی با وجود افزایش سن، کماکان مهره اصلی تیم هایش بود. او نتوانست لیگ را به کل به زیر بکشد ولی یادآور روز های درخشانش در منچستریونایتد شد. رود فن نیستلروی بین سال های 2001 تا 2005 یکی از کامل ترین مهاجمانی بود که می شود پیدا کرد. شجاع، مرگبار، خودباوری بالا. تهدیدی برای رقبا به شمار می رفت و دیدن بازی او چشم نواز بود. شاید او به اندازه ای که تعداد گل هایش شایسته آن بودند قهرمان نشده باشد، ولی هنوز عنوان یکی از بهترین مهاجمان نسل خویش را یدک می کشد و با قاطعیت می توان گفت که یکی از کامل ترین مهاجمان تاریخ لیگ برتر انگلیس بوده است.
