شاید فوتیال ایتالیا تا سال ها باید منتظر ظهور چنین ستاره ای بماند. کسی که به پدیده زیبایی شناسی در فوتبال مفهوم تازه ای بخشید!
ایتالیا سرزمین افراد دوست داشتنی است! بیخود نیست که گاه و بی گاه در نظرسنجی های مختلف، مردم این کشور در کنار نتایجی که آلمانی ها را به شدت منطقی، روس ها را بی نهایت خشک و جامائیکایی ها را شاد معرفی می کند، به عنوان احساساتی ترین و محبوب ترین های دنیا انتخاب می شوند!
در کشوری که از دوران دانته (خالق کتاب دوزخ، برزخ، بهشت)، میکل آنژ (مجسمه ساز) و داوینچیِ تا مودیلیانی، موریکونه، دسیکا و فلینی را به خود دیده، پدیدار شدن فوتبالیستی که این ورزش را از یک پدیده خشن و پربرخورد به یک اثر هنری تبدیل کند، خود نوعی آفرینش ایده آل است!
آفرینشی که در 19 می 1979 رخ داد؛ 19 می تولد فوق ستاره ای ست که که عاشقانش او را بیش از اینکه یک فوتبالیست بدانند، هنرمند می خوانند!
آندره آ پیرلو، 36 سال پیش در چنین روزی در فلروی ایتالیا به دنیا آمد. او که بعدها با عناوین رهبر ارکستر و موتزارت (موسیقیدان شهیر اتریشی الصل) فوتبال ایتالیا شناخته شد تنها 15 سال داشت که راهی برشیا شد.
این تیم کوچک برای نوجوانی که سبک بازی اش بیشتر شبیه کشیده شدن آرشه روی ویولن می ماند، خوش یمن بود، چرا که خیلی زود و در 19 سالگی یکی از 7 خواهران فوتبال ایتالیا به او پیشنهاد داد...
اینتر میلان مقصد بعدی پیرلوی جوان بود و این بازیکن تا سال 2001 در این تیم ماند.
البته انتقال های قرضی به رجینا و برشیا باعث شد تا پیرلو تنها 22 بار با پیراهن نراتزوری به میدان برود، اما یک فصل حضور در برشیایی که روبرتو باجوی بزرگ را در ترکیب خود می دید، به او انگیزه داد تا دوباره نام خود را در بالاترین سطح فوتبال ایتالیا مطرح کند.
سال 2001، فرا رسید، تنها یک سال از درخشش آندره آ در المپیک سیدنی گذشته بود که این بار یکی دیگر از 7 خواهران به سراغش آمد، آث میلان؛
حضور پیرلو در شهر شیک پوش های ایتالیایی این بار نه تنها کوتاه نبود، بلکه به یکی از پرافتخار ترین دوران های بازی او بدل شد.
ده سال حضور او در میلان، با دو قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا، دو سری آ، دو سوپرکاپ ایتالیا، دو سوپر کاپ اروپا و یک عنوان جام باشگاه های جهان همراه بود!
به همه این ها تحسین بزرگانی چون رونالدینیو، ریوالدو، بکام، سیدورف، بیرهوف، کاستا، مالدینی و نستا را هم اضافه کنید!
او در لباس تیم ملی ایتالیا هم بیکار ننشست؛ شاید خاطره تلخ یورو 2004، هنوز در ذهن این هنرمند وجود داشه باشد، اما جام جهانی 2006، همه آن ناکامی ها را جبران کرد. در سالی که آتزوری، مارچلو لیپی را روی نیمکت خود می دید، توانست جام طلایی و ارزشمند را برای چهارمین بار تصاحب کند.
یورو 2008 و جام جهانی 2010، دو تورنمنتی بودند که ایتالیا با ناکامی پشت سر گذاشت، اما با فرا رسیدن یورو 2012، بار دیگر قاره سبز شاهد هنرنمایی آندره آ پیرلو بود؛ ضربه آزاد دیدنی او به کرواسی در مرحله گروهی و پنالتی دیدنی اش به جو هارت در یک چهارم نهایی جام در خاطره عاشقان آتزوری مانده است، اما اوج گیری ژاوی و هم بازیانش در دیدار نهایی چیزی جز یک نایب قهرمانی، آن هم با شکستی تحقیر آمیز برای پیرلو و بقیه ایتالیایی ها نداشت.
پیرلو در سال 2012، دومین فصل حضورش در تورین و بانوی پیر را می گذراند. در سال 2011 یوونتوس سومین تیمی بود که (از هفت خواهران فوتبال ایتالیا) به او پیشنهاد داد و پیرلو که از سیاست های غلط برلوسکونی خسته شده بود بعد از یک دهه، سن سیرو را به مقصد تورین ترک کرد.
4 قهرمانی متوالی سری آ، یک جام حذفی و دو سوپرکاپ ایتالیا، ماحصل حضور آندره آ در یووه بود، اما اوج هنرنمایی او در لیگ قهرمانان اروپا رقم خورد که به همراه بوفون، توز، ویدال و البته موراتا، بیانکونری را بعد از 12 سال به فینال این بازی ها رساندند.
پیرلو این بار هم در فینال مغلوب اسپانیایی ها شد و یووه با قبول شکست برابر بارسلونا از رسیدن به سومین عنوان قهرمانی خود در لیگ قهرمانان باز ماند.
با این همه خاطره بازی های زیبا و نمایش های بی نظیر پیرلو از ذهن عاشقانش هرگز پاک نخواهد شد، چرا که هنوز هم هستند کسانی که آخرین اخبار این بازیکن را حتی وقتی در آن سوی اقیانوس اطلس در لباس نیویورک سیتی بازی می کند، دنبال کنند!
