طرفداری- سال گذشته را به خاطر داریم، زیاد دور نیست یاد آوردن اتفاقات. پرسپولیس در هفته های ابتدایی فوق العاده بود، اما سلسله ای از اتفاقات و البته اشتباهات داوری مانع نتیجه گرفتن این تیم شد. برانکو ایوانکوویچ شخصیت خود و تیم را حفظ کرد، حاشیه ها دور شد و نتایج از راه رسید و در نهایت پرسپولیس در پایان لیگ تنها به خاطر تفاضل گل به مقام دوم رسید.
هواداران پرسپولیس که آزادی را پر کرده بودند، ایستاده تیم ناکام خود را تشویق کردند، قهرمان نشدند اما سربلند بودند، قهرمان نشدند اما امیدوار بودند. دلیل قهرمان نشدن پرسپولیس مشخص بود، تیم کامل تر، شایسته تر و بهتری از آن ها وجود داشت. استقلال خوزستان با ویسی فصلی فوق العاده را پشت سر گذاشت و قهرمان شد. قهرمان نشدن تلخ بود اما ناکامی را پرسپولیس قبول کرد و فصل جدید را با نگرشی تازه شروع کرد. پس از 19 هفته، با 13 برد، 5 مساوی و تنها یک باخت با 44 امتیاز با اقتدار در صدر ایستاده است، اما ظاهرا برخی تمام نکات مثبت این تیم را فراموش کرده اند و اشتباهات داوری را پیراهن عثمان کرده اند و زیر آن ضعف خود را مخفی کرده اند.
بیانیه پشت بیانیه، مصاحبه پشت مصاحبه، سعی در ایجاد جنگ های روانی بی مورد که تنها باعث می شود هواداران دو تیم به جان هم بیافتند و فضای ورزشگاه ها ملتهب شوند بهترین ابزار هستند تا آقایان ضعف های خود را بپوشانند. اما نباید فراموش کنند خودشان منبع مشکلات هستند.
مدیریت تراکتور که از هر اتفاقی استفاده کرده و بیانیه ای جدید صادر می کند. کادر فنی این باشگاه نیز کاملا اشتباهات خود را فراموش کرده اند و پشت اشتباهات داوری مخفی شده اند. پرسپولیس شاید پر مهره ترین تیم لیگ برتر باشد اما تراکتورسازی به واسطه سهمیه سربازان چیزی از این تیم کم ندارد. همین نیم فصل بود که احمد نورالهی و امید عالیشاه که از تاثیر گزارترین بازیکنان پرسپولیس بودند با کمترین هزینه به تبریز نقل مکان کردند و در مقابل پرسپولیس برای جذب سروش رفیعی هزینه ای بسیار زیاد متحمل شد.
تراکتور به وضوح در نیم فصل دوم مشکل دارد. برای بررسی این امر تنها چهار بازی اخیر تراکتور بسنده می کنیم. در اولین بازی با استقلال خوزستان در اهواز بازی بسیار خوبی مقابل تراکتور انجام داد و به گفته خود امیر قلعه نویی اگر اخباری نبود شاید تیمش از کسب امتیاز ناکام می ماند. در همین بازی مشکلات دفاعی تراکتور کاملا مشخص بود زیرا چندین موقعیت بسیار عالی برای خوزستانی ها فراهم شد اما، این فرصت ها با درخشش اخباری تبدیل به گل نشد.
بازی بعدی تراکتور این بار مقابل نفت آبادان بود، تیم فیروز کریمی که شرایط مناسبی نداشت به تبریز رفته بود تا حداقل امتیاز را بگیرد و کسی توقعی نداشت که تراکتور از پس این تیم برنیاید اما با اشتباهات فنی تراکتور و عدم پوشش فضاهای خالی پشت محوطه جریمه و موقعیت دادن به حریف خود، دو بار پیروزی را از دست داد تا دو امتیاز حساس از دست دهد. تیمی که می خواهد قهرمان شود نباید در یک بازی خانگی دو بار پیروزی را از دست دهد، امتیازات این بازی ها هستند که در پایان تکلیف را مشخص می کنند.
تنها بازی برتر تراکتور در نیم فصل دوم مقابل پیکان تهران، شاگردان قلعه نویی در این بازی سزاوار 3 امتیاز بودند و همین شایستگی و برتری موجب شد که پنالتی سوخته تراکتور به چشم نیاید و تراکتور نشان داد اگر بازی همیشگی خود را به نمایش بگذارد اشتباه داوری نمی تواند موثر باشد مانند پرسپولیس که در مقابل گسترش، علیرغم اشتباهات فاحش داور که به ضرر سرخپوشان بود پیروز شدند.
اوج درگیری ها پس از بازی برابر ماشین سازی بود. تیم پرمهره تراکتور در ورزشگاه خانگی مقابل تیم قعرجدولی ماشین سازی تبریز که از هفته اول به این سمت رنگ برد را ندیده، هیچ حرفی برای گفتن نداشت و کادر فنی ماشین سازی با آنالیزی درست به سرخپوشان تبریزی اجازه خلق موقعیت را نداد. 80 دقیقه آچمز تاکتیکی تراکتور، با اتفاقات ده دقیقه پایانی تحت تاثیر قرار گرفت. جایی که بازیکن تراکتور با اعتراضی شدید به داور اخراج شد و پنالتی از دست رفته تراکتور نیز که به دلیل حرکت دروازه بان به سمت جلو پیش از ضربه باید تکرار می شد، تکرار نشد تا فرصت مناسبی برای کادر فنی این تیم فراهم شود. 80 دقیقه سردرگمی، بازی بی هدف و بی برنامه فراموش شد. اینکه بهترین خط حمله لیگ نیز نتوانست یک موقعیت جدی روی دروازه بدترین خط دفاعی لیگ ایجاد کند نیز فراموش شد!
خوب است قبل از اینکه اشتباهات دیگران را بگوییم، ابتدا به اشتباهات خودمان هم نگاهی بیاندازیم. تیمی که می خواهد قهرمان شود باید مانند قهرمانان بازی کند. آقای قلعه نویی خوشش بیاید یا نه تراکتور اینگونه نیست. چهار بازی اخیر این تیم اصلا نشانی از تراکتور نیم فصل اول نداشت. نبود سروش رفیعی به شکل آشکاری مشخص و جای خالی او در این تیم پر نشده است، جانشین مناسبی برای ایرانپوریان مصدوم وجود ندارد و اخباری نیز همیشه نمی تواند جور دفاع پر اشتباه و کند تراکتور بکشد. پرسپولیس تا به اینجا در این فصل 3 گل از تراکتور کمتر زده است و در مقابل 8 بار نیز کمتر دروازه اش باز شده است.
این تاکتیک مسئولین و کادر فنی تراکتور که ظاهراً سعی دارند با جوسازی و به حاشیه بردن تیم پرسپولیس نتایج را برگردانند تا اینجا تاثیری نداشته است و اردوی سرخپوشان آرام است زیرا هر کس از مدیر گرفته تا مربی و بازیکن کار خود را انجام می دهد و نتیجه نیز می گیرند، پس بهتر است به جای بیانیه ها، جوسازی ها و جبهه گرفتن های پیاپی که فقط جو هواداران در استادیوم ها را بر هم می زند و می تواند باعث ایجاد درگیری ها بی مورد می شود را متوقف کنند و در جهت بهبود ترکیب خود گام بردارند.
دیدار پرسپولیس – تراکتور در این هفته شاید مهم ترین مسابقه لیگ باشد، بازی ای که سرنوشت قهرمان را می تواند تا حدود زیادی مشخص کرد. سابقه درگیری بین تماشاگران دو تیم نیز در آزادی وجود دارد. این صحبت ها تنها هیزم برای گُر گرفتن آتش را مهیا می کنند و می تواند دوباره جو یک مکان ورزشی را ناسالم کند.
کادر فنی تراکتور به جای ایراد گرفتن از داور، برنامه بازی ها، چمن تبریز، کمبود بازیکن، مصدومیت ها و شرایط آب و هوایی بهتر است کمی، فقط کمی، به فرم تیم خود و سبک بازی تیم خود نگاهی بیاندازد، شاید، شاید، شاید، بر حسب تصادف تیم خودشان هم مشکلی داشته باشد. کاغذهایی که برای نوشتن بیانیه صرف می شوند می توانند برای آنالیز نیز استفاده شوند؛ البته اگر نیاز است!
هواداران این تیم کاملا ضعف های خود را می بینند و اتفاق نظر دارند که دفاع تراکتور سازی مشکل دارد اما با این وجود مسئولین این تیم دنبال مهاجم هستند. سجاد شهباز زاده را نیز در نظر دارند و مسلما باید هزینه زیادی بابت انتقال وی کنند. در کیفیت شهباز زاده شکی نیست، اما آیا بهترین خط حمله لیگ که فرزاد حاتمی، مهدی شریفی و لوسیانو ادنیهو را در ترکیب خود دارد و از فشردگی بازی های آسیایی نیز در امان است، نیاز به مهاجم دارد؟! آیا بهتر نیست در کنار خرید مهاجم به دنبال جذب مدافع نیز باشند تا مشکلات خط دفاعی خود را برطرف کنند؟ تجربه ثابت کرده است که بهترین خط دفاعی لیگ بیشترین شانس را برای قهرمانی در این دارد؛ تراکتور امسال 13 گل دریافت کرده است، 8 گل بیشتر از تیم اول جدول.
آیا کادر فنی تراکتور، بازی های پرسپولیس را آنالیز کرده اند؟ آیا دلیل موفقیت این تیم را می دانند؟ آیا می دانند که تیم جوان پرسپولیس مدام در طی 90 دقیقه با پرس سنگین حریف و استفاده از اشتباهات حریف به سمت دروازه رقبا یورش می برند؟ می دانند که میانگین سنی بازیکنان آن ها چند است و پرسپولیس چند؟ آیا می دانند این جوانی موثر است یا از نظر آن ها فاکتور تجربه مهم ترین عامل است؟ آیا برای فضاهای خالی که در اطراف محوطه جریمه به حریفان خود می دهند چاره ای اندیشیده اند؟ آیا برای پر کردن جای خالی ایرانپوریان و سروش رفیعی برنامه ای دارند؟
مسئولین تیم باید بدانند که تماشاگران پر شور تبریز که در سرما و گرما جانانه از تیم خود حمایت می کنند، شایسته بهترین ها هستند و باید به جای اینکه تقصیر را گردن دیگران بیاندازند مشکلات تیم خود را ابتدا مرتفع کنند و تیمی بسازند که در شان هواداران متعصب این تیم باشد. هواداران از تیم خود قهرمانی می خواهند، قهرمانی نیازمند برنامه ریزی بلند مدت، اتحاد و همدلی است. جبهه گیری های بی مورد و اینگونه رفتارها باعث ایجاد تنش روی سکوها و در نتیجه باعث از بین رفتن آرامش و ورود حاشیه به تیم می شود و می تواند تمرکز این تیم را برای رسیدن به اهداف خود بر هم بزند.
نگاهی به لیگ انگلیس بیاندازید، چلسی با اقتدار در صدر جدول است و تیم های دیگر به جای جبهه گرفتن علیه آن ها، دنبال پوشاندن ضعف های خود هستند تا شاید در ادامه و یا در بدترین شرایط در سال بعد، به چیزی که می خواهند برسند. در پایان قهرمان هر که شد باید بازنده بپذیرد که شکست، مقدمه پیروزی است. برای قهرمان شدن باید بهترین بود، آنقدر خوب که هیچ چیزی مانع آن نباشد.
