طرفداری- در نوزدهم دسامبر سال 1863 نخستین باری رسمی فوتبال در مورتلیک لندن بین باشگاه های فوتبال بارنز و ریچموند تحت قوانین اتحادیه فوتبال برگزار شد و به نتیجه صفر صفر رسید. 9 سال بعد نخستین بازی ملی تاریخ در گلاسکو بین اسکاتلند و انگلستان انجام شد که آن هم به نتیجه تساوی بدون گل رسید. پس پیش از آن که عمر رسمی این ورزش حتی به ده سال برسد، دو نقطه عطف آن با نتیجه تساوی به پایان رسیدند.
واکنش های منفی در آمریکای شمالی بیشتر بوده و هست. مساوی، فوتبال را از بسیاری ورزش های و پر طرفدار دیگر در جهان متفاوت می کند. در ورزش هایی مانند بیسبال، فوتبال آمریکایی و بسکتبال هم نتیجه مساوی امکان پذیر است اما آن ها شیوه های خاص خود را برای ادامه بازی تا مشخص شدن تیم پیروز دارند. "مثل اینکه خواهر تان را بوسیده باشید". این تغییری است که یک مربی آمریکایی در دهه 50 در خصوص مساوی ها به کار برده بود و شیوه ای بود که لیگ حرفه ای MLS با همین پس زمینه در ابتدا نسبت به آن مقاومت می کرد. از آنجا که آمریکایی ها به سفید و سیاه اعتقاد دارند و مساوی را جدا از فرهنگ آمریکایی ورزش (جنبه ای از آن که هنوز پابرجاست: تیمی در MLS سقوط نمی کند) می دانستند. ستونِ T (مساوی: Tie) در جدول این لیگ تا سال 2000 حضور نداشت و در صورت کسب مساوی، دو تیم پنالتی می زدند و هنوز هم در صفحه رکوردهای این لیگ، اطلاعات زیادی در خصوص تساوی ها پیدا نمی کنید.
اساسِ اینکه این تنفر از تساوی ها وجود دارد، این استدلال است که تساوی ها برنده و بازنده را معرفی نمی کنند و از این رو خسته کننده به نظر می آیند. همین دو هفته پیش بود که لیگ برتر دو دیدار داشت که با نتیجه 3-3 تمام شدند و کسانی که آن دیدار ها را دیده اند، گل تساوی لیورپول و نیوکاسل را تا مدت ها فراموش نخواهند کرد. وقتی تیم در آستانه شکست است، گاهی یک امتیاز هم می تواند به شیرینی پیروزی باشد. از سوی دیگر با کسب یک امتیاز، حریف را از کسب دو امتیاز محروم می کنید. اگر موقعیت نسبت به حریف خنثی نباشد، آیا دزدیدن دو امتیاز از حریف نمی تواند حتی شیرین تر باشد؟ به ندرت کسب تساوی برای هر دو تیم بد است؛ اینکه هر دو تیم با ریسک برای برد با وجود افزایش احتمال شکست بجنگند.
در این بین جام حذفی را داریم. دو تیمی که برای کسب برد می جنگند و اگر مساوی کردند، بازی را تکرار می کنند. کدام بدتر خواهد بود؟ شانس دیدار دوباره یا حذف شدن؟ سال ها گذشته و با افزایش درآمد های تلویزیونی، -برای درصد زیادی از تیم ها- تلاش برای کسب پیروزی و از آن سمت افزایش احتمال شکست، ریسکی بزرگ از آن جهت است که دیدار تکراری را نیز در پیش نخواهند داشت. اکستر سیتی در شرایطی بابت تساوی مقابل لیورپول در خانه و به دست آوردن شانس بازی تکراری 700 هزار پوند دریافت کرد که حتی اگر برنده می شد، کمتر از یک دهم این مبلغ را به دست می آورد. این سبک در تورنمنت های مهم تر این روزها دور از ذهن است اما زمانی بود که بازی تکراری در بالاترین سطوح مسابقات اروپایی و جهانی به کار گرفته می شد. بازی های تکراری حتی در جام جهانی و در سه دوره نخست هم حضور داشته اند. برای مثال برزیل در یک چهارم نهایی جام 38 چکسلواکی را و یا ایتالیا در یک چهارم نهایی جام 34 اسپانیا را در بازی تکراری حذف کردند اما در دیدار های فینال، قانون وقت اضافه وجود داشت. قهرمان مسابقات در نخستین دوره یا دوره ای که در آمریکا برگزار شد نیز با ضربات پنالتی مشخص شدند.
اما جام حذفی انگلستان یکی از تنها رقابت هایی هست که به بازی تکراری وفادار مانده است. با این حال یک تغییر در این بین صورت گرفته و پس از دیدار دوم در صورتی که باز هم نتیجه مساوی باشد ضربات پنالتی حکم به برتری یک تیم می دهند. اما در گذشته بازی ها تا هر تعداد که لازم بود ادامه می داشت. در سال 1972 دیدار تیم های آکسفورد سیتی و آلوچرچ شش بار تکرار شد. یکی از آن دیدار های تکراری به یادماندنی در سال 1970 بین تیم های چلسی و لیدز یونایتد برگزار شد. پنج سال پیش در نیمه نهایی مسابقات لیدز و من یونایتد پس از دو دیدار تکراری و در سومین بازی فینالیست را معرفی کردند. دیدار نیمه نهایی من یونایتد - آرسنال در سال 1999 هم یکی از آن دیدارهای به یادماندی بود. 
تفاوت در نظر فوتبالی ها با هواداران سایر ورزش ها از آنجا می آید که دیداری دیگر در فوتبال مغتنم شمرده می شود. به جای اینکه خسته کننده باشد، می تواند با هیجانش، عطر و طعم و چاشنی هر فصل باشد. می دانیم که حکایت لیگ ها متفاوت است و برنده در پایان مشخص می شود. سیستمِ سه امتیاز به ازای هر برد و یک امتیاز به ازای هر برد برای اولین بار با تلاش های جیمی هیل (گزارشگر معروف انگلیسی که مدتی پیش فوت کرد) در سال 1981 در انگلستان پیاده شد. اولین کشور مطرحی که پس از انگلیسی ها این قانون را به کار گرفت ایتالیا بود که در سال 1993 آن را در سری سی و بی اجرایی کرد. یک سال بعد فیفا، یوفا و فرانسه و در ادامه اسپانیا، آرژانتین و برزیل هم تن به این شیوه دادند. پیش از آن، حتی ارزش تساوی -با توجه به اینکه تیمی که مساوی می کرد 50 درصد از امتیازی را می گرفت که اگر برنده می شد دریافت می کرد- بیشتر بود. بسیاری از تیم ها با تساوی ها، حضور خود را در میانه جدول تضمین می کردند و گهگاه می کنند. در جدول فصل جاری و تا هفته بیست و دوم، اورتون تنها پنج شکست داشت. به اندازه تیم های شهر منچستر. آنها یازده تساوی کسب کرده اند. آن ها به اندازه چلسی در رده چهاردهم، بورنموث در رده پانزدهم و نوریچ در رده شانزده برد کسب کرده اند با این حال به جای آن تیم ها که ترس از سقوط دارند، تنها هشت امتیاز با من یونایتدِ بالانشین فاصله دارند.
بیست فصل اخیر لیگ برتر با 38 بازی به اتمام رسیده است. در پنج مرتبه از این مسابقات، تیم قهرمان کمترین مساوی را داشته است. سه بار دومین تیم در این زمینه بوده، سه بار سومین و تنها در چهار مرتبه تیم قهرمان بیش از ده مساوی کسب کرده. قهرمانی من یونایتد در سال 1997 در شرایطی با 12 تساوی به دست آمد که چلسی در سال 2006 تنها چهار مساوی کسب کرده بود. این دو بیشترین و کمترین آمار برای یک تیم قهرمان بوده است. کمترین رکورد در تاریخ لیگ هم متعلق به آبی هاست که در فصل 98-1997 و در 38 بازی تنها سه تساوی کسب کردند. در MLS شیکاگو فایر با 135 تساوی از 565 بازی یعنی با 32 درصد، رکورد دار است. 29 درصد مسابقات لیگ برتر در فصل 14-2013 با نتیجه مساوی به پایان رسید و این یک رکورد بود. فصل گذشته تساوی ها 26 درصد از مسابقات بودند. بیشترین رکورد مسابقات در تاریخ لیگ در انگلستان به سال 79-1978 باز می گردد که لیورپول با باب پیزلی بالاتر از ناتینگهام فارست و نایجل کلاف قهرمانی را با دست آورد. در آن فصل نوریچ 20 بازی را با نتیجه تساوی به پایان برد و بدون حتی یک پیروزی خارج از خانه، در فاصله 12 امتیازی با منطقه سقوط در لیگ ماندگار شد. فصل 06-2005 کمترین مساوی ها را با تنها 18 تساوی داشت. پر گل ترین تساوی ها 6-6 بوده اند که از آن جمله می توان به تساوی آرسنال و لستر سیتی در سال 1930 اشاره کرد. در بازی های ملی پر گل ترین تساوی در سال 1912 اتفاق افتاد که آلمان و هلند به تساوی 5-5 رسیدند. این نتیجه در سال 1999 در بازی هلند و بلژیک و دیدارهایی دیگر تکرار شد.
