مطلب ارسالی کاربران
سال 2017، غم انگیز ترین سال من
طرفدار هر تیمی و هر بازیکنی که باشی به شرط اینکه طرفدار فوتبال باشی رفتن ستاره ها و خاموشی آنها روزی غم انگیز است. چه ستاره های مورد پسند و علاقه تو باشند چه تیم رقیب یا هر تیم دیگر وقتی اسطوره ای کفش هایش را می آویزد و از دیدن بازی اش محروم می شوی غمی جانکاه بر قلب سایه می افکند و با خودت می گویی این یکی هم تمام شد و چه حیف که اینقدر زود و تند گذشت.
چه غم انگیزتر رفتن ستارگانی که دلیل علاقه تو به فوتبال بودند و تو از همان کودکی به عشق آنها مشاجره پدر و مادر را به جان می خریدی و چشم می دوختی بر تلویزیون سیاه و سفیدی که تشخیص بازیکنان از هم گاه غیرممکن بود و حالا همان ها پا به سن گذاشته و بعضی مانند فن باستن به علت مصدومیت تمام می شدند بعضی زودتر از موعد و... و امسال نیز از این قاعده مستثنی نبود و سال رفتن ستاره هایی دوست داشتنی بود که زمانی ورزشگاه ها به عشق دیدن بازیشان پر می شد و حالا غریبانه می روند تا جایشان را به دیگران بدهند.
بدورود مرد همیشگی رم و دوست داشتنی همیشگی که زیبایی فوتبال و وفاداری را به همه نشان دادی. هرچند به حق خودت از فوتبال نرسیدی.
وداع با تو فرانک عزیز به راحتی مقدور نبود وقتی بازی مثال زدنی تو در چلسی تا ابد در خاطر زنده است.
خداحافظ ژابی، کاپیتان لام و در ایران آرش جان آقای گل و غلامرضای آقای گل.
تا فوتبال زنده است نام شما هم زنده باشد
