سرخ به رنگ خونبازیکنی اگر بی حاشیه باشه طرفدارا دوستش ندارن..اگر کارهای بیخودی انجام نده و تا حد توانش بازی کنه بازم طرفدارا دوستش ندارن...اما وقتی توی پیجش کل کل کنه...از عشق به پرسپولیس بگه اما نیمکت نشینی رو تحمل نکنه طرفدارا عاشقش میشن...
همین طرفدارا با تشویق یکسویه یک بازیکن در کادر فنی دخالت کردن..همین طرفدارا به جای حمایت از برانکو نقش حامی رضاییان رو بازی کردن...یک مثال میزنم تا تفاوت لیگ احساسی ایران با لیگی مثل انگلیس بیشتر آشکار بشه..وقتی فابرگاس از بارسا جدا شد میخواست برگرده آرسنال اما ونگر وایستاد روی تصمیمش و کل باشگاه و طرفدارا پشتش بودن...اونوقت فابرگاس رفت چلسی و منفور آرسنالی ها شد...
کاش برانکو کاریزما داشت اندازه کیروش...اونوقت دوتا جوجه خبرنگار نمی اومدن از بازی نکردن رضاییان ازش بپرسن...کاری که وقتی کیروش با رحمتی کرد هیچ کس نتونست نظر کیروش رو عوض کنه...
پ.ن: ما طرفدارا بی جهت بعضی بازیکن ها رو بزرگ می کنیم که جوگیر میشن و بعضی ها رو اصلا تحویل نمی گیریم.