اختصاصی طرفداری- یک امتیاز از حریفش عقب بود و 30 ثانیه بیشتر زمان نداشت، حمله نمی کرد و یورش نمی برد، طوری که همه بر این گمان بودند که شکست را پذیرفته است. اما در همان ثانیه های کم باقی مانده در افکارش دنبال اشتباه حریف بود تا تیر خلاص را بزند . همین طور هم شد، حریف برای کشتن ثانیه های باقی مانده اشتباه می کند و از او زیر می گیرد، این بهترین فرصت است، تنها 3 ثانیه زمان باقی مانده که دست جلوی صورت حریف گذاشته و با دادن پا به عقب دور می زند و خاکش می کند و داور در ثانیه پایانی دو امتیاز خاک به او می دهد.
شاهمرادف به این در و آن در می زند که نتیجه را برگرداند، اما فایده ای ندارد. او باز هم طلا گرفت، اما...
اما انگار طلای چهارم برایش ارزشی ندارد که شادی نمی کند. رفتارش به گونه ایست که گویی به مدال استانی دست یافته نه المپیک. یا شاید هم غرورش اجازه نمی دهد که پس از این موفقیت عکس العملی نشان دهد. در لحظه جاودانه شدن او آرامشش اعصاب خورد کن است. سایتیف با آن همه تکبر و غرور پس از کسب سومین طلای المپیک مشتش را گره و خوشحالی اش را ابراز کرد. اما او طوری بلند می شود و به داور دست می دهد و نزد مربیان می رود که گویی اتفاقی نیفتاده است. تا اینکه مربی اش در کنار تشک پرچم کشور ژاپن را برای زدن دور افتخار به او می دهد. در همین لحظه بغضش می شکند و اشک شوق بر چشمانش جاری می شود. انگار تازه متوجه شده که دست به چه کار بزرگی زده است. انگار تنها پرچم کشورش می توانست غرورش را بشکند تا شادی اش را بروز دهد.
او کسی نیست جز کائوری ایچو، کشتی گیر 32 ساله ژاپنی، قهرمان ده دوره مسابقات جهانی و چهار دوره رقابت های المپیک. کسی که پس از شکست در فینال بازی های آسیایی پوسان در مقابل ژو هیان چینی در سال 2002، از آن سال به بعد تا وقتی که وزن 63 کیلوگرم در بین اوزان کشتی وجود داشت، اجازه نداد احدی به طلای این وزن در دنیا چپ نگاه کند. شاید آن کشتی گیر چینی پس از شکست دادن ایچو نمی دانست حریفش روزی به چه کشتی گیر بزرگی تبدیل خواهد شد، اما بدون تردید حالا آن طلای پوسان برایش ارزشی کم تر از مدال جهانی یا المپیک نخواهد داشت، زیرا با شکست دادن کشتی گیری بدست آمده که 14 سال بعد فقط طلا گرفت. اصلا مگر کم است که یکی از آن دو نفری باشی که در دنیا دستش مقابل پادشاه کائوری بالا رفته؟ درست خواندید. ایچو در تمام دوران مسابقات رسمی خود تنها دو بار بازنده بود. پس از شکست در مقابل هیان چینی، 14 سال به هیچ حریفی اجازه نداد تا در مقابلش طعم پیروزی را بچشد.
ایچو پس از آن که در سال 2014 به یک وزن پایین تر یعنی 58 کیلوگرم کوچ کرد و طلای مسابقات جهانی آن سال و سال بعد را تصاحب کرد، در حالی که در رویای کسب چهارمین طلای المپیک تمرین می کرد و انتظار می کشید، در یک تورنمنت تدارکاتی در کراسنویاسک مغلوب کشتی گیر گمنام مغولستانی شد تا دومین شکست خود را تجربه کند. البته شاید همان شکست بهترین تلنگر بود تا برای طلای ریو زحمات بیشتری را متحمل شود.
کائوری که گویا قصد بازنشستگی ندارد، از شاگردان خلف کازوهیتو ساکایی، همان مربی ای که پس از قهرمانی کشتی گیرانش بر روی دوششان دور افتخار می زد، محسوب می شود. نه تنها به واسطه مدال هایش، خلف از آن جهت که بارها او را در مقابل یوری شاهمرادف، تئوریسین روس ها با آن همه تکبر و خود خواهی سربلند کرد که آخرین بارش همان فینال المپیک ریو بود. البته ساکایی با دشت مدال های متعدد المپیک توسط کشتی گیرانی همچون سائوری یوشیدا، در کشتی زنان چنان ابهتی برای خود دست و پا کرده که بسیاری از مربیان دنیا حسرتش را می خورند. کارنامه این پیرمرد سرتراشیده در ورزش ژاپن آن قدر درخشان بوده که ژاپنی ها اگر سر تا پایش را هم طلا بگیرند، باز هم کم است. زیرا او با کشتی گیرانش در المپیک ها تا به حال ده ها مدال کسب کرده که بیش از نیمی از آن ها از جنس طلا بوده است. آن ها در همین المپیک از شش وزن کشتی زنان در چهار وزن به مدال طلا دست یافتند که دو تای آن را از چنگال شاهمرادف بیرون کشیدند.
کائوری نخستین طلای جهانی اش را در 18 سالگی در مسابقات جهانی 2002 یونان در وزن 63 کیلوگرم بدست آورد. در همان سال، ژاپنی ها به طمع طلای بازی های آسیایی او را به پوسان اعزام کردند، اما کائوری بعد از مسابقات جهانی فرصت چندانی برای ریکاوری و بازیابی نداشت و همین امر باعث شد تا یکی از دو شکست دوران ورزشی اش در فینال همین رقابت ها رقم بخورد. اما سال بعد برگشت و بار دیگر طلای این وزن را در مسابقات جهانی بر سینه زد. حالا او با دو طلای جهان یکی از مدعیان کسب مدال طلای مسابقات المپیک آتن به شمار می رفت. کائوری در آتن در حالیکه قرعه سختی نصیبش شده بود، یکی پس از دیگری رقبا را از پیش برداشت تا اینکه در اوج جوانی به رویای خود یعنی طلای المپیک دست پیدا کند.
این تازه شروع دوران سلطنت کائوری ایچو بر کشتی دنیا بود. او بعد از المپیک آتن به هیچ کس اجازه عرض اندام در 63 کیلوگرم را نداد و طلای مسابقات جهانی در سال های 2005 ، 2006 و 2007 را از آن خود کرد و در المپیک 2008 در حالی دومین طلای المپیک را بدست آورد که در کل مبارزاتش تنها یک امتیاز به حریفان داد.
پس از المپیک یک سال در هیچ مسابقه ای شرکت نکرد و حتی شایعه خداحافظی او از دنیای قهرمانی به گوش می رسید. اما پس از یک استراحت طولانی مدت برای حضور در مسابقات جهانی مسکو تمریناتش را از سر گرفت . با این که در دوران استراحت وزنش حسابی بالا رفته بود، اما تغییر وزن نداد و در همان 63 کیلوگرم در مسابقات جهانی حاضر شد و طلای آن سال و سال بعدش را کسب کرد تا باز هم مدعی نخست کسب مدال طلا در المپیک 2012 به حساب آید.
حالا او با 28 سال سن این فرصت را داشت که با کسب سومین طلای المپیک خود را به رکورد اسطوره های کشتی دنیا همچون سایتیف برساند. از قضا قرعه نسبتا آسانی هم نصیبش شد و به راحتی به فینال رسید. در فینال هم مقابل جینگ رویکسوی چینی که توانسته بود در نیمه نهایی ولوسوای روسی را شکست دهد، کار مشکلی نداشت و به راحتی برنده میدان شد تا برای سومین بار طلای المپیک را دور گردنش ببیند.
حالا دیگر کائوری نه تنها در کشتی بلکه در دنیای ورزش به یک اسطوره تبدیل شده بود.
پس از مدت کوتاهی استراحت با هدف رسیدن به المپیک ریو، تمرینات را از سر گرفت و در جهانی 2013 یازدهمین طلا را کسب کرد. از سال بعد با تغییر اوزان کشتی به یک وزن پایین تر یعنی 58 کیلوگرم آمد و در وزن جدید هم یکه تازی اش را ادامه داد و طلای مسابقات جهانی 2014 و 2015 و المپیک 2016 را دشت کرد تا با چهار مدال طلای المپیک بالاتر از اعجوبه هایی همچون مدوید، تایمازف و سایتیف بایستد و با 14 مدال طلای جهانی و المپیک، پس از هموطن خود سائوری یوشیدا در رده دوم برترین کشتی گیران تاریخ قرار گیرد.
در کنار همه این رکورد ها کائوری در میان تمام ورزشکاران زن دنیا، نخستین ورزشکاری محسوب می شود که چهار طلای المپیک به دست آورده است.
وی پس از المپیک ریو در مراسمی که توسط نخست وزیر ژاپن نشان لیاقت دریافت کرد، اعلام کرد که با 32 سال سن همچنان قصد دارد کشتی بگیرد و هدفش آن است که رکوردش را ارتقا دهد و دست نیافتنی تر شود.
