طرفداری- فوتبال ایتالیا به رابطه طولانی با مدیران بدنام باشگاهی که همواره با صحبت های صریح و رفتارهای عجیب، جنجال درست می کنند، شناخته می شود. در این زمینه حتی سیلویو برلوسکونی هم در قیاس با برخی از این مدیران، انسانی متعادل جلوه می کند!
لوچا گائوکی، را برای مثال در نظر بگیرید. طی یک دوره ۱۳ ساله در پروجا، رییس این باشگاه سعی کرد یک بازیکن زن را به خدمت بگیرد، با پسرِ سرهنگ قذافی(دیکتاتور سابق لیبی) قرارداد امضا کند و همواره با سران فدراسیون درگیر شود. پای مالک سابق پروجا حتی به اتحادیه اروپا هم باز شد زیرا زمانی قصد داشت قرارداد آنگ یونگ هوآن، مهاجمِ وقت کره جنوبی را که در جام جهانی ۲۰۰۲ به ایتالیا گل زد و باعث حذف آتزوری شد را فسخ کند. گائوکی می گفت علاقه ای ندارد به کسی که فوتبالِ ایتالیا را نابود کرده دستمزد بدهد!
اگرچه هیچ کدام از این مالکان، قابل مقایسه با مائوریتزیو زامپارینی، مالک سابق پالرمو و کسی که به راحتی خوردن پیتزا مربی اخراج می کرد نیستند. به همین دلیل است که در ایتالیا به زامپارینی، mangia-allenatori یا "خورنده مربیان" گفته می شود!
او به حدی مربی اخراج کرده و به تیم آورده که دیگر حسابش از دستمان خارج شده است اما دقیق ترین آمار می گوید زامپارینی از سال ۲۰۰۲ که پالرمو را در اختیار گرفت، ۴۰ بار این کار را انجام داد. ذاتِ ناپایدار این کار حتی توسط خود زامپارینی هم تحسین می شود به طوری که وی حتی یک بار گفت قبل از سال نوی ۲۰۱۶ آرزو کرده در سال جدید دیگر کسی را اخراج نکند. اگرچه طی یک دوره دوازده ماهه از نوامبر ۲۰۱۵ تا نوامبر ۲۰۱۶، زامپارینی ۷۰ ساله ۱۱ بار مربی عوض کرد که آخرین آنها، یوجنیو کورینی، هشتمین فردی بود که روی نیمکت مربیگری نشست.
با این حال، این قلع و قمع یک ساله هم حتی با در نظر داشتن استانداردهای زامپارینی، افراط گرایی محسوب می شد و این دوران هم با مذاکرات وی برای فروش باشگاه همزمان شد. اتفاقی که سرانجام رخ داد و پالرمو به گروهی آمریکایی-بریتانیایی فروخته شد.
جوزپه یاکینی که سال قبلش پالرمو را به سری آ آورده بود، در نوامبر ۲۰۱۵ جایش را به داویده بالاردینی داد. اگرچه دو ماه بعد، او هم شغلش را به گیلرمو اسکلوتو واگذار کرد. خیلی سریع مشخص شد که سرمربی آرژانتینی، مدرک مربیگری یوفا را ندارد و به همین دلیل فابیو ویویان، هافبک سابق پالرمو که پیش از این در گروه آنالیز کار می کرد، سرمربی تیم شد. ویویان تنها یک بازی دوام آورد و پس از شکست ۴-۰ پالرمو به جنوا، جایش را به جووانی بوسی داد.
بوسی با وجود اینکه تیم را در برابر اودینزه پیروز از زمین خارج کرد، از باشگاه اخراج شد و جووانی تدسکو را به عنوان جانشین خود دید. تدسکو سه هفته بعد، دستیار شد و بوسی به عنوان سرمربی برگشت. در ماه فوریه، یاکینی بعد از سه ماه دوباره به کار فرا خوانده شد زیرا یوفا به اسکلوتو مجوز مربیگری نداد! در میان نوار ۱۲ بازی بدون برد، یاکینی استعفا داد تا والتر نوولینو سرمربی پالرمو شود. با نزدیک شدن به سقوط، نوولینو اخراج شد تا بالاردینی دوباره به کار فراخوانده شود!
سومین دوره حضور بازیکن سابق چزنا در پالرمو با گرفتن ۱۱ امتیاز در ۵ بازی آخر همراه بود تا این تیم موفق شود در سری آ ماندگار شود! اگرچه اختلافات این مربی با مدیر باشگاه باعث شد وی در فصل تابستان و در سپتامبر، جدا شود و روبرتو دی زربی سرمربی پالرمو شد. دی زربی هم تنها دو ماه در تیم دوام آورد و یوجنیو کورینی هدایت صورتی پوشان را بر عهده گرفت. از آغاز سال ۲۰۱۷، دیگو لوپز، سرمربی پالرمو است. شاید به سختی قابل باور باشد اما پالرمو در این مدت، از مجموع تمامی تیم های سری آ در فصل ۱۶-۲۰۱۵ بیشتر مربی عوض کرده است! در میان باور عمومی، روندِ قربانیان نیمکت مربیگری در پالرمو باعث شده که موفقیت های این باشگاه از زمان روی کار آمدن زامپارینی، تحت الشعاع قرار گیرد.
برای فهمیدن این موضوع که چرا این تاجر اهل اودینه، با مربیان تیمش رفتاری سینوسی دارد، بررسی تاریخچه حضور زامپارینی در پالرمو از زمانی که ۳ دهه قبل وارد دنیای ورزش شد، مهم است. در سال ۱۹۸۷، باشگاه ونیز با مشکلات مالی مهمی روبرو بود و در آستانه ورشکستگی به شمار می رفت. آب رفتنِ این تیم، در بازیکنان و حتی در فوتبال ایتالیا نمود پیدا کرد و ادامه حیات ونیزی ها زیر سوال بود. اینجا بود که زامپارینی در نقش یک شوالیه پر زرق و برق ظاهر شد و باشگاه را خرید تا ونیز از این مهلکه نجات پیدا کند. زامپارینی چند ماه بعد باشگاه کالچو مستره، باشگاهی کوچک در محله ای به همین نام در ونیز را خرید و هر دو تیم را ترکیب کرد.
بدبینی اولیه هواداران ونیز نسبت به زامپارینی حالا تبدیل به خشم شده بود اما مدیر ایتالیایی معتقد بود ورزشگاه پیرلوییجی پنتزو، که از طریق قایق قابل دسترسی بود، یک ورزشگاه زوار در رفته است و استادیوم مستره، فرانچسکو باراکا، بیشتر مناسب اهداف این باشگاه است. ورزشگاه پنتزو، خاطرات مهمی را در خود جا داده بود. این ورزشگاه که در سال ۱۹۱۳ ساخته شده است، دومین ورزشگاه قدیمی ایتالیا محسوب می شود. برج ساعت کلیسایی به سبک سنتی بر فراز استادیوم ساخته شده و برخی از نقاط ورزشگاه، نمایی خارق العاده از شهر زیبای ونیز را به تماشاگران تحویل می دهند. بعد از برخی به روز رسانی ها و فشار مضاعف هواداران، این ورزشگاه چهار سال بعد دوباره به خانه اول تیم ونیز تبدیل شد اما این مسیر، آغازی بر دوران مدرن شدن باشگاه بود.
ترکیب ونیز و مستره باعث شد پیراهن تیم عوض شود و رنگ نارنجی(رنگ اصلی مستره)، به لباس سبز و مشکی اضافه شود. به جز لقب Arancioneroverdi که حاکی از همان سه رنگ باشگاه بود، کمپانی امزتا که متعلق به زامپارینی بود، وظیفه اسپانسرینگ ونیز را بر عهده گرفت. زامپارینی کمتر اهمیتی برای سنت و درخواست های هواداران ونیز قائل بود و همه چیز را بر اساس تصمیم گیری های قاطع و بی رحم ساخت. او هرگز از جنجالی شدن خجالت نکشید، کتاب قوانین را پاره کرد و زیر بار فشار خارجی، کمر خم نکرد. زامپارینی معتقد بود که کسب نتایج کوتاه مدت، نه تنها می تواند کارهای مدیریتی او را توجیه کند، بلکه می تواند باشگاهی را که وی در ذهنش متصور است، بسازد.
روش های زامپارینی همیشه زیرسوال بود اما نتایج تیمش، خیر! ونیز زیر نظر زامپارینی، سه بار به لیگ بالاتر صعود کرد. بعد از ۳ دهه به سطح اول فوتبال ایتالیا، یعنی سری آ، برگشت و ۳ سال از حضور در این لیگ لذت برد!
زامپارینی به محض اینکه ونیز در سال ۲۰۰۲ به دسته پایین تر سقوط کرد، باشگاهی را که ۱۵ سال با افکارش ساخته بود، به بهانه عدم پیشرفت در پروژه ساخت ورزشگاه ترک کرد. ناامیدی از مقامات محلی، مانع جاه طلبی زامپا برای ساختن پایگاهی قوی در ونیز برای فوتبال ایتالیا شد و او در نهایت چمدان هایش را بست و باشگاه سیسیلی پالرمو را با قیمت ۱۵ میلیون یورو خرید.
وضعیت زامپارینی برای هوادارانِ باشگاه دسته دومی کاملا مشخص بود: او همین حالا به غیبتِ ۳۰ ساله یک باشگاه ورشکسته در سطح اول فوتبال ایتالیا پایان داده بود و قاعدتا این کار را در تیم سیسیلی هم می کند. همانند ونیز، زامپا کارش در پالرمو را هم جنجالی آغاز کرد. در یک حرکت انتقام جویانه، زامپارینی با ۱۳ ستاره از ترکیب باقی مانده ونیز قرارداد امضا کرد که از جمله آنها می توان به فیلیپو مانیرو، دنیل اندرسون، یواخیم بیورکلوند، کوالی کونته، استفانو مارونه و آرتورو دی ناپولی اشاره کرد.
موفقیت در پالرمو خیلی سریع رخ نداد و وعده زامپارینی مبنی بر صعود به سری آ عملی نشد. وی بازیکنان را مقصر دانست و در یک مصاحبه جنجالی گفت:
من "غیر قابل ترجمه" های آنها را خواهم برید و در سالاد می ریزم.
در فصل آتی، پالرمو با انتخاب فرانچسکو گویدولین، هفتمین مربی را در طول ۱۸ ماه حضور زامپارینی، بر روی نیمکت خود دید. با اینکه صبر هواداران رو به اتمام بود، سرمربی با تجربه پالرمو را قهرمان سری بی کرد و آنها را پس از ۳۱ سال، به سری آ برگرداند.
در یکی از نادرترین لحظات دوران زامپارینی، در فصل ۰۵-۲۰۰۴، یک مربی در تمام فصل شغلش را حفظ کرد. در این زمان همچنین بازیکنانی مثل لوکا تونی، فابیو گروسو، کریستین زاکاردو، سیمونه بارونه و آندره آ بارتزالی(که همگی آنها بعدا به جام جهانی ۲۰۰۶ رفتند و با ایتالیا قهرمان شدند.)، ساختار تیمی را ساختند که در اولین فصل حضورش موفق شد به مسابقات اروپایی راه پیدا کند.
این فصل، سرآغاز موفقیت دوره ای شد که پالرمو از ۱۹۵۰ آن را تجربه نکرده بود. قرار گرفتن در رتبه ششم در اولین فصل، با دو بار کسب رتبه پنجم و از دست دادن سهمیه لیگ قهرمانان با اختلافی ناچیز همراه بود. در این بین، بازیکنان مهمی در سیسیل رشد کردند که بازیکنانی مثل ادینسون کاوانی، فابریتزیو میکولی، سالواتوره سیریگو، سیمون کیائر، خاویر پاستوره و پائولو دیبالا در میان آنها بودند.
به طرز جالب توجهی، موفقیت پالرمو با وجود تغییرات زیاد مربیگری همچنان ادامه داشت. فرانچسکو گویدولین، در تابستان ۲۰۰۵ جایش را به لوییجی دل نری داد و پالرمو در سه فصل رویایی خودش، ۶ بار مربی عوض کرد. وقتی سیاست اخراج گاه و ناگاه مربیان توسط زامپارینی را بررسی می کنیم، اهمیت تغییرات مربیگری نمی تواند نادیده گرفته شود. در حالی که این اقدام تاثیر بدی روی نتایج یا نمایش بازیکنان نداشت(هسته کیفیت بازیکنان در ترکیب حفظ شد)، این اتفاق به خوبی این باور زامپارینی را نشان می دهد که به ارزش مربیان مدرن کمتر باور داشت و آنها را به عنوان سربازانی نه چندان ضروری با اهمیت بزرگنمایی شده، می دید.
البته این باور همیشه در صحبت های زامپارینی(که همواره در حال نقض خودش بود)، صدق نکرد. مثلا در مورد دلیو روسی، شخصیت محبوب هواداران پالرمو که طی دو دوره، ۱۸ ماه سرمربی تیم بود، داستان متفاوت است. پس از شکست ۷-۰ پالرمو در برابر اودینزه، زامپارینی به خبرنگاران گفت:
روسی یک درصد شانس دارد که روی نیمکت پالرمو باقی بماند، می توانید روی آن شرط ببندید! تیم کاملا نابود شده است. او، پالرموی مرا خراب کرد و من حالا باید در کریسمس، وی را از باشگاه بیرون بیاندازم.
زامپارینی بعد از این مصاحبه روسی را اخراج کرد اما ۵ هفته بعد گفت:
تغییر مربیان، اشتباهی از طرف من بود که امیدوارم هواداران من را ببخشند. من اعتمادم را نسبت به روسی بازیافتم زیرا او مربی خیلی خوبی است.
روابط رییس و مربی، همچنان آشفته باقی ماند. زامپارینی یک بار در یک مصاحبه گفت:
روسی شبیه همسرم است و من تمام چیزهایی که برای خودم می خواهم را برای او می خواهم.
زامپا یک ماه بعد و پس از تساوی تیمش با باری به خبرنگاران گفت:
پالرمو مربی ای دارد که جرات ندارد!
بعد از مصاحبه، زامپارینی روسی را برای دومین و آخرین بار اخراج کرد. شخصیت زامپارینی شاید بیشتر رویکردی فرعی داشته باشد و چنین نشان دهد که او می خواهد بیشتر خودش را در معرض توجه قرار دهد تا تیمش را اما برخی مواقع هر دو را همزمان انجام داده است! در سال ۲۰۰۸ و پس از تساوی با تورینو، زامپارینی تیمش را ترکیبی از دختران خواند که هیچ مردی بین آنها نیست. او در ادامه جنجالش گفت:
تیم های انگلیسی مثل دزدان دریایی هستند و می خواهند رتبه باشگاه های ایتالیایی که بازیکنان را خودش پرورش می دهند را بدزدند.
سه سال بعد، پس از اینکه پالرمو در یک بازی دوستانه به فنرباحچه باخت، زامپارینی گفت آخرین شبش را به عنوان رییس پالرمو سپری کرده است، زیرا هواداران، بازیکنان خودی را هو کردند. وعده ای که هیچوقت عملی نشد. خیلی از هواداران پالرمو اخیرا آرزو می کردند که کاش زامپا به وعده اش عمل می کرد. در تظاهرات علیه وی در سال ۲۰۱۶، آنها با چنین شعاری به استقبال زامپارینی رفتند:
ترجیح می دهیم بدون تو در سری سی باشیم تا اینکه با این وضع در سری آ بازی کنیم!
حال زامپارینی، پس از برگزاری پانزدهمین سالگرد حضورش در سیسیل، باشگاه را به گروهی انگلیسی-آمریکایی فروخته است اما گفته به عنوان مشاور در پالرمو می ماند، زیرا صاحبان جدید هیچ چیز از فوتبال نمی دانند!
