روبرتو باجو
ملقب به "دم اسبی آسمانی"
و "بودای کوچک"
متولد 18 فوریه 1967 در شهر کالدونیو ، ایالت ویچنزا
روبرتو فرزند ششم از خانواده شلوغ 8 پسره باجو بود .پسر بچه ای کوتاه قامت که پدر و مادرش فیوریندو باجو و ماتیلدا باجو از همان عنفوان کودکی او را به جای کلاس درس و مدرسه در کوچه و خیابان های کالدونیو در حال فوتبال بازی کردن جمع میکردند.
او خیلی زود سر از باشگاه های محلی و لیگ های ایالتی درآورد و نبوغش باعث شد تا بر سر زبان ها بیوفتد و در 13 سالگی به باشگاه ویچنزا برود.
در سال 1985 پس از درخشش با ویچنزا در راهیابی به سری B ، با مبلغ یک و نیم میلیون پوند سر از فلورانس و تیم فیورنتینا در آورد.
او به مدت 5 سال آنقدر درخشش داشت که بعد ها آلدو آگروپی مربی وقت فیورنتینا در باره اش گفت: "فرشته ها با رقص پاهای او آواز ها می خوانند." او با هیکلی نهیف و قامتی کوتاه چنان تکنیک خارق العاده و مثال زدنی داشت مه وجود او موهبتی بود در مکتب دفاعی فوتبال در ایتالیا. درخشش اش آزگلیو ویچینی را بر آن داشت تا در سال 1988 او را به تیم ملی دعوت کند.
باجوی جوان در جام جهانی 1990 در خاک ایتالیا پدیده مسابقات بود و خلاقیتش در ادامه باعث شد پس از جام جهانی با مبلغ 8 میلیون پوند به یوونتوس تورین منتقل شود. تیمی که مربی اش جیووانی تراپاتونی بود.
اما اوج درخشش باجو به فصل 1993 برمیگردد که همه عناوین فوتبالی از جمله توپ طلا را از آن خود کرد.
روبرتو همه معیار های یک بازیکن بزرگ را داشت ، دریبل زنی ، شوت زنی ، پاس های چیپ و تکنیک هایی که در کمتر ایتالیایی سراغ داریم.
او 4 سال بعد در جام جهانی 1994 آمریکا بهترین ایتالیایی تیم آریگو ساچی بود و یک تنه تیم را به فینال آورد و در نهایت کابوس بار ترین ضربه پنالتی تاریخ که محبوبیتش را جاودانه کرد.
او خاص بود .... خیلی خاص ... حتی با خراب کردن آن ضربه پنالتی و تقدیم کردن قهرمانی به برزیل ، باز هم در قلب هواداران جایگاهش بالاتر رفت.
در سرزمینی که مهد مسیحیت و مرکز رهبران کاتولیک جهان در واتیکان بوده ، او در سن 21 سالگی به آیین بودائیسم رو آورد و از این رو به بودای کوچک معروف شد.
باجو در 56 بازی ملی 27 گل زد و در حال حاضر در آستانه 50 سالگیست.
منبع:footballnostalgi
Parham
