مطلب ارسالی کاربران
حافظه‌ی فوتبالی شماره‌ی ۱
در امتداد بحث فراموشی و به خاطر سپاری بر آن شدم تا برگ‌هایی از تاریخ غبار گرفته‌ی فوتبال را مرور کنم.
در این چندکلمه، نامی که ذکر خواهد شد «رشیدی یکینی» (1963-2012) است.
رشیدی یکینی بعنوان مرد سال فوتبال آفریقا و بهترین بازیکن آن سال‌های قاره‌ی سوخته و سوزانده شده همراه با تیم ملی نیجریه، پا به جام‌جهانی ۱۹۹۴ گذاشت. یکینی در بازی مقابل بلغارستان و در پیروزی ۳ بر ۰ تیمش اولین گل نیجریه در تاریخ جام‌های جهانی را به ثمر رساند.
تصویر شادی پس از گل او جهانی را به زیر می‌کشید. گویی سال‌هایی ستم را پس می‌دهد. یکینی از گلش شادمان نبود، خشمگین بود. گویی انتقام گرفته است. انگار می‌خواهد بگوید «زندگی ما را تباه کردید»، «قاره‌ام را سوزاندید»، «اما من اکنون اینجا ایستاده‌ام.»
هیچ‌یک از هم‌تیمی‌هایش هم نفهمید که در آن لحظه‌ی اعجاب‌آور یکینی چه چیزی را فریاد می‌زند.
یکینی پیش از پنجاه سالگی مُرد و دود شد و به هوا رفت اما هولناکی «شادمانی‌اش» خطی عمیق بر ذهن همه گذاشت.
یکینی یک پیام برای همه‌ی ما داشت: می‌توان و باید، به جای «شادمانی» و «ذوق‌زدگی»، اندکی «خشمگین» بود. شاید این خشم تمام آن‌چیزی باشد که داریم و نمی‌دانیم.
