مطلب ارسالی کاربران
منشاء منظومه شمسی
نظریۀ ابر غباری
در سال های ۱۹۴۰ تا ۱۹۵۵ ستاره شناس آلمانی ویزساکر و همچنین ستاره شناس هلندی-امریکایی کویپر و نیز شیمیدان امریکایی به نام سی.اوری نظریه ای جامع و قابل قبول را مطرح کردند که توانست در برگیرنده کلیه جوانب در درون منظومه شمسی باشد. بنابر نظریه ابر غباری، منظومه شمسی از ابری شامل گاز و غبار که بر اثر یک انفجار ابرنواختری (مرگ یک ستاره نسبتاً پرجرم) بوده پدید آمده است. این غبار به کندی در حال چرخش بوده و پس از آن منقبض شده است، چرخش این ابر غبار آلود در قسمت نزدیک به مرکز کمتر بوده و با دور شدن از مرکز بیشتر شده است. به تدریج که ابرها سردتر می شد مواد متراکم تر در لبه گردابی مانند، حاصل شد و در نتیجه سیارات و سیارک ها پدید آمدند که همگی در یک جهت می چرخیدند.
قسمت مرکزی که چرخش کمتری داشت بر اثر متراکم شدن، خورشید را پدید آورد و به تدریج نیروی جاذبه مواد را متراکم تر کرد و دمای مرکز خورشید بیشتر شد. هنگامی واکنش های اتمی در مرکز و درون خورشید در حدود ۵ میلیارد سال قبل آغاز شد، گازهای مجاور بر اثر فشار پرتوهای خورشید به بیرون رانده شدند. زمین، اتمسفر خود را که شامل گازهای متان، آمونیاک، مونواکسیدکربن، بخار آب و ازت بود، احتمالا با مقداری هیدروژن، حفظ کرد. در این اتمسفر اولیه و همچنین زیر آب دریاها، مواد آلی ساخته شد که نهایتا به ایجاد ارگانیزم های زنده انجامید. این ارگانیزم ها طی ۲ میلیارد سال تکامل یافتند و به گیاهان بلندتر و حیوانات تبدیل شدند و فتوسنتز گیاهان در اتمسفر زمین اکسیژن ایجاد کرد.
گازهای اطراف خورشید در ۴ تا ۵ میلیارد سال پیش، بنابراین فرضیه، به بیرون دمیده و رانده شد، اما کرات بزرگ به دلیل دوری، کمتر تحت تاثیر قرار گرفتند. این کرات، بزرگ بوده و مقداری هیدروژن دارند. چنین به نظر می رسد که دنباله دارها نیز به نوبه خود در خارجی ترین ابر نخستین، ماندند و خورشید و سیارات نیز در سمت دیگر بودند. ستاره شناس معروف هلندی جو اچ اورت بر این نظر است که این مواد به صورت توده منجمد در گوشه ای در واقع در مقابل خورشید قرار گرفته اند و بر اثر گرما، ذوب و بخار شده و به صورت دنباله دار در آمدند.
