سیستم: 1-4-1-4
مربی: پپ گواردیولا
آنالیز:
التهاب پیرامون بازگشت پپ گواردیولا به مربی‌گری چشم‌گیر بود؛ هواداران اغلب تیم‌های تاپ دنیا آرزو می‌کردند که پپ تیم آن‌ها را انتخاب کند.
او بایرن مونیخ را انتخاب کرد و بایرن او را، که کنایه‌آمیز بود چرا که هواداران روتن (Roten) جزو معدود افرادی بودند که از سرمربی خود رضایت کامل داشتند: یوپ هینکس.
هینکس توانست با طراحی یک برنامه کامل تاکتیکی برای هر بازی، تمامی تیم‌های موجود در مسیرش را در هم بکوبد و به سه‌گانه مشهور دست یابد. او میکرو-مدیریت فضا، فاصله بین خطوط و نقاط درگیری با حریف را به سطح جدیدی برد. حتی ماریو گومز به درخواست او نقش منظمی بازی کرد.
سپس او بازنشست شد و گواردیولا به خانه ماری مملو از پیش‌بینی‌های شکست و شبهات وارد شد: این مردی است که هینکس را از جایگاهش "بیرون راند"، اما چطور قرار بود که او کار هینکس را تکرار کند؟
خب، نیم فصل دوم بوندسلیگا در شرایطی آغاز شد که او اولین مربی تاریخ این لیگ شد که توانست نیم فصل اول را بدون شکست بگذراند.
او 1-3-2-4 هینکس را به یک 1-4-1-4 تبدیل کرد – که منحصر به فرد نیست اما فوق العاده است – و اگر چه با افزودن تعدادی بازیکن جدید آرامش کشتی را در ابتدا به هم زد، اما توانست فرهنگ و ذهنیت برد را حفظ کند.
ماریو مانژوکیچ به عنوان مهاجم هدف دیگر با ارزش محسوب نمی‌شود، چرا که دی بایرن (die Bayern) حرکت آزاد و مهاجمین پا به توپ را به یک گزینه فیزیکی ترجیح می‌دهند. میانگین مالکیت 71% آن‌ها در نیم فصل اول نتیجه بازه‌های فشار بی‌وقفه‌ای است که در یک سوم پایانی تولید می‌کنند.
به نظر می‌رسد ماریو گوتزه شماره 9 کاذب (false nine) منتخب پپ است و تیاگو آلکانترا گذار به تیمی مالکیت-محور را آسان کرد. فیلیپ لام با بازی کردن در خط میانی به بازی خود لایه‌های جدیدی اضافه کرده و بسیار عالی عمل کرده است.
در کل تقریباً هر کاری که پپ انجام داده درست و عالی عمل کرده اما این نیم فصل امتحان اصلی است: آیا غول‌های آلمانی می‌توانند از قهرمانی خود در لیگ قهرمانان دفاع کنند؟ تقریباً در حال حاضر این موضوع انتظار می‌رود.
*قسمت بعدی بروسیا دورتموند.
