باید هشدار بدهم که این پیش بینی از طرف کسی می آید که بعد از انتخاب کلودیو رانیری در ابتدای فصل به عنوان سرمربی تیم، فصلی پر از درد و سختی و در نهایت سقوط را برای لستر متصور بود و حالا هم امیدوارم آنها را چشم نزنم. اما فصل آنها می تواند تبدیل به استثنایی ترین فصلی شود که در تاریخ لیگ برتر شاهد بوده ایم. تیم رانیری، نیرو، باور و کیفیت لازم را داراست، همانطور که روز یکشنبه به تاثیرگذارترین شکل ممکن در اتحاد دیدیم. اعتماد به نفسشان آنها را به پیش خواهد راند؛ تا زمانی که به خود بیایند و ببینند جام دست یافتنی است، تا آن موقع امید خواهند داشت که رقبای دیگر از فرط اضطراب خودشان را از کار بیندازند.
تاتنهام فوق العاده بوده است اما باید در داخل و خارج از خانه در جام حذفی هم بازی کنند که ممکن است باعث کندی آنها شود. ترکیب و تاریخ طرف منچسترسیتی است اما آنها همین حالا هم به خاطر تغییر قریب الوقوع سرمربی حواسشان پرت است و مصدومیت کوین دی بروین- باثبات ترین بازیکن فصلشان- هم آسیبی جدی به آنها وارد کرده است. لیگ قهرمانان تمرکزشان را خواهد گرفت و فارغ از همه اینها، آنها همیشه فقط به اندازه یک کشیدگی جزیی درهمسترینگ آگوئرو تا محو شدن فاصله دارند. آرسنال می تواند تهدیدی جدی باشد، مخصوصاً اگر لستر را در امارات شکست دهند اما ترس بزرگ برای توپچی هاست: بعد از چند بار تا یک قدمی رفتن امسال قرار بود سال آنها باشد. هیچکس فکر نمی کرد لستر حتی نزدیک شود. خوب است که اعتراف کنم تابستان گذشته، مطلقاً در اشتباه بودم.
لستر سیتی تیم فصل است، نتیجه فصل را در اتحاد گرفتند و فصلشان را در تلاشی که روی کاغذ ساده تر از تقلای نزدیک ترین رقیبشان به نظر می رسد به پایان خواهند برد. اما برای منی که ماه های طولانی تیم پوچتینو را با سوء ظن زیر نظر داشته ام، بی مبالاتی خواهد بود اگر حالا روی اسب دیگری جز تاتنهام که شش بازی اخیر خود را با پیروزی پشت سر گذاشته است شرط ببندم. اسپرز روی دور است و درست مثل لستر رویکردی شفاف دارند که بازیکنان به راحتی در آن جا می افتند. مهمتر اینکه آنها یکی از زیرک ترین مربیان لیگ را دراختیار دارند که اکراه از خرید کردنش در ژانویه -حتی با احتساب موسی دمبله ای که بازگشتش از فولهام در آخرین لحظه لغو شد- نشان از اعتمادی کمیاب و خوشیُمن به بازیکنانش بود. البته حفظ آمادگی هری کین در شرایطی که هیچ آلترناتیو دیگری برای خط حمله وجود ندارد یک پیش نیاز است، اما هوادارن تاتنهام قرن هاست که نگران این مسئله اند. او آماده است، گل می زند و تیم جوان نترسی را رهبری می کند که باید فرصت را مغتنم بشمارد.
این فصل من همه جا فریاد زده ام که پیش بینی ها ملغی شوند؛ آن هم بر پایه این ادعای نه چندان غیرمنطقی که نتایج هر آخر هفته چیزی جز یک پوکرفیس برای پیش بینی کننده باقی نگذاشته اند. چه کسی می توانست در شروع فصل لستر را حتی با اندکی اطمینان به عنوان یک شانس مطرح کند؟ من که نه. البته تمرین زیادی در این مهارت صورت گرفته است و من هم می خواهم بیانیه ای جدی داشته باشم که می دانم از آن پشیمان خواهم شد: لستر محکوم به قهرمانی است. کاری که تیم رانیری انجام می دهد ساده است. با تعدا د زیاد دفاع می کنند، معمولاً خیلی محکم، و بعد منتظر می مانند تا روی ضد حملات و یا اشتباهات حریف زهر خود را بریزند. همه می دانند آنها چه می کنند اما اهمیتی ندارد، هیچکس نمی تواند متوقفشان کند، تا حدودی به خاطر آنکه آنها به ندرت تاکتیک های خود را به کار می گیرند و در نتیجه در تله لستر می افتند و تا حدودی هم به خاطر اینکه لستر روی دور است و امکان مقاومت در برابرشان وجود ندارد. هواداران لستر، پیشاپیش عذر می خواهم.
پیروزی محکم 3-1 در اتحاد ثابت می کند که تیم رانیری واقعاً جدی است. ثابت می کند در حالیکه روباه ها به مقطع تعیین کننده فصل وارد می شوند از همیشه قوی ترند. شاید به دست انداز هم بیفتند اما ترکیبشان با کیفیت تر از آن است که نتوانند از 13 بازی باقی مانده امتیازات لازم را کسب کنند.
فقط نگاه کنید به لسترسیتی و مسیرشان تا موفقیت مطلقاً رمانتیکی که بسیار بعید است که خیلی ها در طول زندگی شان مشابهش را ببینند. آرسنال(یکشنبه)، نوریچ سیتی، وست برومویچ، واتفورد، نیوکاسل، کریستال پالاس، ساوتمپتون، ساندرلند، وست هم یونایتد، سوانزی سیتی، منچستریونایتد، اورتون و چلسی.
به جز تیم ونگر، لستر تا اواسط می با هیچ مدعی دیگری رو به رو نخواهد شد. آنها پنج امتیاز برتری دارند و شاید دیگر هیچوقت فرصتی برای کسب جاودانگی در ورزش به دست نیاورند. این فرصت لستر است و باید به چنگش بیاورند.
با در نظر گرفتن هدف 40 امتیازی رانیری در ابتدای فصل و 39 امتیازی که هنوز تا پایان فصل باقیست، سوار ارابه لستر ماندن یک ریسک خواهد بود. چاله چوله های زیادی در مسیر هست. کسی می تواند محکم بشیند؟ هجوم ناگهانی اضطراب در غیرمنتظره ترین زمان کنترل را از آنها خواهد گرفت؟ آیا رابرت هوث حقیقتاً مسیح موعود است؟ اما با این وجود تمایل به سمت لسترسیتی اجتناب ناپذیر است. طبیعت پیروزی رعد آسای هفته قبلشان در زمین منچسترسیتی بسیار متقاعدکننده بود. واقعیت این است که چیزی نتوانسته است به اعتماد به نفس جمعیشان آسب بزند و بازی پر انرژی و نبودن در جام های دیگری که حواسشان را پرت کند می تواند به نفعشان تمام شود. سال ها تماشای بی رحمی ورزش منطقاً حکم به انتخابی سنتی تر می دهد. لسترسیتی اما اصلاً اوضاع را منطقی جلوه نمی دهد.
لستر بهترین تیم لیگ بوده است، در فرم خارق العاده ای هستند و به همه درسی الهام بخش در تیم سازی و وحدت هدف می دهند. تاتنهام، تنها تیم لیگ برتری که در پنج سال اخیر از نقل و انتقالات به سود رسیده است، (از هر نظر) شایسته پیروزی است. اما منچسترسیتی انتخاب من در ابتدای فصل بود* و با توجه به قدرت ترکیبشان، کیفیت همیشگی آگوئرو و این واقعیت که پیتر چک تنها بازیکن در سه تیم مدعی دیگر با تجربه حضور در کورس قهرمانی است، هنوز مدعی اصلی محسوب می شوند. این منچسترسیتی مشکلاتی هم دارد: دفاع، بی ثباتی ناشی از تغییر سرمربی و زانوی مصدوم کوین دی بروین. بازگشت وینسنت کمپانی می تواند کلیدی باشد.
*سلب مسولیت: من همچنین گفتم که لستر سقوط می کند و دیپای- بله، ممفیس دیپای- بهترین بازیکن جوان فصل خواهد شد.
چرا؟ چون جیمی واردی و ریاض محرز را دارند. چون آنقدر جسورند که هر دو را آن جلو بگذارند. چون می دانند آن توپ های بلند دقیق می توانند سلاح هایی نابودگر باشند. چون می فهمند مالکیت همیشه برنده نیست. چون دو مدافع میانی شان در اجرای اصول اولیه دفاع بهترینند. چون رقبای مغرور و از خود راضیشان نمی توانند خودشان را با تاکتیک های به اصطلاح ‘کهنه’ و بُرَندگی ضد حمله های برق آسای آنها تطبیق دهند. چون وحدت و روحیه تیمی شان کم نظیر است. چون نایجل پیرسون فصل پیش فوق العاده کار کرد و رانیر ی شگفت انگیز برای این تیم مربی درست در زمان درست است. چون لستر در اروپا نیست و تاتنهام، احتمالاً جدی ترین رقیبشان در لیگ اروپا خواهند بود. چون مصدومیت، کمپانی را از خط دفاع دور کرده و توره تمرکزش را از دست داده است و داوید سیلوا خسته به نظر می آید. چون آرسنال می تواند برنده شود اما ونگر برده فلسفه اش است و ته قلبش احتمالاً گمان می کند سفر کردن بهتر از رسیدن است.
با اطمینان این را نمی گویم- اگرچه معتقدم تاتنهام نتیجه خوبی خواهد گرفت-اما تمایل ندارم تا لستر را در این مقطع چشم بزنم. در شروع فصل روباه ها را گزینه سقوط معرفی کردم و به نظر به خوبی با وضعیت کنار آمده اند؛ پس نه می خواهم به عوض کردن اسبم در وسط مسابقه متهم شوم و نه رفیق نیمه راهی باشم که بدشانسی می آورد.
برای انتخاب بهترین تیم منتخب چهار تیم بالای جدول هم که فقط باید به جدول لیگ نگاه کنید تا جوابتان را بگیرید. همانطور که کلودیو رانیری بعد از برد برابر منچسترسیتی گفت، لستر حقیقتاً ذهنیتی جمعگرا دارد، به عنوان یک یازده واحد کار می کنند و در زمین برای یکدیگر می جگند. آسان است که با یک مسوت اوزیل یا آگوئرو ترکیبی فانتزی سرهم کنیم، اما اینطوری کل نکته از دست می رود.
و اما پیش بینی ابتدای فصل نویسندگان گاردین از جدول لیگ:
1.چلسی
2.منچستریونایتد
3.آرسنال
4.منچسترسیتی
5.لیورپول
6.تاتنهام
7.استوک سیتی
8.اورتون
9.سوانزی سیتی
10.ساوتمپتون
11.کریستال پالاس
12.وست هم یونایتد
13.وست برومویچ
14.نیوکاسل
15.ساندرلند
16.آستون ویلا
17.بورنموث
18.نوریچ سیتی
19.لسترسیتی
20.واتفورد
