طرفداری - در فرمول یک، هرگاه تیمی از سایر تیم ها بسیار قدرتمندتر می شود، قوانین این ورزش را تغییر می دهند تا سطح تیم ها به هم نزدیک شود و رقابت ها جذاب تر شوند.
در فوتبال اما، قوانین تغییر نمی کنند. نمی شود برای اینکه بازیکنی از دیگران خیلی بهتر است، قوانین را تغییر داد تا مانع درخشش او شد. همین موضوع باعث شده است که کریستیانو رونالدو و لیونل مسی، دو ببر شوند در قلمرویی پر از طعمه های دست و پا بسته. این دو آنقدر عالی هستند که نزدیک شدن به افتخارات شان، چه برای گذشتگان و چه برای آیندگان، کاری تقریبا غیرممکن است.
این دو بازیکن، باعث شدند تا تعریف «بازیکن بزرگ»، بازنویسی شود و متوجه شویم که یک بازیکن بزرگ، واقعا چه توانایی هایی دارد.
همه دوست دارند که گروه های موسیقی دوران جوانی شان را برتر از دیگر گروه ها بدانند. از نسلی که عاشق خواننده های قبل از انقلاب هستند تا نسل بعد از انقلاب آن ها و بعدها موسیقی های دیگر. در فوتبال نیز، چنین فلسفه ای حاکم است. همه فکر می کنند بازیکنان دوران جوانی شان، برترین بازیکنان دنیا بوده اند و بازیکنان امروزی، تنها مورد توجه جوانان قرار دارند. کسی که طی دهه 60 میلادی، نوجوانی خود را گذرانده است، پله یا جرج بست را بهترین بازیکن دنیا می داند. فرزندان دهه هفتاد، یوهان کرایوف را برترین می نامند. افرادی که متولد دهه هشتاد هستند، به پلاتینی عشق می ورزند و جوانان نسل بعدی آن ها عاشق رونالدو نازاریو و زین الدین زیدان شدند. بعدها خیلی زود رونالدینیویی ظاهر و سپس محو شد.
اما در میان کتاب تاریخ، اتفاقی عجیب و قویی سیاه رخ داده است. کریستیانو رونالدو و لیونل مسی در یک نسل به دنیا آمده اند. افرادی که به طرز مشهودی، برتر از دیگر بازیکنان تاریخ هستند. آن ها طی یک دهه، هر افتخار فوتبالی‌ای که بوده را بین خودشان تقسیم کرده اند. رونالدو و مسی به تنهایی رکورد تمام ستاره های قبلی تاریخ را شکستند: از گرد مولر گرفته تا آلفردو دی استفانو.
اولین رکورد ثبت شده جهانی در مسابقات دوی 100 متر را دانلد لیپینکات آمریکایی ثبت کرد. او در سال 1912، صد متر را طی 10.6 ثانیه طی کرد. رکورد امروزی این رقابت ها دست اوسین بولت است و او، این زمان را به 9.58 ثانیه رسانده است؛ تنها 11 درصد پیشرفت طی 97 سال تاریخ.
قبل از کریستیانو، رائول بهترین گلزن تاریخ رئال مادرید بود و در 741 بازی، 323 گل به ثمر رسانده بود. هر طور که به قضیه نگاه کنیم، عملکرد او فوق العاده بود است. کمتر بازیکنانی اینقدر باثبات بازی می کنند که بتوانند 741 بار با پیراهن سفید مادریدی ها به زمین بروند. البته یادمان نرود که او هر دو بازی، یک گل زده است و این نیز، رکوردی فوق العاده به حساب می آید.
رونالدو طی 310 بازی، 324 گل برای مادریدی ها به ثمر رسانده است و این عملکرد، بیشتر از دو برابر، بهتر از عملکرد رائول است. کریس، این رکورد را نه طی قرن ها و دهه ها بلکه تنها پس از چند فصل از ثبت رکورد رائول، شکاند.
مسی، رکورد آلکانتارا را طی سال 2014 شکاند و به عنوان برترین گلزن تاریخ بارسلونا شناخته شد. رکورد آلکانتارا، 87 سال زنده بود اما بعد از مسی، دیگر کمتر کسی می تواند به این رکورد فکر کند. لیست کردن دیگر رکوردهای این زوج، تنها و تنها هدر دادن وقت است و خودتان هم می دانید که هرجا حرف از گلزنی است، فقط و فقط نام مسی و رونالدو وجود دارد.
آن ها نه توپ طلای قبلی هم برای خود کرده اند و می توانیم منتظر دهمین توپ طلا باشیم که به این دو ستاره می رسد. آن ها این افتخارات را در حالی کسب می کردند که بسیاری از بازیکنان بزرگ تاریخ، رویای در دست داشتن توپ طلا را داشتند و به آن نرسیدند.
نمی توان رونالدو و مسی را با «ثبات» توصیف کرد. ثبات باعث می شود به یاد فردی بیافتیم که مدت ها سطحی را حفظ کرده است و می توان به او، اتکا کرد: مثل یک واگن دیزل. اما این کلمه، به اندازه کافی برای توصیف کریستیانو و مسی درست نیست. آن ها طی دهه اخیر، عملکردی فرازمینی داشتند.
نمی توان عملکرد آن ها را استانداردی جدید دانست. هیچکس نمی تواند حتی به آن ها نزدیک شود. اما حیف که آن ها فناناپذیر نیستند. روزی از خواب بیدار می شویم و رویای مان، به انتهای خود می رسد. رکوردهای مسی و رونالدو، تا پایان باقی می ماند و ما تا ابد، شگفت زده خواهیم ماند.
کافی نیست که بگوییم رونالدو و مسی، باعث پیشرفت فوتبال شده اند. آن ها فوتبال را تغییر داده اند. کارهای آن ها مانند آموزش تغذیه سالم و زندگی مناسب آرسن ونگر به بازیکنان انگلیسی نبود. کار آن ها مانند تغییراتی که گواردیولا در تاکتیک های فوتبال انجام داد، نبود.
ایده های تاکتیکی برای مسی و رونالدو بی معنی هستند. آن ها بسیار جلوتر از این تاکتیک ها قرار دارند، جلوتر از هرچه در گذشته بوده و در آینده، خواهد بود.
