طرفداری- تیم ملی فوتبال ایتالیا که پیش از آغاز یورو 2016 به عنوان یکی از کم بضاعت ترین تیم های تاریخ این کشور طی سال های اخیر و همچنین یکی از کم ادعاترین تیم های حاضر در یورو 2016 ارزیابی می شد، با درایت آنتونیو کونته توانست علاوه بر نمایش خوب و با کیفیت و کسب نتایج مطلوب، نظر مثبت کارشناسان را به خود جلب نماید. در این نوشتار، نگاهی خواهیم داشت به دلایل موفقیت تیم آنتونیو کونته و الگو برداری وی از تیم های باشگاهی از جمله اتلتیکو مادرید
آنتونیو کونته می گوید:
نکته ای برای پنهان کردن وجود ندارد. ما در دوره شکوفایی استعدادهای فوتبال ایتالیا نیستیم.
این جمله آنتونیو کونته سرمربی تیم ملی فوتبال ایتالیا و یا بهتر است بگوییم سرمربی سابق ایتالیا و کنونی چلسی پس از پیروزی 2-0 آتزوری مقابل اسپانیا در دیدار مرحله یک هشتم نهایی یورو 2016 بیان گردید. باختی که باعث شد آندرس اینیستا و سرخیو بوسکتس به خانه برگردند و دوران حکمرانی اسپانیا بر فوتبال اروپا خاتمه یابد.
وقتی ایتالیا از سد اسپانیا گذشت و رقیب آلمان در مرحله یک چهارم نهایی شد، بسیاری از کارشناسان اعتقاد داشتند که تیم آنتونیو کونته از این پتانسیل برخوردار است که قهرمان جهان را نیز از پیش رو بردارد و در نهایت دیدیم که ایتالیا چگونه آلمان را به زحمت انداخت و فقط در ضربات پنالتی مغلوب هنرنمایی مانوئل نویر شد. به جرأت می توان گفت که سخت ترین بازی آلمان قدرتمند در یورو 2016 تاکنون، همین مصاف با ایتالیا بوده است. اما پرسشی که مطرح می شود، این است که چگونه آنتونیو کونته توانسته از این بازیکنان متوسط ایتالیایی، چنین تیم چغری را بسازد؟
پست های بازیکنان
ایتالیا دیگر ستاره هایی گران قیمت و بی بدیل همچون روبرتو باجو، کریستین ویری و فرانچسکو توتی را در اختیار ندارد که قادر به جادوگری در یک چشم به زدن بودند و با یک گل خود، سرنوشت بازی را تغییر می دادند. کونته سعی کرد کارت هایی را رو کند که قبلاً با آنها بازی کرده بود.
لئوناردو بونوچی مدافع تیم ملی ایتالیا درباره هم تیمی هایش می گوید:
تیم ملی ایتالیا عاری از ستاره ها و بازیکنان فوق العاده شده است بنابراین ما باید به عنوان یک تیم و با تکیه بر یک سبک و سیستم، بازی کنیم و کونته در این زمینه، استاد است.
چیدمان ترکیب اصلی ایتالیا، نمونه کاملی از استفاده یک تیم فوتبال از داشته های موجود است. با حضور آندریا بارزالی، جورجو کیلینی و لئوناردو بونوچی در خط دفاعی، بدون شک تیم ملی ایتالیا از بهترین واحد تدافعی در بین تیم های اروپایی برخوردار است. این سه مدافع به همراه جان لوئیجی بوفون بارها در تیم باشگاهی خود یعنی یوونتوس در کنار یکدیگر بازی کرده و کاملاً با یکدیگر هماهنگ هستند. بوفون هم که بدون شک یکی از دو دروازه بان برتر دنیا در کنار مانوئل نویر است و تا پیش از بازی با آلمان، حتی یک گل هم در رقابت های یورو 2016 دریافت نکرد. گراتزیانو پله هم بهترین مهاجم دنیای فوتبال نیست اما به خوبی می داند که باید در کجای محوطه جریمه، به دنبال توپ بگردد. امانوئله جاکرینی حتی نتوانست یک مسابقه را برای ساندرلند مفید ظاهر شود ولی در جریان بازی های آتزوری، لحظه از دوندگی دست بر نمی داشت. هر بازیکن که وظیفه خاصی در ترکیب ایتالیا داشت، بر روی بازیکن مجاور خود اثر مقبت می گذاشت. وقتی که تک تک بازیکنان به وظایف فردی خود به درستی عمل می کنند، آن گاه باید انتظار داشته باشیم که عملکرد جمعی آنها و در واقع عملکرد کل تیم نیز بسیار عالی باشد.
سازگار شدن با نحوه بازی تیم های رقیب
عملکرد ایتالیا مقابل سوئد و اسپانیا کاملاً متفاوت بود و آتزوری در هر بازی، به انحای مختلف، از نقاط ضعف حریف بهره برداری کرد.
آنتونیو کونته در بازی با سوئد به خوبی می دانست که با تیمی رو به رو می شود که در عمق نیمه زمین خودی خیمه زده و به دنبال گرفتن ضربه آزاد یا تشکیل ضد حمله به منظور ضربه وارد کردن به حریف خواهد بود. در نتیجه، ایتالیا صبورانه بازی کرد و بازی را از جناحی به جناح دیگر کشاند تا به دنبال رخنه ای در خط دفاعی حریف بگردد و حین از دست دادن توپ نیز، با تعداد زیادی به عمل دفاع می پرداخت. به طور معمول، تعداد بازیکنان در حال دفاع ایتالیا تحت چنین شرایطی، با بازیکنان فاز تهاجمی سوئد برابر بود. بدون وجود فوق ستاره، هر بازیکن ایتالیا به وظیفه خود عمل می کرد و کار خودش را انجام می داد.
برعکس، تیم اسپانیا علاقه ای به عقب نشستن، محدودسازی فضا و خیمه زدن در یک سوم زمین خودی نداشت. رویکرد تیم ایتالیا تحت این شرایط، از بین بردن شانس اسپانیایی ها برای ساخت هر نوع سرعت عمل و ریتم پاسکاری بود که در نهایت به خنثی سازی شاگردان ویسنته دل بوسکه ختم گردید.
سبک فوتبال اسپانیا به بازیکنانی وابسته است که خیلی فشرده بازی می کنند طوری که آنها می توانند با تکیه بر پاس های کوتاه، حریف را هیپنوتیزم کرده و با همین روش به سمت جلو حرکت کنند. اگر بازیکنان به یکدیگر نزدیک تر باشند، پاس دادن به آنها راحت تر است. آنتونیو کونته به خوبی می دانست که همین پاس های تک ضرب اسپانیایی ها کاری کرد که ترکیه حتی اجازه نمی یافت بازی را شروع نماید.
وقتی ایتالیا حمله می کرد، از شکل تیمی محدود و باریک خود، تبدیل به تیم برتر زمین می شد و حتی می توانستید آنتونیو کونته را دقیقاً در همان جایی ببینید که پاس می بایست به آنجا می رفت.
هفت بازیکن اسپانیا طی این ضد حمله سرعتی، از یک سمت زمین به سمت دیگر کشیده شدند اما ایتالیا هنوز هم صبورانه بازی می کرد و جهت بازی را تغییر می داد.
آنها به طور مستمر، توپ را به داخل فضاها می بردند و اسپانیا را به اطراف می کشاندند. همین باعث خستگی و کلافگی مدافعان اسپانیا گردید و وقتی اسپانیا توپ را در دفاع تصاحب می کرد، بازیکنان ایتالیا با اعمال پرس در جلوی زمین و محصور نمودن بازیکنان حریف برای توقف پاسکاری آنها، وارد عمل می شدند. کونته پس از پیروزی 2-0 مقابل اسپانیا گفت:
ما حدود یک ماه به شدت کار کردیم، هم از لحاظ تاکتیکی و هم فیزیکی تا به این موفقیت رسیدیم.
توجه به جزئیات
دانیله ده روسی اعتقاد دارد که کونته یک مربی خیلی خاص است و برای یافتن نقاط ضعف در تیم حریف، از هیچ کوششی مضایقه نمی کند.
سرخیو بوسکتس همان بازیکن اسپانیا بود که از نظر کونته، اغلب حملات اسپانیا را آغاز می کرد و در نتیجه، باید برنامه ای برای متوقف کردن او پیاده می شد. بوسکتس در بازی های مرحله گروهی یورو 2016 به طور میانگین، حدود 80 درصد پاس صحیح در هر بازی داشت ولی در بازی مقابل ایتالیا، این آمار به 51 درصد کاهش یافت. در نتیجه، اسپانیا نمی دانست که از کجا باید شروع کرده و خودش را بازنده می دید.
بازی مستقیم
حتی سبک بازی ایتالیا کسالت آور نبود. آنها به دفعات توپ را در اطراف دفاع پاس می دادند تا بازی را آرام کرده و اندکی استراحت نمایند اما همان بازیکنانی که جریان بازی را آرام می کردند، فوراً سبک بازی را تغییر می دادند.
در تصویر پایین، یک توپ بی خطر را مشاهده می کنید که در زیر پای بونوچی فرود آمده و او برای اولین بار یک پاس مستقیم را از مرکز خط هافبک اسپانیا ارسال می کند.
این توپ از دو لایه خط دفاعی اسپانیا رد شده و در یک چشم به هم زدن، دفاع به حمله تبدیل می شود.
ادر توپ را در شرایطی دریافت نموده که پشت به دروازه حریف است، سپس می چرخد و به سرعت از مدافعان تعقیب کننده اش عبور می کند.
او به محوطه جریمه اسپانیا رسیده و با ضربه ای که می زند، داوید دخیا دروازه بان ماتادورها را مجبور به یک واکنش می نماید. ایتالیا در همه نقاط زمین، چنین تله هایی را کار می گذارد (همانند تیم لستر سیتی) اما نمی توان این تیم را یک تیم ضد حمله ای دانست.
وقتی که در حال دفاع کردن هستند، بازیکنان خود را به پشت توپ رسانده و سیستم 3-4-3 یا 2-5-3 به شکل های مختفی تغییر یافته و به تعدادی از بازیکنان اجازه می دهد که به عقب برگشته و دفاع کنند در حالی که از عرض زمین برای ایستادگی در مقابل ضد حمله، مراقبت نمایند.
هنگامی که صاحب توپ هستند، سه مدافع مرکزی به طور فوق العاده ای روی توپ تمرکز داشته و طبیعتاً تیم های حریف را مجبور می کنند که به شکل دفاعی خود برگردند. در تصویر زیر، شش بازیکن ایتالیایی را مشاهده می کنید که در حال تلاش برای حرکت به سوی محوطه جریمه بلژیک هستند. به فاصله بین دفاع و حمله توجه کنید، این تصویر به یک ضربه ایستگاهی (شروع مجدد) مربوط نیست.
با اینکه تیم بلژیک متوجه خطر شده اما هنوز نتوانسته این توپ بلند را مهار نماید. جاکرینی از عقب دویده و توپ را کنترل کرده و یکی از بهترین گل های تورنمنت را به ثمر می رساند. یک پاس مضحک!
کارآمد ساختن پله
البته همه پاس های ایتالیا، پاس بلند نبود. اغلب پلن های این تیم وابسته به حرکات رو به جلوی مدافعان کناری و وینگ ها مربوط می شد و پر کردن محوطه جریمه با بازیکنانی که بتوانند هر توپ مرده حاصل از سانتر را تبدیل به یک موقعیت نمایند.
این پاس ها که همیشه نیز با یکدیگر مشابهت دارند اما همواره باعث به دردسر انداختن مدافعان تیم های حریف می شوند. به تصویر فوق دقت کنید. آنتونیو کاندروا یک پاس چیپ را داخل محوطه جریمه حریف برای گراتزیانو پله ارسال می کند. اگر او بتواند با سر به این توپ ضربه بزند، یک ضربه به سوی دروازه حریف را زده و اگر نتواند، همین توپ نزدیک به ادر فرود آمده و او را در یک موقعیت خوب قرار می دهد. سرنوشت سوم این توپ نیز چنین خواهد شد که توسط یکی از بازیکنان محصور کننده این فضا، دفع گردد.
در بازی مقابل اسپانیا نیز، چنین صحنه ای را دیدیم. این بار الساندرو فلورنتزی یک توپ را به صورت چیپ ارسال نمود و باز هم پله را در یک موقعیت مناسب درون محوطه جریمه حریف قرار داد. برتری ایتالیا در این صحنه را می بینید و البته سادگی چنین سیستمی را.
کثرت بازیکن در محوطه جریمه حریف
بارها دیدیم که آنتونیو کونته در کنار زمین همچون یک بازیکن پر جنب و جوش، با جست و خیز و حرکات بدن، موفق به انتقال انرژی و قدرت به شاگردانش شد. گل نخست مقابل اسپانیا نیز متأثر از همین قضیه بود زیرا بازیکنان اسپانیا به هنگام دفاع در ضربه آزاد، بسیار خونسرد و بی خیال به نظر می رسیدند.
توپ به سوی دروازه اسپانیا شلیک شد و مستقیماٌ توسط دروازه بان دفع گردید. حتی می توانیم فرض کنیم که توپ از عمد به آنجا زده شد تا دروازه بان دفع نماید زیرا به محض زدن ضربه، مهاجمان ایتالیا توپ را تعقیب کردند و انگار منتظر برگشت آن بودند تا ضربه سوم را بزنند.
سه بازیکن ایتالیا در این صحنه، وارد عمل شده و واکنش نشان دادند در حالی که هیچ بازیکن اسپانیا، کاری را انجام ندادند.
وقتی که توپ به تور دروازه اسپانیا رسید، چهار بازیکن ایتالیا، دخیا دروازه بان حریف را محاصره کرده بودند و همه بازیکنان اسپانیا به جز یک نفر، تماشاگر این صحنه شدند.
این را می توان کثرت، قدرت و سبک بازی ایتالیا دانست که باعث تمایز این مردان ایتالیایی تحت هدایت آنتونیو کونته شده است. برخی از کارشناسان این تیم ایتالیا را با تیم اتلتیکو مادرید دیگو سیمئونه مقایسه می کنند. کونته نیز پس از پیروزی مقابل اسپانیا، چنین حقیقتی را کتمان نکرد و گفت:
از همان ابتدا گفته بودم که باید برای رسیدن به موفقیت، از مسیر یکی از تیم های باشگاهی الگوبرداری کنیم.
کونته با یوونتوس به سه قهرمانی متوالی سری آ دست یافت و بازیکنان او به خوبی می دانند که اگر در ذهن کونته یک ایده ای شکوفا شود، به طرز بی رحمانه ای آن را اجرا خواهد کرد. ایتالیا یکی از شایسته ترین تیم های یورو 2016 بود که فقط و تنها فقط با بدشانسی در ضربات پنالتی، به آلمان باخت و حذف شد.
