طرفداری- تیم ملی آرژانتین پس از شکست دادن شیلی (مدافع عنوان قهرمانی کوپا آمریکا) در بازی نخست کوپا آمریکا 2016 و در غیاب لیونل مسی ، برای همه مدعیان قهرمانی این جام خط و نشان کشید. شکست دادن شیلی با این همه ستاره درجه یک، دستاوردی مهم برای خراردو مارتینو و شاگردانش بود. «آلبی سلسته» در دومین بازی و در حالی که باز هم مسی روی نیمکت استراحت می کرد، در شیکاگو به مصاف پاناما رفت. مارتینو مربی آرژانتین از همان ترکیب اصلی بازی نخست استفاده کرد و با توجه به استراحت مسی، همچنان نیکولا گایتان در ترکیب اصلی باقی ماند. سیستم 1-3-2-4 معروف آرژانتینی ها در این تورنمنت، بلای جان پاناما شد البته بعد از اینکه مسی به زمین رفت!
سطح فوتبال پاناما هرگز با آرژانتین قابل مقایسه نیست اما پاناما کسی را روی نیمکت دارد که از جنس فوتبال آمریکای لاتین بوده و پس از سال ها مربیگری و کسب تجربه در تیم های مختلف قاره آمریکا، یک مرد قابل احترام در دنیای فوتبال محسوب می شود. هرنان داریو گومز مربی ارزشمند پاناما با حضور روی نیمکت این تیم، وزن نیمکت و اعتبار فنی پاناما را افزایش داد و حتی با پیروزی 2-1 پاناما مقابل بولیوی در بازی نخست، شگفتی بزرگی را خلق کرد. پاناما در این بازی با سیستم تدافعی 1-5-4 راهی زمین شد. این سیستم با توجه به بضاعت پاناما و قدرت حریف، سیستمی معقول تلقی می شود.
گزارش بازی آرژانتین-پاناما
با اینکه تفاوت قدرت دو تیم مبرهن بود، اما پاناما یک تیم قابل احترام نشان داد. مردان کانال پاناما، در این بازی بدشانسی های بزرگی آوردند. بدترین اتفاقاتی که ممکن بود، در نیمه اول برای شاگردان هرنان داریو گومز رخ داد. پذیرفتن یک گل زودهنگام از تیمی که بسیار قدرتمندتر از شماست، بدترین کابوس برای تیم هایی همچون پاناما محسوب می شود. وقتی اوتامندی روی سانتر دی ماریا در دقیقه 7 دروازه پاناما را گشود، همگان انتظار خوردن گل های متوالی از سوی پاناما را داشتند. حتی اوضاع بدتر هم شد وقتی که در اواسط نیمه اول، پاناماه ده نفره شد. دیگر بدتر از این هم مگر داریم؟
جالب اینکه پانامای ده نفره تا دقیقه 60 توانست یک نمایش غرور بر انگیز را مقابل آرژانتین بزرگ ارائه دهد اما مشکلات از جایی آغاز شدند که لیونل مسی به زمین رفت. تاتا مارتینو سعی داشت با به میدان فرستادن مسی، هم او را در شرایط مسابقه قرار دهد و با سیستم تیم هماهنگ نماید و هم اینکه یک تمرین نیم ساعته جدی را برای نابغه تیمش ترتیب بدهد ولی هرگز فکر نمی کرد که مسی یک هت تریک 18 دقیقه ای را در سر می پروراند!
پس از ورود مسی
مسی در دقیقه 61 به بازی رفت و از همان ابتدا، روی دروازه پاناما خطرساز شد و در نهایت هم فقط 8 دقیقه، زمان لازم داشت تا گل اول خودش در کوپا آمریکا 2016 را بزند و 18 دقیقه نیز برای هت تریک کردن مسی کافی بود. هت تریک های خارق العاده مسی در تیم بارسلونا یک امر طبیعی محسوب می شود اما در تیم ملی آرژانتین، کمتر شاهد چنین نمایش های ماوراء طبیعی مسی بوده ایم. حالا دیگر مسی فقط به 3 گل نیاز دارد تا گابریل باتیستوتا را کنار زده و تبدیل به بهترین گلزن تاریخ آلبی سلسته شود. به اندازه ای هت تریک مسی مورد توجه رسانه ها قرار گرفت که سه اتفاق خوب دیگر را فراموش کردند.
اول اینکه در 3 گل از 5 گل آرژانتین، مدافعان این تیم نقش مستقیم داشتند. گل اول را که نیکولاس اوتامندی زد و جالب اینکه گل های چهارم و پنجم با پاس های مارکوس روخو به ثمر رسیدند. به قول تاتا مارتینو، تا پیش از زدن گل دوم، این بازی جنبه فیزیکی داشت و بسیار دشوار بود اما پس از به ثمر رسیدن گل دوم آرژانتین توسط مسی، قفل بازی شکست و جنبه فیزیکی بازی نیز کمرنگ گردید.
دومین اتفاق خوب دیده نشده، پاس گل گونزالو هیگواین بود. هیگواین پس از سپری کردن یک فصل رؤیایی در ناپولی، انتظارات هواداران آرژانتین را بالا برد ولی در این دو بازی به هیچ وجه نتوانسته انتظارات را برآورده سازد. البته هیگواین مقابل پاناما کمی بهتر از بازی نخست مقابل شیلی ظاهر شد و حتی یک پاس گل داد. شاید در ادامه جام، هیگواین هم به روزهای اوج بازگردد وگرنه باید به نیمکت تبعید شده و جایش را به سرخیو آگوئرو بدهد. به هر حال همچنان فشار انتقادات برای کنار گذاشتن هیگواین از ترکیب اصلی وجود دارد. شاید یک گل بتواند هیگواین را از این وضعیت نجات بدهد.
سومین اتفاق خوب برای آرژانتین به جز هت تریک مسی، گلزنی سرخیو آگوئرو بود. او طی 15 دقیقه حضور در زمین یک گل زد و زنگ خطر را برای هیگواین به صدا در آورد.
البته سراسر این بازی، صرفاً آبستن اتفاقات خوب برای آرژانتین نبود و یک اتفاق ناگوار برای آلبی سلسته، مصدومیت انخل دی ماریا و احتمال از دست دادن این تورنمنت است. اریک لاملا در صورت مشارکت بیشتر در امور تهاجمی آرژانتین ، جانشین بی دغدغه برای دی ماریا خواهد شد.
عملکرد بازیکنان آرژانتین
اگر بخواهیم نگاهی کلی به عملکرد بازیکنان آرژانتین در این بازی داشته باشیم، باید گفت که گابریل مرکادو و مارکوس روخو دو مدافع کناری این تیم همچون مدافعان میانی یعنی رامیرو فونس موری و نیکولاس اوتامندی، امیدوار کننده ظاهر شدند تا پاشنه آشیل همیشگی تیم ملی آرژانتین یعنی خط دفاعی تبدیل به نقطه قوت آنها گردد. روخو زوج خوبی را در جناح چپ با دی ماریا تشکیل دادند هر چند که باید دید با مصدومیت دی ماریا، چه کسی جانشین وی می شود.
آلبی سلسته از دو هافبک دفاعی و توپ پخش کن استفاده می کند. خاویر ماسکرانو که بر خلاف بارسلونا، در تیم ملی به عنوان هافبک و مغز متفکر تیم عمل کرده و رابط بین خط دفاعی و خط هافبک است. آگوستو فرناندز بازیکن اتلتیکو مادرید هم که زیر نظر معلم خود یعنی دیگو سیمئونه تبدیل به یک هافبک جنگنده و توپ گیر برای آرژانتینی ها شده است. البته فرناندز در 50 درصد درگیری های این بازی نا موفق بود و پس از اینکه جای خود را به مسی داد، موتور تیم آرژانتین روغنکاری شد. هیگواین در نوک خط حمله قرار گرفت و اور بانگا یک خط جلوتر و دقیقاً پشت سر او بازی می کند.
بانگا این روزها بسیار پخته تر بازی می کند و بر خلاف چند سال قبل که یک هافبک دفاعی بود، اکنون در نقش هافبک مرکزی در پشت سر مهاجم نوک حضور دارد. شاید بانگا گل نزند یا پاس گل ندهد اما دادن 88 پاس و دقت 95 درصدی این پاس ها، حکایت از عملکرد عالی این بازیکن دارد. به نظر می رسد که «ال جفسیتو-لقب ماسکرانو» نقشی بسیار کلیدی را در این تیم ایفا نماید و تاکنون در این وظیفه موفق بوده است. در هر صورت، مردم آرژانتین تشنه قهرمانی هستند و چیزی جز گرفتن یک جام برای اولین بار از سال 1993 برای آنها خوشایند نخواهد بود.
