سیستم: 1-3-2-4
مربی: دیوید مویس
آنالیز:
شروع بحث در مورد یونایتد دشوار است.
سر الکس فرگوسن یک تیم متوسط را برای دیوید مویس به جای گذاشت و ناکامی‌ها در پنجره نقل و انتقالات تابستانی، پروسه بازسازی اسکاتلندی جدید تیم را با مشکل مواجه کرد.
او در اواسط یک بازسازی کامل است و قضاوت در مورد خرید مارونه فلایینی، غیرعادلانه است چرا که او قسمتی از برنامه‌ای برای خرید دو بازیکن بود.
چیزی که از مویس دیده‌ایم، نمایش‌های قدرتمند لحظه‌ای و جرقه‌ای است. این‌ها کافی است تا بفهمیم قسمت عمده #MoyesOut هایی که منتشر می‌شود، سخت‌گیرانه است و این که اگر بازیکنان درست را داشته باشد، می‌تواند کار خود را به خوبی انجام دهد.
او اغلب سیستم 1-3-2-4 را انتخاب کرده و وظیفه طراحی حملات بر عهده وین رونی یا بازیکنان کناری قرار گرفته است. به عنوان مثال، او سامی هیپیا را با اُوِرلود کردن [تولید برتری عددی در] کناره‌ها و استفاده از ضعف مدافعین کناری حریف، نابود کرد.
یکی از بهترین نمایش‌های یونایتد در برابر استون ویلا در ویلا پارک بود، جایی که وین رونی در سیستم 3-3-4 به عنوان هافبک مرکزی بازی کرد و در تکه‌تکه کردن مردان پل لمبرت – و مخصوصاً نِیثان بِیکِر – نقشی اساسی داشت.
سیستم 1-3-2-4 او در اولدترافورد نسبتاً به 1-1-4-4 زمان حضورش در گودیسون پارک شبیه است با این تفاوت که اکنون مهاجم دوم/شماره 10 بسیار بهتری دارد و در ژانویه خوان ماتا را نیز خریده است.
پاتریس اورا و رافائل در فاز تهاجمی بسیار خوب بوده‌اند، مخصوصاً اورا به طور میانگین 1.3 پاس کلیدی را در هر بازی به ثبت رسانده است. این جلو رفتن‌ها، دفاع تیم را در معرض حملات حریف قرار داده و مصدومیت‌های هافبک‌های دفاعی و مدافعین مرکزی هم به تیم آسیب رسانده‌اند.
در کل، تعادل بهترین دوست مویس برای نیمه دوم فصل خواهد بود؛ سپس می‌تواند به بازار نقل و انتقالات برود و تعدادی گزینه دفاعی جدید را به تیم خود اضافه کند.
