طرفداری- با اینکه وقتی از کارشناسان پرسیده می شود نام کسی را ببرند که می‌تواند سلطه بیگ فور را بشکند به نام او خیلی گذرا اشاره می شود، تیم با هر فصلی که گذشته جنبه های مختلف بازی اش را بهتر کرده است. شاید تیم به اندازه گریگور دیمیتروف یا میلوش روآنیچ پر زرق و برق نباشد، اما او با ذهنیت یک استادکار با تنیس برخورد می کند. او تنیسِ درصدی بازی می کند و سعی می کند تا با استفاده از زوایای تند زمین بازی را باز کند، مخصوصاً با فوروارد سوئینگ هایش.
سرمربی اش گانتر برزنیک، که سال هاست با او کار می کند، از همان سنین پائین ذهنیتی پولادین را در او به ودیعه گذاشت و او را تشویق کرد تا تا می تواند بازی کند. در شرایطی که بازیکنانی چون تیم ممکن است به استعداد هایشان تکیه کنند، برزنیک به او توصیه کرد که پیوسته بازی کند تا همواره آماده مسابقه باشد. با کار سختی که به بخشی از بدنش تبدیل شده، او توانایی این را به دست آورده است تا در بازی هایی که بهترین عملکرد خود را هم به نمایش نمی گذارد به پیروزی برسد.
او که یکی از بهترین فیزیک ها در تنیس را دارد، تبدیل به مرد آهنینی شده است که جسمانیتش به بزرگترین سلاح تهدید کننده اش بدل شده است. بر خلاف بسیاری از بازیکنان دیگر در گروه سنی اش، بدن تیم به بلوغ رسیده است و میزان قابل توجهی ماهیچه به هیکلِ زمانی نه چندان چشمگیرش اضافه کرده است.
دنیای تنیس اولین بار بعد از پیروزی شوک آورش برابر استن واورینکا (که قهرمان اوپن استرالیا محسوب می شد) در رقابت های 2014 مسترز مادرید، متوجه تیِم شد. بک‌هندِ یک دست قدرتمند و فورهند های مطمئنش بازیکن سوئیسی را ناتوان و آشفته کرده بود.
بازی تیِم ساخته شده برای بازی های کند خاک رس و بعد از پیروزی برابر وارینکا، او توانست در اوپن Bet-at-Home هامبورگ به اولین فینالش برسد. مقدر بود که آن دیدار را در یک بازی پرتلاش به دیوید گوفن بلژیکی ببازد.
سال بعد او جام قهرمانی اش را در اوپن نیس در فرانسه – با پیروزی های چشمگیر برابر نیک کیریوس، ارنست گولبیس و جان ایزنر - کسب کرد. او دو عنوان خاک رس دیگر هم کسب کرد تا سال را در رتبه 18 به پایان برساند.
با اینکه نتایجش در 2015 خوب بودند، اما 2016 سال شکوفایی او بوده است، از آنجایی که او امسال توانست بازیکنانی چون راجر فدرر، رافائل نادال و دیوید گوفن را شکست دهد. بعد از رسیدن به نیمه نهایی در بریزبان و حذف در دور سوم اوپن استرالیا، فصل تیم در اوپن آرژانتین اوج گرفت؛ او در تورنمنت طوفان به پا کرد و در نیمه نهایی برابر نادال به پیروزی رسید. بعد هم در فینال برابر یک متخصص دیگر خاک رس یعنی نیکولاس آلماگرو به برتری رسید.
تیم با قهرمانی در بازی های 500 امتیازی آکاپولکو - بزرگترین عنوانش تا به امروز - ثابت کرد که فقط بازیکن خاک رس نیست. در طی این تورنمنت هارد کورت او در مسیرش تا فینال در برابر بازیکنانی چون دیمیتروف، دیمیتری تورسونوف و سم کوئری روحیه جنگندگی خود را به نمایش گذاشت. در فینال، او برنارد تومیچ همیشه زیرک را در تلاشی سه سته مغلوب کرد.
در یک فصلِ با ثباتِ خاک رس که قهرمانی نیس را برای او در بر داشت، تیم با امید زیادی برای پیشروی روی سطح مورد علاقه اش پا به اوپن فرانسه گذاشت. مسیر او تا فینال با کناره‌گیری شوک‌آور سلطان خاک رس یعنی رافائل نادال بسیار آسانتر شد. تیم از این اتفاق استقبال کرد و خودش را برای اولین بار نیمه نهایی یک گرند اسلم رساند. او در برابر نوواک جوکوویچ قدرتمند قرار گرفت و در سه ست مغلوب شد.
وقتی فصل خاک رس تمام شد او به سطحی روی آورد که به اندازه خاک رس با او مهربان نبوده است.
اگرچه اعتماد به نفس ناشی از پیروزی در بازی های متعدد تنیس منجر به موفقیت روی تمام سطوح می شود و با غالفگیری برخی، تیم توانست بازی های 250 امتیازی اشتوتگارت را از آن خود کند.
با کسب اولین قهرمانی روی چمن خود، (با یک پیروزی دیگر برابر فدررِ نه چندان درخشان)، تیم باید به عنوان یکی از مدعیان ویمبلدون در نظر گرفته شود. در شرایطی که بازی های روی چمن دیگر آن سرعت را ندارند، ضربات طولانی و قوس‌دار او نباید مانع پیشرفتش روی این سطح باشد.
در اشتوتگارت، تیم تمایل داشت که جلو برود و در برابر تور امتیازات را کسب کند. داشتن یک بک‌هند تک دست این امکان را به تیم می دهد تا اسلایس های سنگینی بزند که حتی فدرر را هم در بازی نیمه نهایی به دردسر انداخت. با اینکه بازی در جلوی تورش هنوز جای پیشرفت دارد، پیروزی در اشتوتگارت اعتماد به نفسی واقعی در او به وجود آورد او می تواند با آن در ویمبلدون واقعاً پیشروی کند.
یک چیز که تیم باید یاد بگیرد این است که برنامه اش را مدیریت کند زیرا او امسال تا همین حالا 57 بازی انجام داده است. او آنقدر جوان هست که بتواند با آن کنار بیاید اما اگر می خواهد در آینده شماره یک شود باید به بازیکنانی مثل جوکوویچ و فدرر چون الگو نگاه کند. همانطور که به بلوغ می رسد متوجه خواهد شد که کیفیت از کمیت مهمتر است و برنامه‌ریزی یک ورزشکار عاملی مهم در اوج‌گیری او در زمان درست است.
اگر اتفاق خاصی نیفتد، تیم باید برای رقابت های قهرمانی پایان سال در ورزشگاه O2 انتخاب شود. او فعلاً پشت سر جوکوویچ و ماری و نادال در رده چهارم قرار دارد. و با امتیازات بسیاری که در نیمه دوم سال انتظارش را می کشند رتبه‌اش می تواند بالاتر هم برود.
مثل بسیاری از بازیکنانی که به اوجی ناگهانی می رسند، تیم هم فصل آینده موانعی بر سر راه خود خواهد دید، اما انتظار نداشته باشید که مثل دیمیتروف در رنکینگ جهانی یک سقوط آزاد داشته باشد. شاید کمی افت در رده بندی داشته باشد (با توجه به امتیازات زیادی که باید از آنها دفاع کند)، اما آماده باشید که در طی دو سال آینده به یکی از عناوین اصلی دست پیدا کند.
