طرفداری- به گزارش تلگراف، او می گوید فقط به آنهایی که در انگلیس بازی می کردند فکر کنید:
خاطرات من از جورج بست، بابی چارلتون، بابی مور است و بنکس را هم فراموش نکنید - گوردون یک بازیکن بزرگ بود. و اینها فقط در انگلیس بودند. همه جای دنیا همینطور بود، آلمانی های نابغه، هلندی ها و البته برزیلی ها. امروز شما فقط سه بازیکن بزرگ در دنیا دارید: مسی، رونالدو و شاید نیمار. اما در آن زمان بسیار بودند.
کم بودن فوتبالیست های درخشان، نتیجه بازاری شدن فوتبال است. همه اش بسته به آنهایی است که می خواهند بازیکنان مستعد را استثمار کنند:
فکر می کنم یکی از مشکلات این است که بازیکنان بیشتر در باشگاه خود و کشوری که در آن متولد می شدند می ماندند. قبلاً بازیکنان متعلق به باشگاه بودند و می توانستند در آنجا رشد کنند. حالا بازیکنان به تجار تعلق دارند، به مدیربرنامه ها و مدیران شخصیشان.
ما این مشکل را در برزیل داریم، بازیکنان شروع به بازی می کنند و بعد فوراً تاجری از راه می رسد و کمی پول زیادی می پردازند و امیدوارند فوراً پولسازی کنند، خیلی زود تحت فشارشان می گذارند. آنها فرصت پیشرفت ندارند.
مرد بزرگ فکر می کند این بزرگترین تناقض بازار فوتبال نو است: در تلاش برای استثمار مالی جدیدترین بازیکن مهم، نسل جدید مدیربرنامه ها و مدیران آن ها را از ریشه های خود بیرون می کشند، قبل از آنکه کاملاً بازی را یاد گرفته باشند. بعد آنچنان خوب به آنها پول می دهند که میلشان برای پیشرفت را در آنها خاموش می کند. آنها از رسیدن به نبوغی که بازیکنان عصر او می توانستند محروم می شوند. مثل یک شراب خوب، عالی شدن نیاز به زمان برای به بلوغ رسیدن دارد.
پله درباره استاد تازه درگذشته هلندی که بزرگی اش هیچوقت زیر سوال نبوده است می گوید:
یوهان کرایوف، چه جنتلمنی، من شانس این را داشتم که بیرون از زمین دوست او باشم. او یکی از بهترین های تاریخ بود، کرایوف، هافبک کامل. استثنایی بود.
پله شانس این را خواهد داشت تا وقتی مجموعه ای از رویداد ها را در ژوئن امسال برگزار می کند، حسابی برای زمان از دست رفته ای که نماینده اش است نوستالژی بازی کند. او عاشق کشورش است، فوتبال ما [انگلیس] را دوست دارد و بی صبرانه منتظر صحبت درباره بازی ملی ما با هوادارانمان است:
درباره ورزش، درباره زندگی حرف خواهیم زد، مهمترین چیز بودن با هواداران قدیمی و دیدن برخی از هواداران نسل جدید است. هواداران جدید فوتبال.
او می گوید منتظر است تا با هوادارن جوان انگلیسی عکس بگیرد و با نسل سلفی همراه شود. مطمئناً علاقه او به این کشور تظاهر نیست. او سال پیش برای گالری هنری لندن اینجا بود، برای افتتاحیه مجموعه ای از آثار که او الهام بخشش بوده است. او در آن روز از علاقه سابقاً ناگفته اش به آرسنال گفت. او بازی هایشان را از خانه اش در سائو پائولو دنبال می کند و همیشه شیوه ونگر را تحسین کرده است. آنقدر که می گوید این باشگاه مدرنی است که دوست به خاطرش به فوتبال برگردد:
فوتبال انگلیس همیشه برجسته بود. در زمان من در تورنمنت ها، شما [انگلیسی ها] تیم ملی خوبی داشتید. حالا لیگتان مهمترین لیگ دنیاست. که من تحسینش می کنم.
شاید کمی سورپرایز باشد که او چنین انگلیس دوستی است. هر چه باشد اولین سفرش به اینجا سفری بود برای فراموش کردن. پنجاه سال پیش در این تابستان، او به عنوان عضوی از تیم مدافع قهرمانی برای جام جهانی به اینجا آمد. او با درد زیادی اینجا را ترک کرد. او درباره 66 و تمام ماجراهایش می گوید:
می دانم، هواداران فوتبال انگلیس تابستان زیبایی داشتند. اما جام جهانی در انگلیس برای من بهترین نبود. نه فقط برای اینکه جام را باختیم، خوب نبود چون من مصدوم شدم. با لیگامنت زانویم مشکلاتی داشتم.
یک 'مشکل' شیوه مودبانه ای برای توصیف آن است. حقیقت این است که پله با خشونت از جام پرت شد بیرون، او بعد از آنکه مدافعین قصاب بلغاری مورد هدف قرار گرفت از زمین به بیرون برده شد آخرین حضورش در جام را تجربه می کرد. اما او کینه ای به دل ندارد:
برای من بودن در انگلیس لذت بخش است، همیشه از زمانم در انگلیس لذت می برم و اینبار حتی بیشتر از قبل.
می گوید این به خاطر این است که در برابر تیم ملی انگلیس بازی ندارد:
بازی در برابر انگلیس هیچوقت آسان نبود، آنها همیشه دفاع خوبی داشتند.
اگرچه، اگر او بخواهد بازی کند، باشگاه های زیادی هستند که می خواهند او را در ترکیب خود داشته باشند. حتی در 75 سالگی. لبخند براقی می زند:
احساس زیبایی دارم. اگرچه شاید برای بازی در روز شنبه 100% آماده نباشم.
*پله بین روز های 1 تا 4 ژوئن در شهر های لندن، بیرمنگام و منچستر برنامه هایی تحت عنوان 'عصری با پله' خواهد داشت.
