طرفداری _ فرزانه فصیحی از ژیمناستیک وارد رشته دوومیدانی شد. اوایل چندان علاقه‌ای به این رشته نداشت، اما کم‌کم توانست در این رشته بدرخشد و امروز رکورددار دویِ 60 متر بانوان ایران لقب گرفته است. حالا به او "دختر باد" می‌گویند. البته مادرش سال‌هاست او را غزال تیزپا می‌نامد. او که 23 سال سن دارد چشم به آینده ای بهتر در این رشته دوخته است.
ایسنا با فرزانه فصیحی دونده ملی‌پوش اصفهانی به گفت‌وگو پرداخت که در ادامه می‌خوانید:
از چگونگی ورودت به رشته دوومیدانی بگو؟
از سال 90 به صورت حرفهای این رشته را آغاز کردم، اما قبل از آن ژیمناستیک کار می‌کردم و حتی مقام‌هایی نیز کسب کردم،پس از آن به سمت دوومیدانی کشیده شدم. البته علاقه چندانی به دوومیدانی نداشتم، ولی با اصرار یکی از مربیانم یعنی خانم "ارغنده" به سمت این رشته آمدم و کم‌کم به دوومیدانی علاقه‌مند شدم. در مسابقات غریق نجات در قسمت دوی ساحلی نیز شرکت می‌کنم که مدال هم گرفته‌ام، کلاً چون رشته‌ام تربیت بدنی است همه رشته‌ها را تمرین کرده‌ام. خوشحالم که توانستم در ادامه راه رکورد 60 متر ایران را ارتقا دهم. البته سال گذشته برای رکورد زدن پا به مسابقه‌ها گذاشتم ولی نشد، اما امسال با انگیزه بیشتر شروع کردم و توانستم رکورد بزنم.
برخی به شما لقب دختر باد داده‌اند، خودت در مورد این لقب چه فکر می‌کنی؟
این لقب را خیلی دوست دارم، اما چند سال است که مادرم به من غزال تیزپا می‌گوید.
نفر اول رنکینگ جهانی رکوردش تنها 18 صدم ثانیه با شما فاصله دارد. به نظر فاصله زیادی نیست؟
همین 18 صدم ثانیه عمری زحمت می‌خواهد، ورزشکاران خارجی قدرت بدنی خوبی دارند و علمشان نیز به روز است. حتی داروهایی که مصرف می‌کنند نیز تأثیرگذار است. همچنین کمپ‌های تمرینی حرفهای و اردوهایی منظم نیز دارند. ممکن است هم دانشگاه بروم و هم تمرین کنم، اما آن‌ها تمام زندگی‌شان تمرین کردن است.
مسابقات لیگ را چطور ارزیابی می‌کنی؟
مسابقات لیگ چند سال است که خوب برگزار می‌شود، اما متأسفانه من همیشه از تیم‌های شهرهای دیگر شرکت می‌کنم، زیرا اصفهان اسپانسر ندارد. تا به حال با تیم‌های دانشگاه آزاد تهران، مقاومت تهران و ثامن مشهد در لیگ شرکت کردم که این خیلی برای اصفهان زشت است که با این همه وسعت مالی تنها تمرکزش بر روی فوتبال است و توجهی به رشته‌های مدال آور ندارد. کسب مدال در این رشته 100 درصد است، اما هیچ کدام از تیم‌های اصفهانی تیم داری نمی‌کنند. البته گیتی پسند قصد این کار را داشت که نشد.
در اصفهان کجا تمرین می‌کنی؟ از شرایطت راضی هستی؟
در ورزشگاه انقلاب تمرین می‌کنم که به تازگی پیستش را تارتان کرده‌اند، اما سالن سرپوشیده‌ای نداریم، متأسفانه یک سالن در خوراسگان وجود دارد که هیئت اسکیت آن را گرفته، در صورتی که این سالن تخصصی دوومیدانی است و اصلاً به درد اسکیت نمی‌خورد، اما آنجا را رنگ کردند و استفاده می‌کنند و ما باید در سرما تمرین کنیم. پارگی همسترینگ من نیز به دلیل تمرین در سرما بود که هنوز هم این مصدومیت اذیتم می‌کند.
نظرِ خود اسکیتی‌ها چیست؟
خود اسکیتی‌ها می‌گویند اصلاً این سالن به درد ما نمی‌خورد و اگر بخواهیم دور بگیریم به در و دیوار می‌خوریم چون سالن شیب دارد. در هر صورت این سالن برای دوومیدانی ساخته شده است که به جای اینکه تارتان کنند و به دوومیدانی اختصاص دهند این سالن را با زرنگی در زمانی که هیئت دوومیدانی سرپرستی نداشت گرفتند و امروز مجبوریم در ورزشگاه انقلاب در آلوده‌ترین منطقه اصفهان تمرین کنیم.
از وضعیت تمرینی ات راضی هستی؟
اوایل به من اجازه نمی‌دادند مربی آقا بالا سرم بیاید درصورتی که در تمام تمرینات پدرم هم در کنارم است. البته بچه‌های خودمان مثل‌اینکه گفته بودند چرا فصیحی می‌تواند با مربی مرد کار کند، اما ما نمی‌توانیم به همین دلیل از حراست اداره ورزش استان در ابتدا به من هم اجازه ندادند با مربی مرد تمرین کنم. البته همین بچه‌هایی که این قضیه را عنوان کرده بودند خودشان شاید مدال استانی هم ندارند. یک مدت بدون مربی تمرین کردم و یا برای تمرین به پارک می‌رفتم که آنجا هم مشکلات خاص خودش را داشت و اگر شلوغ بود باید حرفهای زیادی را تحمل می‌کردم، اما خوشبختانه با هماهنگی اداره کل اجازه دادند مربی‌ام بالای سرم بیاید.
در بقیه شهرها وضعیت چطور است؟
در تهران خیلی راحت تمرین می‌کنیم حتی در گرگان هم فضا خوب بود. حجابمان سر تمرین کامل است حتی ورزش دوومیدانی به‌گونه‌ای است که مربی هم بالای سرمان است. تنها کورنومتر می‌زند، اما به هر حال اداره کل خوب همکاری کرد و تنها به من اجازه دادند که مربی مرد بالای سرم باشد.
هزینه‌های مربی‌ات را چه کسی می‌دهد؟
مربی‌ام پولی نمی‌گیرد و می‌گوید "تو قهرمانی"، اما به هرحال بدون هیچی هم که نمی‌شود و هر دفعه پول یا سکه‌ای از جیب خودم می‌دهم چون حقوق فدراسیون حتی کفاف هزینه رفت و آمدم را هم نمی‌دهد. تنها 600-700 هزار تومان پول مکمل معمولی را می‌دهم. حتی پول یک کفش میخی نزدیک 800 هزار تومان است که با پولی که از دانشگاه آزاد دریافت کردم توانستم این هزینه‌ها را انجام دهم؛ تنها حامیان من پدر و مادرم بوده و هستند زیرا ممکن است ورزشکاری با این هزینه‌ها نتواند ادامه دهد چون واقعاً سخت است.
از اداره کل ورزش و جوانان استان راضی هستی؟
من وقتی به اداره کل رفتم حتی اسم من را نمی‌دانستند، نمی‌دانم سلطان حسینی من را می‌شناسد یا نه؟ البته شاید اسمم را شنیده باشد، اما اگر پیش او بروم من را نمی‌شناسد. من تنها ورزشکار اصفهانم که توانستم این‌همه مدال بگیرم، اما جوِ ورزشی اصفهان آدم را دلسرد می‌کند. حتی به لحاظ رسانه‌ای هم همین‌طور است. تنها خبرگزاری شما به سراغم آمد. مطلب و عکس‌هایم را فرستادم برای چند رسانه اما آنقدر کم لطفی داشتند که حتی عکس من را نگذاشتند و حاضرند عکس‌های به درد نخور بگذارند. متأسفانه در بحث رسانه نیز اصفهان ضعیف است. شاید در تهران من را بیشتر بشناسند.
نظرت راجع به دوومیدانی اصفهان چیست؟
دوومیدانی اصفهان رو به سقوط است چون هیچ استعدادیابی صحیحی در مقاطع مختلف سنی انجام نمی شود. همان طور که گفتم خود من هم یکی از معلم‌هایم در مدرسه استعدادم را کشف کرد و اگر در آن زمان مسابقه نمی دادم هیچ گاه وارد دوومیدانی نمی‌شدم.
عملکرد فدراسیون چطور بوده است؟
فدراسیون زحمات زیادی کشیده است. اردوی کیش را گذاشت که البته به دلیل گرمی هوای این شهر به این اردو نرفتم زیرا بدنم سرعتی می‌شد و زمانی که به اصفهان برمی گشتم سردی هوا و نبود سالن سبب آسیب‌دیدگی‌ام می‌شد به همین دلیل ترجیح دادم نروم، اما همین‌که فدراسیون اردوهایی این چنینی برگزار می‌کند خوب است. دو سال دیگر مسابقات ستارگان آسیا است، دوست دارم فدراسیون حمایت کند، وقتی در این سن رکورد زدم می‌توانم 2 سال دیگر در دوی 100 متر با رکورد بهتر در آسیا مدال بگیرم. امیدوارم در ادامه فدراسیون این انگیزه را به ما بدهد و حمایتش را قطع نکند.
