پرسپوليس يک پيروزی حياتی در برابر گسترش فولاد به دست آورد و با اين سه امتياز، دوباره به كورس قهرمانی برگشت. اين اتفاق در حالی رخ داد كه شايد اگر سرخپوشان در بازی هفته قبل برابر نفت تهران كمی به هوش‌تر بازی می كردند، الان در وضعيت بسيار بهتری برای كسب عنوان قهرمانی قرار داشتند.
نمايش پرسپوليس برابر گسترش، تفاوت‌های زيادی با نوع بازی اين تيم مقابل نفت داشت. مهمترين فرق بازی ورزشگاه يادگار، در اين بود كه پرسپوليسی ها از مسابقه قبلی عبرت گرفتند و سعی كردند هيچ توجهی به نتايج مسابقات همزمان نداشته باشند. در پايان اين ديدار، چند ويديو از رختكن پرسپوليس و حاشيه زمين منتشر شده كه در آنها نكات قابل تاملی به چشم مي‌خورد.
مثلا بين دو نيمه، زمانی كه بازيكنان پرسپوليس آماده ورود به زمين می شوند، مهدي طارمی را می بينيم كه در آخرين جملات خطاب به حلقه بازيكنان می گويد: «ما نبايد كاری به نتيجه بازی استقلال داشته باشيم. اصلا آنها ببرند، به ما چه؟ ما فقط بايد برويم بالا و 4 يا 5 يا 8گل بزنيم و هرچقدر توانستيم تفاضل گل‌مان را بهتر كنيم.» در ويديويی ديگر بلافاصله بعد از سوت پايان بازی، يك نفر از كنار زمين خبر باخت استقلال تهران در مسابقه همزمان را به كاميابی نيا می دهد.
واكنش كمال اما فوق‌العاده ساده است: «خب، خدا را شكر!» اين در حالی است كه منابع نزديك به پرسپوليس از فقدان شديد تمركز بازيكنان در بازی با نفت خبر می دادند. از قرار معلوم همه حواس سرخپوشان در آن ديدار به اتفاقات ساير مسابقات بود و همين مساله باعث شد از انجام ساده‌ترين كارهای تاكتيكی و تركيبی عاجز بمانند.
حالا بايد ديد استراتژی پرسپوليس برای بازی آخر برابر راه‌آهن چيست؟ الگوی ناكام مسابقه با نفت را پياده می كنند و جام را به هوای لطف يحيی از دست می دهند يا مثل بازی با گسترش فكرشان را فقط به بازی خودشان می دهند و ثمرش را می بينند؟
