اختصاصی طرفداری - اولین باری که نامش را شنیدیم در جام جهانی 2002 بود. مائوریتسیو پوچتینو پیراهن شماره 4 تیم ملی آرژانتین را بر تن داشت و در قلب دفاع کنار والتر ساموئل بازی می کرد. پوچتینو معروفیت ستاره های اصلی تیم یعنی خاویز زانتی، دیگو سیمئونه، خوان سباستین ورون و گابریل باتیستوتا را نداشت، ولی او بود که سرنوشت آرژانتین را عوض کرد. او بود که با بی احتیاطی در دیدار حیاتی با انگلیس به مصاف مایکل اوون رفت. اوون در محوطه جریمه به زمین غلطید و کولینا بلافاصله نقطه پنالتی را با سختگیری نشان داد تا دیوید بکام دروازه را باز کند. خیلی ها وقتی انگلیس صعود کرد و آرژانتین در همان مرحله گروهی حذف شد پوچتینو را برای خطایی که انجام داد (یا نداد) نکوهش کردند.
پس از آن شب نام او را نشنیدیم. نشنیدیم تا در یکی از شب های فصل 2009- 2008 لالیگا. همان فصلی که پپ گواردیولا و بارسلونا سه گانه تاریخی را بردند. آن شب بارسای مهار ناپذیر در نیم فصل دوم میزبان اسپانیول همشهری اش بود و پپ و ستاره هایش به صورت غیر منتظره ای 2-1 زانو زدند تا اسپانیول پس از 27 سال در نوکمپ پیروز شود. مربی اسپانیول، پوچتینو بود. او در ژانویه زمانی که اسپانیول در صف سه قعرنشین قرار داشت سکان تیم را در دست گرفت و در پایان فصل، اسپانیول را در رده دهم تحویل داد.
پوچتینو سپس راهی لیگ برتر شد و در ساوتهمپتون قریحه اش را عیان ساخت و اکنون رهبری تاتنهام را در دست گرفته است. او تاتنهام را پس از 55 سال به سوی قهرمانی لیگ برده، بی آن که ولخرجی کند یا به ستاره ها و نام ها دل ببندد. مدیران تاتنهام طی پانزده سال اخیر که آرسنال و چلسی به عنوان همسایه های لندنی در صف بزرگان قرار داشته اند تلاش فراوانی کردند مربی ای را به خدمت درآورند که باشگاه شان را – که آن را غول خفته می خوانند – به پرواز درآورد. خیلی ها آمدند و رفتند و غول خفته را به جایی نرساندند: گلن هادل، دیوید پلات، ژاک سانتینی، مارتین یول، خوان ده راموس، هری ردنپ، آندره ویاش بواش و تیم شروود. ولی اکنون پوچتینو، این شاگرد سابق مارچلو بیلسا در نیوولز اولد بویز و تیم ملی آرژانتین وارد شده و وایت هارت لین را به خروش آورده است. همکارانش یا آرژانتینی هستند یا اسپانیایی. طعم فوتبال لاتین او هم جنگاوری آرژانتینی دارد و هم تاکتیک پذیری بیلسای بزرگ را.
پوچتینو که به عنوان مدافع برای نیوولز اولد بویز، اسپانیول و پاری سن ژرمن به میدان رفته پنهان نکرده تیمش را از عقب به جلو شکل می دهد. او در این فصل بهترین خط دفاعی لیگ را معرفی کرده است. آنها طی 27 بازی فقط 21 گل خورده اند و فقط 4 بار باخته اند. در حالی که آرسنال 7 بار باخته، منچستر سیتی 8 و منچستر یونایتد هم 7 بار، لیورپول هشت بار و چلسی نه بار. در حالی که همیشه تاتنهام را با خط حمله اش شناخته ایم نه با مدافعانش. آنها فصل پیش در 15-2014 تعداد 53 گل در لیگ دریافت کردند که میان سیزده تیم اول لیگ بیشترین تعداد به شمار می رفت، حتی بیشتر از برنلی و هال سیتی سقوط کرده که با 53 و 51 گل راهی لیگ پایین تر شدند. اما در این فصل پس از شکست در نخستین روز در اولدترافورد طی سفرهایشان مغلوب نشدند که رکورد نامتعارفی به شمار می رود.
مدافعان تاتنهام در این فصل شکست ناپذیر شده اند. مدافعانی سرحال در سیستم 1-3-2-4 با جلو عقب رفتن دائمی. پوچتینو مدافعان کناری اش را چند باری تغییر داده ولی ترکیب دو مدافع میانی ثابت بوده اند. یان فرتونگن – تابی الدرویرلد که هر دو بلژیکی هستند و شناخت فراوانی از یکدیگر دارند در 23 بازی لیگ پیش از مصدومیت فرتونگن به میدان رفتند. در حالی که تاتنهام در فصل 2008-2007 از ده بازیکن در قلب دفاع بهره برده بود. به اینها باید نقش کلیدی اریک دایر به عنوان مرد میانی دفاعی را هم افزود که طی نفوذ مدافعان کناری گاهی به عقب می رود و تاتنهام با سه مدافع میانی بازی می کند.
رکورد دیگر تاتنهام طی 27 بازی کسب 17 امتیاز پس از عقب افتادن برابر حریفان بوده که بیشترین امتیاز در لیگ به شمار می رود. جایی که به یکی از رازهای توفیق تاتنهام در این فصل می رسیم، به جوانی بازیکنان وایت هارت لین. پوچتینو همیشه اعتقاد داشته جوان ها هم حرف گوش کن تر هستند و هم بی اداتر. او در اسپانیول، رائول تامودو بازیکن محبوب طرفداران را کنار گذاشت و در تاتنهام، آندروس تاونسند را. اکنون کایل واکر در دفاع راست 25 ساله است و دنی رز در دفاع چپ 25 ساله، تابی الدرویرلد در دفاع میانی 26 ساله است و یان فرتونگن در وسط 28 ساله. بن دیویس در دفاع چپ هم فقط 22 سال دارد. در خط میانی تاتنهام، سالمندترین بازیکن یعنی موسی دمبله 28 ساله است و ناصر چادلی که 26 ساله به شمار می رود. سایرین شامل نبیل بن طالب، رایان میسون، اریک لاملا، اریک دایر، کریستین اریکسون و دله آلی جملگی کمتر از 24 سال دارند. دله آلی هافبک تهاجمی تیم فقط 19 سال دارد و در این سن تاکنون 7 گل در لیگ برتر زده، در حالی که فرانک لمپارد در این سن فقط 5 گل در لیگ زده بود و استیون جرارد و پل اسکولز هر کدام یک گل.
هری کین که پوچتینو از او یک ستاره در خط حمله ساخته، 22 ساله است، همین طور کلینتون انجای. سون هیونگ مین کره ای هم 23 سال دارد. وقتی تاتنهام، کریستال پالاس را با تک گل هیونگ مین شکست داد متوسط سن تیم 24 سال و 118 روز بود که جوان ترین تیم این فصل به شمار می رفت. متوسط سن همه بازیکنان تاتنهام 24.6 سال است که یعنی جوان ترین تیم لیگ هستند: دو سال جوان تر از چلسی، سه سال جوان تر از آرسنال و چهار سال جوان تر از منچسترسیتی (در عین حال این که لستر سیتی با متوسط 28.5 سال سن پیرترین تیم لیگ به شمار می رود و با تاتنهام در کورس قهرمانی قرار دارد خبر از ترکیب غریب تجربه و جوانی توسط کلودیو رانیری می دهد).
در چنین قابی تاتنهام طی دو فصل اخیر با کمترین تعداد مصدوم در لیگ روبرو بوده، برخلاف آرسنال. پوچتینو همیشه و همه جا از اهمیت آمادگی جسمی حرف زده است. شیوه تمریناتش با استفاده از GPS به مونیتورها و بهره گیری از iPad برای نشان دادن نقاط ضعف و قدرت بازیکنانش معروف هستند. آن چه بازیکنان او برابر سوانزی انجام دادند خارق العاده بود. آنها سه روز پس از پیروزی برابر فیورنتینا به میدان رفتند و پس از دریافت یک گل، دو گل زدند و پیروز شدند. 34 شوت روانه دروازه کردند که 14 تای شان درون قاب دروازه جای گرفتند که در یک بازی لیگ برتر رکوردی به شمار می رفت (رکورد قبلی 12 شوت بود). آنها 603 بار کورس های سریع انجام دادند و 122 کیلومتر دویدند که رکورد 115 کیلومتر این فصل را شکست. پسران پوچتینو در سال 2016 تاکنون در لیگ 942 کیلومتر دویده اند که یعنی بیشتر از بازیکنان هر تیمی. آنها در هر بازی به طور متوسط 12.7 تکل زده اند که یکی دیگر از رکوردهای پسران پوچتینو به شمار می رود.
تاتنهام از 1961 تاکنون چنین پرواز بلندی نداشته است. از زمانی که بیل نیکلسن افسانه ای مردان وایت هارت لین را هم قهرمان لیگ کرد و هم قهرمان جام حذفی. آنها اکنون پس از سپری شدن بیش از نیم قرن بالاتر از آرسنال و چلسی به فتح قله می اندیشند. به انجام ماموریتی که در آغاز فصل غیرممکن به نظر می رسید. حالا تحقق شعار لاتین نوشته شده روی پیراهن تاتنهام " Audere est Facere " با پوچتینو قابل تحقق به نظر می رسد، جمله ای که می گوید "جرات کردن یعنی عمل کردن".
