طرفداری- اگر همین امروز لاتاری برنده شوید، چه کاری می کنید؟ فکر می کنم که به نزد پدر و مادرتان می روید و مطمئن می شوید که مشکلی نداشته باشند. آن ها بخش های جدایی ناپذیر زندگی شما هستند. می توانید تصور کنید که به جایی می رسید که دیگر نیاز مالی ندارید و آن گاه متوجه مشکلات نزدیک ترین های خود نباشید؟ این قیاسی است که می توانم در خصوص قیمت بلیط های لیگ برتر انجام دهم. قرارداد پخش تلویزیونی شامل حدود هشت میلیارد برای سه سال می شود، انگار که بیست باشگاه لاتاری برنده شده باشند. پس چرا نباید متوجه هواداران خوب باشند؟
به لیورپول نگاه کنید. تصمیمی گرفته شده سبب شد که گران ترین صندلی در تاریخ مرسی ساید را شاهد باشیم و این موضوع دیدار با ساندرلند را تحت الشعاع قرار داد. شنبه در آنفیلد بودم و به همراه هواداران در اعتراض به قیمت بلیط ها، ورزشگاه را ترک کردم. من هم یکی از آن ده هزار نفر بودم. مردم به من می گویند که مشکلی متوجه تو نیست، تو دستمزد خوبی دریافت می کنی و اصلا به خاطر دستمزد امثال تو است که قیمت ها بالا هستند. دستمزد خوبی می گیرم اما من هفده سال در تیم بودم و در قیاس با سایر بازیکنی حاضر در ترکیب، دستمزدی عادلانه گرفته ام.
این همان چیزی است که در خصوص قیمت بلیط می خواهید. که عادلانه باشد. می دانم که تغییر قیمت روی من تاثیری ندارد اما چیزهای زیادی در خصوص شهر می دانم، 77 پوند برای یک بازی در هر جای جهان زیاد است اما در لیورپول به طور خاص گران است. باشگاه در حال حاضر 35 میلیون پوند به طور سالیانه از فروش بلیط ها صاحب می شود. با افزایش تعداد صندلی ها این مبلغ به 37 میلیون می رسد و با افزایش قیمت تا 39 میلیون پوند افزایش خواهد یافت. همه این جنجال ها به خاطر دو میلیون پوند آن هم برای نهمین باشگاه ثروتمند دنیا؟!
تفاوت زیادی وجود ندارد با زمانی که برای یک بازیکن مذاکره انجام می شود. اگر یورگن کلوپ بازیکنی را بخواهد و قیمت در نظر گرفته شده از سوی باشگاهش دو میلیون بیشتر از قیمتی باشد که لیورپول در نظر دارد، آیا بازیکن را از دست می دهند؟ نه. اما دو میلیون پوند از جیب هواداران؟ این رقم درشتی خواهد بود. باشگاه می گوید که باید 77 پوند باید برای نشستن در جدید ترین سکوی ورزشگاه هزینه کنید، اما چرا تنها افراد ثروتمند می توانند آنجا بنشینند؟ چرا یک کارگر عادی نتواند در بهترین صندلی بنشیند؟ عادلانه نیست.
خروج از ورزشگاه تجربه زیبایی نبود. تصویری واضح فرستاده شد اما صحنه زیبایی نبود که اختلاف نظر را در بین هواداران در ورزشگاه ببینیم. برای مدتی کوتاه به 2010 برگشتم، زمانی که تام هیکس و جرج ژیلت اختلاف نظر داشتند. زمانی دردناک بود که نباید تشدید شود. اما نمی شود نادیده گرفت که باشگاه مسئول این وضعیت است.
می خواهید به باشگاهتان افتخار کنید. می خواهید که در هر شرایطی کنارش بمانید. اگر M&S (فروشگاهی که به لباس ها و غذاهای اعیانی در انگلستان معروف است) قیمت هایش را بالا ببرد، می توانید از جایی دیگر خرید کنید اما در خصوص باشگاهتان، نمی شود که اینطور باشد. این اجبار را حس می کنید که باید در کنارش باقی بمانید. به همین دلیل است که باید ترک آنفیلد درک شود. فقط آن ها نبودند که از این وضعیت به شیوه خود اعلام انزجار کردند؛ که "زیاده خواهی را تمام کنید" را این روزها از همه جای جهان می شنوید.
تمام باشگاه ها فرصت بزرگی داشتند که هوادارانشان به آن ها افتخار کنند، می توانید تجسم کنید که باشگاه ها پس از جلسه در خصوص قیمت بلیط ها می گفتند که قرار است قیمت ها کاهش یابد؟ هیچکدام از 20 باشگاه لیگ برتری در فصل آینده نمی توانند از بی پولی صحبت کنند. اما هواداران؟ باید هوای آن ها را داشت. آن ها شایسته این هستند که مورد رفتاری عادلانه قرار گیرند.
