طرفداری- چهارشنبه گذشته جشنی به مناسبت روز خبرنگار در اتاق صنایع و معادن اصفهان برگزار شد که البته شاید بتوان به تعبیر بهتر گفت جشنی برای مسؤولان بود.
اگر چه از همه زحمات و تلاش‌هایی که در این مراسم برای خبرنگار و به نام خبرنگار انجام شد نباید گذشت اما از نیمه مراسم با وجود تذکرهای فراوان باز هم اتفاق سال‌های گذشته تکرار شد و تکدر خاطر اصحاب رسانه را فراهم کرد.
در ابتدا حضور افراد متفرقه در این جشن صندلی خالی را از اصحاب رسانه ربود و در این آش شوربایی که برگزار شد، بودند عده‌ای که با خانواده به این مراسم آمدند و اولویت داشتند برای نشستن بر صندلی نسبت به خبرنگارانی که 12 ماه سال سرپا هستند، شاید می‌خواستند بدعادت نشویم!
نکته دیگری که باید در اینجا به آن اشاره کرد، تعدد خبرنگار در استان اصفهان است. واقعاً اگر کلان‌شهر و استان اصفهان این همه خبرنگار دارد پس چرا بسیاری از رسانه‌های آن دچار رخوت شده‌اند و مکتوبات این شهر هم به سراغ رپرتاژ و اخبار سوخته و کپی رفته‌اند؟
این سؤالی است که چرا هیچ نظارتی بر عملکرد رسانه‌ها وجود ندارد و چرا آئین‌نامه رفتار حرفه‌ای رسانه‌ها رعایت نمی‌شود! چه طور خبر مراسمی که تنها چند خبرنگار در آن حاضر هستند در تمامی رسانه‌های این شهر کار می‌شود!
به گزارش فارس، به نظر می‌رسد پیش از شروع گلایه از مسؤولان به قول قدیمی‌ها یک سوزن به خودمان بزنیم اما این دلیلی نمی‌شود که یک مراسم به مناسبت روز خبرنگار برگزار شود و به میتینگی برای مسؤولان تبدیل شود تا با منت‌گذاری بر دوش اصحاب محترم رسانه‌ها انواع و اقسام بی‌احترامی‌ها را نسبت به آنها روا کنند.
در مراسمی که به نام خبرنگاران است و برای آنها برگزار شده، جمع کثیر مسؤولان باید در جایگاه مخصوص خود حضور داشته باشند و خبرنگاران روی پای خود بایستند! معلوم نبود این یک جشن برای خبرنگاران است و یا یک مراسم همانند تمامی همایش‌ها و مراسماتی که روزانه خبرنگاران در آنها حضور می‌یابند؛ این قشر در روز و مراسمی هم که برایش برگزار شده همه دست به قلم و دوربین بودند و صحنه تکه‌پرانی‌های مسؤولان را پوشش دادند.
واقعاً نمی‌شد برنامه‌ای صورت داد تا حداقل در مراسم و برنامه‌ای که به پاس روز خبرنگار برای آنها برگزار شده، حداقل این چند ساعت را به دور از فضای کاری می‌گذراندند؛ البته آن‌قدر این برنامه برای خبرنگاران سبک بود که آنها ترجیح دادند به چشم یک مراسم عادی و یک جریان کاری به آن نگاه کنند تا آنکه از دست آن حرص بخورند.
در جلسه‌ای که همه در آن صحبت کردند جز صاحبان اصلی آن و صحبت‌های آقایان گلناری و سلطانی هم از روی رودربایستی بود وگرنه مسؤولان همه عاشق این فرصت طلایی بودن تا در جمع همه اصحاب رسانه بازهم صحبت کنند.
در مراسمی که برای روز خبرنگار برگزار شد، همه صحبت کردند اما یک خبرنگار از سختی‌ها و تلخی‌ها و شیرینی‌های کاریش نگفت؛ همه صحبت کردند یک عکاس خبری از تصاویر تلخ و شیرینی که باید ثبت کند و ثبت کرده است، صحبت نکرد؛ همه صحبت کردند اما کسی از خانواده خبرنگاران صحبت نکرد؛ همه صحبت کردند اما هیچ‌کس راهکاری برای ایجاد امنیت شغلی و بیمه خبرنگاران صحبت نکرد؛ همه صحبت کردند و فقط همه صحبت کردند!
مسؤولان همیشه رسانه‌ها در اختیارشان است و بهتر بود این روز و تنها یک روز در اختیار خود رسانه‌ها قرار می‌گرفت؛ ای کاش مسؤولان یک روز و تنها یک روز از تریبون و میکروفون دل می‌کنند و این روز را به میکروفون گیرنده‌ها می‌دادند اما در روز خبرنگار هم این خبرنگاران بودند که نقش همیشگی‌شان را ایفا کردند و میکروفون برای مسؤولان گرفتند.
ای کاش برای لحظاتی هم که شده است طمع خستگی گرفتن میکروفون را احساس می‌کردند؛ ای کاش برای لحظاتی هم که شده است خستگی نگاه در دریچه دوربین و عکاسی در شرایط مختلف را تجربه می‌کردند؛ ای کاش برای لحظاتی هم که شده است مسؤولان طمع خلاصه‌برداری از صحبت‌هایی که گاها نه سر دارد و نه ته را می‌کشیدند.
ای کاش برای لحظاتی هم که شده مسؤولان طمع پیچانده شدن و شنیدن جواب‌های عجیب و غریب را می‌چشیدند؛ ای کاش برای لحظاتی هم که شده طمع رد تماس را می‌کشیدند و هزاران هزار ای کاش دیگر که خبرنگاران به آنها عادت کرده‌اند و تنها کاری که می‌توانند بکنند از آنها لذت می‌برند و به آنها می‌خندند.
این دیگر نوبر مراسم برگزار کردن است؛ عده‌ای را دعوت می‌کنند که برایشان در روزی به نامشان مراسم برگزار کنند اما سخنرانان آنها کسان دیگر هستند؛ جای گرم و نرمش برای دیگران است؛ شام و پذیرایی‌اش را باید در صف بایستند که آیا به آنها می‌رسد یا نمی‌رسد؛ در انتها هم به جای تقدیر از آنها می‌گویند اسم و فامیلت را بگو تا از تو تقدیر کنیم! حاشا که این‌گونه مراسم برگزار کردن ظرفیت ثبت در گینس را دارد.
در مراسمی که به مناسبت روز خبرنگار برگزار شده همه مسؤولان باید صحبت کنند که مبادا به کسی بی‌احترامی نشود؛ نام همه اسپانسرها و کمک کننده‌ها برده شود تا به کسی بی‌احترامی نشود اما هرچه به خبرنگاری که مراسم متعلق به اوست بی‌احترامی شد، اشکالی ندارد؛ حالا از او تقدیر می‌کنیم! خبرنگار ذاتش نجیب است و امانت‌دار آبروی مسؤولان پس چه دیوار کوتاه‌تر از خبرنگار!
از تمامی پیشکسوتان عرصه خبر و رسانه تجلیل می‌شود طبق روال همه مراسمات سالانه که البته حرفی در آن نیست اما خبرنگار جوانی که نیاز به انگیزه و دیده شدن دارد باید اسمش را بگوید تا از او تقدیر شود.
صادقانه اگر از پیشکسوتان رسانه هم که از آنها تقدیر شد سؤال کنید، خودشان راضی به این امر نیستند که از آنها تجلیل شود اما در روز خبرنگار به جای آنکه بازهم مدیران و مسؤولان به صف شوند، باید این پیشکسوتان به صف می‌شدند و خبرنگاران جوان و افراد پرتلاش در این عرصه از دست اسطوره‌هایشان و پیشکسوتانشان تقدیر می‌شدند و البته این حکایت همچنان باقی است...
