طرفداری- در آستانه پنجاهمین سالگرد بالا بردن جام ژول ریمه توسط سر آلف رمزی و شاگردانش در ومبلی، نتایج یک تحقیقات علمی که به تازگی در بریتانیا منتشر شده، باعث شگفتی همگان گردید. بر اساس نتایج این تحقیقات، حداقل 300 بازیکن حرفه ای فوتبال در دهه 1960 که با سر خود به توپ های چرمی سنگین آن دوران، ضربه می زدند دچار بیماری آلزایمر شدند. بنا به ادعای میرور، سه بازیکن از 11 بازیکن تیم قهرمان جام جهانی 1966 یعنی مارتین پیترز، نابی استایلز و ری ویلسون از جمله این بازیکنان هستند که شاید تا روز برگزاری پنجاهمین سالگرد قهرمانی جام جهانی 1966، زنده نباشند.
ری ویلسون 81 ساله (مسن ترین عضو تیم قهرمان جام جهانی 1966) حدود 12 سال پیش، مارتین پیترز 72 ساله (جوان ترین عضو تیم قهرمان جام جهانی 1966) حدود 3 سال پیش و نابی استایلز 73 ساله هم حدود 4 سال پیش به این بیماری مبتلا شدند. مارتین پیترز، هنوز هم علی رغم این بیماری مهلک، در همه بازی های خانگی وستهم یونایتد به آپتون پارک می رود و نابی استایلز علاوه بر آلزایمر، با سرطان پروستات نیز دست و پنجه نرم می کند.
ری ویلسون به خاطر ندارد که در گذشته، یک قهرمان بزرگ و فاتح جام ژول ریمه بوده و هفته قبل، نام خانوادگی مادر خود را نیز همچون تعداد بازی های ملی اش (63 بازی ملی) از یاد بُرد ولی ری باید ممنون «پت» همسرش باشد که در این 12 سال دشوار، از او مراقبت کرده است تا ری هر روز با خواندن آهنگ های «فرانک سیناترا» از جا برخیزد و مشغول نقاشی شود. البته ری ویلسون هم با چیدن نیلوفر آبی و نرگس زرد و تقدیم آن به همسر وفادارش، بهترین قدردانی ممکن از یک زن را به عمل می آورد.
جالب اینجاست که ری در دوران جوانی علاقه ای به نقاشی و یا چیدن گل برای همسرش نداشت ولی حالا و پس از سپری کردن این سال های سخت بیماری، استعدادهای هنری-رمانتیکی او متبلور شده اند. ری و پت دو فرزند پسر 58 و 56 ساله به نام های راسل و نیل دارند که در بعضی از بازی های خانگی تیم محبوب پدر یعنی هادرسفیلد تاون، در معیت پدرشان به استادیوم می روند.
همسر ری می گوید که او مجبور است روزی 10 بار به یک پرسش تکراری شوهرش پاسخ داده و از اینکه ری هنوز می داند که دسامبر ماه تولدش است، امیدوار می شود ولی هنگامی که سال تولدش را به خاطر نمی آورد، دوباره غم بر او مستولی می گردد همان طور که پس از مرگ سگ خانگی آنها، ری نیز قدم زدن را تعطیل کرده و غمگین شد.
حتی جکی چارلتون، هم تیمی سابق آنها و برادر بابی چارلتون نیز به تازگی فاش کرده که حافظه اش را تا حدی از دست داده است. شاید سرنوشت این بازیکنان بزرگ همچون تقدیر مربیشان سر آلف رمزی شود که در 79 سالگی یعنی در سال 1999 به علت بیماری «زوال عقل» از دنیا رفت. حداقل 4 بازیکن تاتنهام که در فتح «دو گانه» در فصل 61-1960 عضو این تیم بودند، به علت بیماری آلزایمر تا قبل از 80 سالگی از دنیا رفتند که عبارتند از دنی بلنچ فلاور، دیو ماکای، پیتر بیکر و ران هنری.
حداقل 3 بازیکن استون ویلا که قهرمان جام حذفی 1957 شدند، با ابتلا به جنون از دنیا رفتند. جالب اینجاست که تعداد بازیکنانی که مهاجم مرکزی بوده و یا به علت وظایف درون زمین، بیشتر از سایر بازیکنان مجبور به استفاده از ضربات سر می شدند، تعداد افراد بیشتری را در این لیست مرگبار به خود اختصاص داده اند. پزشکان درباره جف استل بازیکن سابق وست بروم و تیم ملی انگلیس که در 59 سالگی به علت ابتلا به زوال عقل از دنیا رفت، تحقیقاتی انجام داده و می گویند که مغز وی پس از مرگ همچون مغز یک انسان 90 ساله بود. حتی سر آلف رمزی و جری بیرن نیز پیش از مرگ، با همین بیماری درگیر بودند.
جان وایت بازیکن اسکاتلندی تاتنهام در اوایل دهه 1960، استن مورتنسن، جو مرکر، نت لافت هاوس، استن کالیس و دیو سکستون را می توان تعداد دیگری از همین نمونه بازیکنان دانست. البته این داستان غم انگیز فقط به بازیکنان بریتانیایی خلاصه نمی شود و ستاره هایی همچون فرانس پوشکاش مجارستانی، گرد مولر آلمانی، هیلدرالدو لوئیز بلینی کاپیتان برزیل در جام جهانی 1958 و جیمی هیل کارشناس تلویزیونی فوتبال و بازیکن اسبق نیز به نوعی با این بیماری مهلک درگیر بودند و یا هستند.
یک نفر از هر 14 بازیکن اسبق بالای 65 سال و یک نفر از هر 5 بازیکن اسبق بالای 80 سال، به طور میانگین به این نوع بیماری های مغزی مبتلا شده اند. متأسفانه نتایج منتشره نشان می دهد که هزاران بازیکن دیگر نیز به علت هِد زدن به آن توپ های چرمی سنگین، دچار آسیب های مغزی شدند. پس از انتشار این مطالعات، اتحادیه فوتبال از فیفا خواسته که در زمینه ارتباط بین وزن توپ ها و ابتلا به بیماری آلزایمر یا زوال عقل، مطالعات گسترده تری را انجام دهد.
و در پایان، بهترین تست حافظه برای ستاره های بزرگ و بی ادعای فاتح جام جهانی 1966 شاید طرح این پرسش باشد که «آیا توفیق بهراموف را به خاطر می آورید یا خیر؟»
و آرزوی سلامتی برای گوردون بنکس دروازه بان آن تیم افسانه ای که از دیدن بیماری دوستان دوران جوانی اش، راهی جز آه کشیدن و زندگی با خاطرات شیرین گذشته ندارد.
