اختصاصی طرفداری - منچستر سیتی راهی نیمه نهایی لیگ قهرمانان شده و برابر رئال مادرید قرار خواهد گرفت، ولی پپ گواردیولا هم در راه سیتی است و همه با هیجان به فصل آینده سیتی هم می نگرند. این که میان ستاره های سیتی کدام ها را حفظ خواهد کرد و کدام ها را کنار خواهد گذاشت.
گواردیولا در منچستر با دو گروه بازیکن روبرو خواهد شد: پا به سن گذاشته ها و جوان ها. در صف پا به سن گذشته ها اینها خودنمایی می کنند: وینسنت کمپانی، آلکساندر کولاروف، باکاری سانیا، پابلو زابالتا، داوید سیلوا، یحیی توره و فرناندینیو. بازیکنانی که به سی سال رسیده و بیش از آن سن دارند. آنهایی که بی تردید چند نفری شان سیتی را در پایان فصل ترک خواهند کرد. متوسط سن بازیکنان سیتی 28 سال است که یعنی آبی آسمانی پوش ها یکی از چهار تیم پیر لیگ برتر کنار وست بروم، لستر سیتی و استوک سیتی به شمار می روند. در حالی که مثلا متوسط سن بازیکنان تاتنهام 24.7 سال است.
در سوی دیگر جوانان سیتی قرار گرفته اند. رحیم استرلینگ (21 ساله)، کلچی ایهیناچو (19 ساله)، مانگالا (25 ساله) و یکی دیگر که میان همه آنها نمایش به کلی متفاوتی ارائه داده: کوی دی بروین 24 ساله. او یگانه بازیکن سیتی است که پا به دوران شکوفایی اش گذاشته است. سرخیو آگرو بازیکن بزرگی است، ولی در تابستان پا به 28 سالگی می گذارد و معمولا با مصدومیت دست به گریبان بوده، ولی دی بروین در آغاز راه اصلی اش قرار گرفته و طی فصل آشکارا به پرواز درآمده است. آمار مربوط او به رغم مصدومیت های پیاپی اش در این فصل خیره کننده بوده اند. او طی 36 بازی 15 گل زده و 13 پاس گل داده است. او تا پیش از این هفته طی 1643 دقیقه بازی در لیگ در 57 درصد گل های سیتی نقش داشته است.
آن چه در باره دی بروین غیرمنتظره بوده درخشش او بلافاصله پس از بازگشت از دوران مصدومیت بوده است. آن چه که خبر از توانایی های جسمی اش داد. دی بروین در ژانویه طی دیدار با اورتون در جام اتحادیه با مصدومیت شدید زانو روبرو شد و خیلی ها اعتقاد داشتند کارش در این فصل پایان یافته است. ولی او اکنون نه تنها در برهه کلیدی بازگشته بلکه سیتی را با دو گلی که به پاریسن ژرمن زده راهی نیمه نهایی لیگ قهرمانان کرده است. گل پیروزی بخش او در دیدار برگشت برابر تراپ سنگربان پاریسی ها هم آمیخته به کنترل معرکه ای بود و توام با نواختن یک ضربه قوس دار فوق العاده.
دی بروین این هفته طی برد 0-3 سیتی برابر چلسی هم مهارناپذیر بود. در غیاب داوید سیلوا نقش بازیساز آبی آسمانی پوش ها را برعهده گرفت و مانوئل پیگرینی به او اجازه داد هر کجای میدان که می خواهد سرک بکشد. او جان اوبی میکل را به سرگیجه انداخت و آبی پوش ها را به بند کشید. او بود که طی دو ضد حمله زمینه ساز به ثمر رسیدن دو گل از سه گل آگرو شد.
دی بروین بسان اکثر مردان میانی تهاجمی زمانی اوج می گیرد که از آزادی عمل برخوردار می شود (محض نمونه: داوید سیلوا، لوکا مودریچ، ادن هازارد، مسوت اوزیل و ریاض محرز). وقتی او حمله می کند تیم مقابل به بیش از یک بازیکن برای مهارش نیاز دارد (چنان که جان اوبی میکل طی دیدار با سیتی برابر او سرگیجه گرفت) و وقتی از زمین خودی پا به توپ می شود بیش و کم مهار ناپذیر است. حالا همه در می یابند چرا دی بروین در سال 2015 با پیراهن وولفسبورگ عنوان بهترین بازیکن بوندسلیگا را در مصاف با همه غول های ژرمن – با 16 گل و 27 پاس گل در همه رقابت ها - گرفت (در حقیقت 10 گل و 21 پاس گل او در بوندسلیگا رکورد فصل به شمار می رفت). چرا سیتی برایش 55 میلیون پوند پرداخت که یعنی پس از انتقال آنخل دی ماریا از رئال مادرید به منچستریونایتد، گران ترین انتقال تاریخ لیگ برتر به شمار می رود. پپ شیفته مردان میانی خلاق، در پایان فصل راهی سیتی خواهد شد و می داند کوین دی بروین میان جوانان سیتی یک جواهر است و می تواند در دستان او پرواز بلندتری را انجام دهد.
در کنار همه اینها نبردهای یورو 2016 پیش رو است و بلژیکی ها روی او حساب دیگری گشوده اند. دی بروین مادر انگلیسی دارد و در بورندبی (در شرق آفریقا) زاده شده و مدتی را هم در ساحل عاج زندگی کرده است. او به سه زبان هلندی، فرانسوی و انگلیسی حرف می زند و در شهر کوچک درانخن در بلژیک بزرگ شده است. دی بروین در کتاب زندگینامه اش تحت عنوان "ساده بگیر / Keep It Simple " گفته "مادرم انگلیسی است ولی ذهنیت من بلژیکی است، من خودم را مدیون بلژیک می دانم."
