Marshal Juventinoبا قدرت گرفتن دوباره ی ما، ناله های بازنده ها و غر غروها شروع شد. دوستان یووه ای که دم از دوستی با اینا میزنن بشناسن اینارو. اوایل فصل که زیاد امتیاز از دست میدادیم، تو دلشون قند آب میشد اما میومدن اینجا و میگفتن عیب نداره برمیگردین، تو اروپا امیدمون به شماس و از این حرفا. اما حالا که از رو اومدن دوباره ما ترسیدن، دوباره رو آوردن به بهونه های همیشگی بازنده ها. بدونید که اینا هرچقدر هم باهاتون بگو بخند کنن، از کوچکترین فرصتی برای نیش و کنایه و تهمت و توهین به ما و تیممون دریغ نمیکنن. واسه همین چیزاس که همیشه میگم نفرت بین ما ابدیه. به قول دوستمون این همه اشتباه داوری علیه ما اتفاق میفته، اما کوچکترین اشاره ای بهش نمیشه. چون ما یاد گرفتیم حرفمون رو تو زمین بزنیم و حقمون رو تو زمین بگیریم. اعضای باشگاه و مدیرامون هم هیچ وقت جواب حرفای خاله زنکی بازیکنا، مربیا و مدیرای بازنده ها رو نمیدن چون قدرتمون رو تو رمین نشون میدیم.نه با آه و ناله و ننه من غریبم بازی. واسه اونایی که دم از دادگاه و اینا میزنن، همین حرف دادستان پالاتزی در سال 2011 (همون کسی که 2006 درخواست سقوط یووه به سری سی رو کرده بود) کافیه که اینتر رو در کالچو پولی از همه مقصرتر دونسته بود. حرف مدیر و اسطوره های سری آ هم که مثل همیشه زاییده توهمات قهوه شونه! واقعا نطفه اون تیمه از سال 1908 با اعتراض و ناله و غرغر و توهم و البته بازنده بودن بسته شده.
پ.ن: البته بازم حساب معدودی از طرفداران محترم و با شخصیتشون که ظاهر و باطنشون یکیه جداس
