طرفداری- به یاد آن روزگاران که درختان در کوچه ها بودند نه در گلدان ها ، آسمان آبی بود و به جای گل های مصنوعی و گل های رنگی بر دیوارهای شهر گل هایی از جنس آجر و سنگ در خیابان ها وجود داشت و فوتبال ورزشی بود، برای رویا پردازی و زندگی.
وقتی که شهرداری هایی نبودند که زمین بازی را تا شهر بازی کنند. دوره ای که ورزش همگانی بود ولی روزی برای ورزش همگانی نبود، سازمانی برای دفاع از ورزش و جوانان نبود، اما زمینی بود برای بازی جوانان وفوتبال خود راه خود را می رفت. زمینی به وسعت یک دنیا و مکانی برای خالی کردن عقده ها، برای فرار از تنهایی، برای فرار از دود و سیگار، برای جلوگیری از سر خوردگی و در آخر زمینی بود هر چند خاکی و تهی.
به یاد دارم هرگاه دستی برای کمک آمد و آباد کرد در آن آبادی دیگر جایی برای ما نبود . آنچه داشتیم، دادیم و آنچه خواستند، پس دادند . راستی حتی حیات را از خانه ها گرفتند . شهری بدین سان پلشت نه نیازی به برنامه دارد نه برنامه ریز، نه نیازی به پارک، نه فضای سبز و زمین ورزش و نه جوانان نیازی به سازمانی دارند. وقتی در جمع قلیان می کشند و در تنهایی و رویا فوتبال می بینند و برای خود رونالدو و مسی می شوند.
دیگر زمینی برای فرا از تنهایی ما نبود. همه ی زمان ها، زمان تنهایی شده بود. راستی از زیرِ زمینِ بازیِ ما مترو عبور کرد بر سر زمین بازی چه آمد؟ مگر کاربرد مترو این نبود که سطح زمین بی تغییر بماند؟ چه کسی زمین بازی ما را خورد؟
این جمله درست است :" وقتی زمینی نداری ، آینده ای نداری "
فریبمان دادند. بین همگان سلول هایی به وسعت دارایشان کشیدند و خیابان ها تنگ و تنگ تر شد و ما متمدن شدیم و فریب خوردیم، فریب خوردیم و عادت کردیم هر روز و شب فریب بخوریم.
فوتبال آرامش روح ما کودکان پایین شهر بود پایان تمام سرخودگی ها و دنیای برابری، دنیای توانایی و عشق و امیدواری. دنیایی که دارا و ندار نداشت و تنها نیاز به یک توپ بود با کفش یا بی کفش با لباس یا بی لباس برای موفقیت نیازی به مداد و خط کش نبود. در کل خطی کشیده نبود در دنیای ما، اما موفقیت ما عبور توپ از آن خط فرضی بود.
باید دلخوش کرد به رویا. وقتی که در واقعیت من،من بود وتو.تو. اما نه، من،من بودم و نه تو، تو. یادم نیست شاید من روبرتو باجو بودم، اریک کانتونا، ببتو یا ... !
آن دوران هیچ چیز نبود اما امید بود به خدایی که شاید در این نزدیکی ها باشد. با رفتن گنجشک ها و کبوتر ها شاید خدا هم رفت و باور ندارم با این اشتباهات خدا برگردد اما شاید، روزی باز خدا به همین نزدیک ها برگردد! خدای فوتبال در زمین خاکی خود را نشان می دهد. به نام دليل ، به نام اميد، به نام عدالت، به نام سرگرمي ، به نام فوتبال.
ارسالی از 30-SS -40
