گراهام هانتر- اینکه کریستیانو رونالدو فصل آینده کجا بازی می‌کند هنوز معلوم نیست. اینکه مشکل مالیاتی او حل می‌شود یا نه هم هنوز معلوم نیست. آنچه در کل این داستان معلوم است اما ناراحتی بهترین گلزن تاریخ رئال مادرید، فاتح سه چمپیونز لیگ با این تیم و اولین بازیکنی که از آلفردو دی استفانو به بعد در زمان حضورش در مادرید توپ طلا را برده، از رفتار باشگاه و جو حاکم بر آن است.
حتی قبل از وارد شدن اتهام 14.7 میلیون یورو تخلف مالیاتی، رونالدو در آستانه‌یِ فینال چمپیونز لیگ در کاردیف در گپی با هم‌تیمی‌های سابقش در منچستر یونایتد از دلتنگی‌اش برای زندگی در اولدترافورد حرف زده بود. البته این اولین باری نیست که رونالدو حسرت دوران حضورش در جمع شیاطین سرخ را می‌خورد. او پیش از این هم به دفعات جو مادرید و منچستر را با هم مقایسه کرده بود و حتی گاهی به کیت‌منِ یونایتد، آلبرت مورگان، زنگ می‌زد و باهاش درد و دل می‌کرد.
در سال‌های اخیر، به خصوص بعد از آمدن زیدن‌الدین زیدان و شروع دوران پرافتخار رئال در اروپا، شرایط برای رونالدو اندکی بهبود پیدا کرده بود. با این حال هم‌تیمی‌های سابق یونایتدی‌اش همچنان شکی در حال و هوا و ذهنیت کلی او نداشتند. نقل قولی که این هم‌تیمی‌ها بیش از بقیه بهش اشاره می‌کنند این است: یونایتد بهترین باشگاه برای رونالدو است، فقط در منطقه‌یِ جغرافیایی غلطی قرار دارد. بله، عامل ساده‌ای به نام آب و هوا. وگرنه هیچکدام دیگر از ابعاد باشگاه در حمایت از فوق‌ستاره‌شان با هم قابل مقایسه نیست، به خصوص عشقی که تماشاگران اولدترافورد همیشه نسبت به رونالدو داشته‌اند. به نظر این بازیکنان سابق یونایتد اگر باشگاه می‌توانست خودش را به حوالی مدیترانه منتقل کند رونالدو در یک چشم به هم زدن بهشان می‌پیوست.
رونالدو بارها توسط هواداران خودی در برنابئو هو شده و هرگز این زخم را فراموش نخواهد کرد. او به صورت رسانه‌ای از کمبود حمایت باشگاه از ستاره‌هایش حرف زده و بدون اینکه نامی از زیدان ببرد، حسرت روزهایی را خورده که سر الکس فرگوسن با هوک‌های راست و چپش تمام دشمنان عینی و فرضی را از پا در می‌آورد و از پسر طلایی‌اش محافظت می‌کرد.
شاید شما با رونالدو سمپاتی داشته باشید و شاید اصلا نه. به هر حال او یکی از پردرآمدترین ورزشکاران جهان است و در یکی از موفق‌ترین دوران تاریخ رئال مادرید ستاره‌یِ این تیم است. رونالدو حتی باید خودش را خوش‌شانس بداند که بخشی از موفق‌ترین دوران تاریخ منچستر یونایتد هم بوده، وقتی همه به ساز سر الکس می‌رقصیدند، دوران طلایی‌ای که فقط رونالدو نیست که حسرتش را نمی‌خورد.
اما نظرتان نسبت به رونالدو هر چه باشد باید این واقعیت را قبول کنید که او در حال حاضر دست به بازی‌ای سیاسی نزده و واقعا صبرش تمام شده و از شرایطش در مادرید ناراحت است. اینکه آیا این شرایط در ادامه به سودش تمام شود و او و ژرژ مندس راهی برای ادامه دادن در رئال پیدا کنند بحثی دیگر است.
در این میان بد نیست به یاد بیاوریم که رئال مادرید با تمام شکوهی که دارد سابقه‌یِ نه چندان قابل قبولی در رفتار با ستاره‌هایش، به خصوص در سال‌های پایانیِ بازی‌شان داشته. نمونه‌هایی مثل دی استفانو، ستاره‌ای که واقعا خودش بزرگی را به رئال بخشید، و در سال‌های نزدیک‌تر رائول، فرناندو مورینتس، ایکر کاسیاس، فرناندو هیرو، کلود ماکله‌له، ویسنته دل بوسکه و خوسه آنتونیو کاماچو در جایگاه مربی... این فهرست بیش از این‌ها هم ادامه دارد. پس اگر (و این اگری بزرگ است) دوران طلایی رونالدو در مادرید چنین پایان تلخی داشته باشد، او خودش را از این منظر تنها نخواهد دید.
در اسپانیا خرد جمعی همچنان بر این است که رونالدو و رئال راهی برای حل مشکلاتشان پیدا می‌کنند و ستاره‌یِ پرتغالی باشگاه را ترک نخواهد کرد. اما مطبوعات انگلیس حالا پر است از اخبار و ادعاهایی که رونالدو دوست دارد به یونایتد بازگردد. اگر قرار باشد چنین اتفاق بزرگی رخ دهد این اد وودوارد است که باید راه آن را هموار کند و در این راه او با سه مشکل بزرگ مواجه است: سبک بازی یونایتد که قطعا فرصت کمتری برای درخشش رونالدو نسبت به مادرید فراهم می‌کند، خراب شدن رابطه‌یِ رونالدو با ژوزه مورینیو در سال‌های اخیر و به خصوص در مقطع پایانی فصل آخر مربیگری مورینیو در رئال و البته آب و هوای لنکشر که به شدت با خلق و خویِ رونالدو ناهمخوانی دارد.
اگر هر تیم دیگری هم سراغ خرید رونالدو برود، چه پاریس سن ژرمن، چه اینتر، چلسی یا آرسنال، این باشگاه‌ها باید به او اطمینان بدهند که همچنان شانس زیادی برای فتح چمپیونز لیگ و بردن توپ طلا خواهد داشت. تمام مسائل مالی به کنار، این دو نکته هنوز برای رونالدو اهمیت زیادی دارد و باعث برافروخته ماندنِ روحیه‌یِ او می‌شود.
از منظر رئال اما با توجه به اینکه آلوارو موراتا در آستانه‌یِ ترک باشگاه است، کریم بنزما هرگز نمی‌تواند جای خالی رونالدو را پر کند و گرت بیل هم هنوز موفق نشده به اندازه‌یِ کافی در یک فصل بازی کند و بدرخشد، فروش رونالدو در کوتاه مدت به تیم ضربه خواهد زد. اما از آنجایی که رابطه‌یِ فلورنتینو پرز با رونالدو هیچوقت به خوبی رابطه‌اش با زیدان نبوده (پرز خودش زیدان را به عنوان یک کهکشانی به برنابئو آورد، اما رونالدو به او ارث رسید و او حتی در ابتدا از بالا بودنِ قیمت انتقالش هم انتقاد کرده بود)، فروشِ رونالدویِ 32 ساله با قیمتی نجومی و مثلا خرید کیلین امباپه و جیجو دوناروما می‌تواند حرکتی هوشمندانه برای ساختن آینده‌یِ باشگاه باشد. خیلی‌ها در مادرید از چنین استراتژی‌ای استقبال می‌کنند.
و در نهایت توصیه‌ای به باشگاه یونایتد، اد وودوارد، مالکین آمریکایی‌اش، اسپانسرِ روی لباسشان که شورولت است و برند لباسشان که آدیداس است و عاشق این هستند که رونالدو را که اسپانسر کفش‌هایش نایکی است را به اولدترافورد ببرند: به جای اینکه پولتان را خرج خرید رونالدو و پرداخت حقوق او کنید، دستگاهی بسازید به سبک ضد قهرمان‌هایِ فیلم‌های قدیمی جیمز باند که آب و هوای اولدترافورد را همیشه آفتابی کند و رونالدو خودش یک بار دیگر راهی منچستر می‌شود
