طرفداری- محمد ابوحیدری، درباره مشکلات نبود پیست چوبی سرپوشیده در ایران بیان کرد:
بعد از بازی‌های آسیایی 2010 گوانگژو که مدال تیم اسپرینت گرفتیم، بیان کردم که اگر پیست چوبی داشته باشیم قول می‌دهم بتوانیم سهمیه المپیک بگیریم و حتی قرار شد یکی، دو سال بعد پیست چوبی را تحویل دهند که محقق نشد. در صورتی که واقعا وجود پیست چوبی جهشی در دوچرخه‌سواری ایران ایجاد می‌کند و حتی می‌توانیم در المپیک هم نتیجه بگیریم. اکنون برای شرکت در هر مسابقه بین‌المللی نیاز به پیست چوبی داریم بنابراین مجبوریم هزینه کرده و به کشورهای اروپایی یا آسیایی برویم تا بتوانیم در پیست چوبی آن‌ها تمرین کنیم.
او ادامه داد:
نبود پیست چوبی سرپوشیده مشکلات دیگری هم برای ما به همراه دارد، به طوری که تمام مسابقه‌های بین‌المللی مانند کاپ‌های جهانی و قهرمانی آسیا در زمستان برگزار می‌شود و رکابزنان پیست در تابستان مشغول آماده‌سازی هستند اما در ایران چون پیست چوبی سروپوشیده نداریم، لیگ برتر در تابستان برگزار می‌شود و رکابزنان براساس قراردادی که دارند باید در این رقابتها شرکت کنند و در زمستان هم مجبورند در مسابقه‌های بین‌المللی شرکت کنند.
سرمربی تیم ملی در پاسخ به این پرسش که اکنون در هوای سرد امکان تمرین تیم ملی در پیست وجود دارد، تصریح کرد:
در حال حاضر رکابزنان روی دستگاه کار می‌کنند. مرحله بعدی اردو هم در اهواز است البته پیست اهواز هم سیمانی روباز است و نمی‌توانیم از دیسک جلو استفاده کنیم و خطرناک است. مسابقه‌های قهرمانی آسیا 2017 که در پیست چوبی برگزار می‌شود و باید از دیسک جلو استفاده کنیم. بنابراین حتما باید یک ماه زودتر از آغاز مسابقه‌ها به هند برویم و آنجا تمرین داشته باشیم.
او ادامه داد:
تمام تکنیک‌های پیست چوبی با پیست سیمانی 333 متری متفاوت است. البته رکابزنان بزرگسال چون رقابت بین‌المللی زیادی شرکت کرده‌اند و می‌توانند خود را با شرایط تطبیق دهند اما کار برای رکابزنان جوان و بانوان مشکلتر است.
به گزارش ایسنا، ابوحیدری با اشاره به اینکه پیست‌های ایران هنوز آماده نشده از رده خارج شده اند، گفت:
15 ساله بودم که دوچرخه‌سواری را آغاز کردم قرار بود سه سال بعد پیست کرمان را که یک پیست بتونی است، تحویل دهند اما من دوچرخه‌سواری را کنار گذاشتم و هنوز این پیست به بهره‌برداری نرسیده و بعد از این همه سال فونداسیون آن کیفیت لازم را ندارد . پیست ساری هم اگر زودتر به بهره‌برداری نرسد بعد از چند سال فونداسیون آن حالت تخریبی پیدا می‌کند و دیگر به درد نمی‌خورد.
