مطلب ارسالی کاربران
بارسلونا – یوونتوس؛ فینالی پر از قصه
پرافتخارترینِ تیمِ ایتالیا در برلین مقابلِ تیمی قرار می‌گیرد که خودشان را "فراتر از یک تیم" می‌دانند. اما این دو غولِ اروپایی در شرایطی کاملا مخالفِ هم به فینال پای می‌گذارند
گابریله مارکوتی
یوونتوس با بوفون و مارکیزیو و کیلینی 9 سالِ پیش، بعد از رسواییِ کالچوپولی در سریِ بیِ ایتالیا بازی می‌کردند و حالا در ششمِ جون قرار است در فینالِ چمپیونز لیگ بازی کنند. رویکردِ این سه بازیکن به بازیِ فینال همراه با تواضع و فروتنی‌ای است از جنسِ آدمهایی که سقوط و تولدِ دوباره را تجربه کرده‌اند، آدمهایی که حتی وقتی کفِ کف بودند می‌دانستند جایگاهشان سقف است.
فصلِ 2006-2007 وقتی یوونتوس با تیم‌هایی مثلِ چیتادلا و کوروتونه بازی می‌کرد، بارسلونا با ژاوی و اینیستا و مسی مدافعِ قهرمانیِ اروپا بود. این سومین فینال بارسلونا از آن فصل به بعد است. بارسلونا 2009 و 2011 قهرمان شد و خیلی از هوادارانشان هنوز اعتقاد دارند اگر آن آتشفشان در 2010 و آن دو بازیِ عجیب مقابلِ چلسی در 2012 نبود، حالا پنجمین فینالشان در 9 سال را تجربه می‌کردند.
دستِ بالا در فینالِ برلین با بارسلونا خواهد بود، حقیقتی که از منظرِ بزرگترین باشگاهِ تاریخِ ایتالیا کمی غریب است. بارسلونا با مثلثِ نیمار، سوارس و مسی که رویِ هم 121 گل این فصل زده‌اند در فینال بازی خواهد کرد، مثلثی که بعد از مثلثِ فرنس پوکشاش، پاکو خنته و آلفردو دی استفانویِ رئال، می‌توان از آن به عنوانِ بهترین خطِ حمله‌یِ تاریخ نام برد.
ستونِ تیمِ لوئیس انریکه از بازیکنانی تشکیل شده که عادت به بردن دارند، بازیکنانی که تحتِ تاثیر جوِ بازی‌هایِ بزرگ قرار نمی‌گیرند. میان این بازیکنان تنها سوارس و تراشتگن و راکیتیچ هستند که چنین سابقه‌ای ندارند، اما نمایشِ این سه در فصلِ جاری نشان داده روحیه‌یِ آن‌ها هم تفاوتی با بقیه تیم ندارد.
یوونتوس ترکیبی از کهنه‌سواران و دو جوان است که باشگاه‌هایِ قبلیشان بهشان پشت کردند؛ پل پوگبا و آلوارو موراتا. یوونتوسی‌ها هم عناوینِ داخلی و بین‌المللی زیادی برده‌اند. بوفون، پیرلو، تبس، اورا و موراتا همه تجربه‌یِ بازی در فینالِ چمپیونز لیگ را دارند. اما مشکل اینجاست که تا حالا این تجربه را به شکلِ مشترک نداشته‌اند.
تضادِ دیگر بینِ یوونتوس و بارسلونا آینده‌یِ بازیکنانشان است. بارسلونایِ سه فصلِ آینده را تصور کنید. غیر از دنی آلوس، ماسچرانو و اینیستا (البته تجربه نشان داده درباره‌یِ او خیلی با احتیاط باید قضاوت کرد) احتمالا باقیِ تیم دست نخواهد خورد و همچنان کنارِ هم خواهند درخشید. اما بیانکونری وضعیتِ مشابهی ندارد: رئالِ مادرید بندِ قراردادی برایِ بازگرداندنِ موراتا به برنابئو دارد و پل پوگبا یکی از موردِ توجه‌ترین فوتبالیست‌هایِ حالِ حاضرِ دنیاست و حفظ او کاری بسیار مشکل است. از سویِ دیگر تبس 31 ساله است و همیشه گفته دوست دارد سال‌هایِ آخرِ فوتبالش را در آرژانتین بازی کند. بوفون 38، پیرلو 35، اورا 33 و لیش‌اشتاینر 31 سال سن دارند و احتمالا این آخرین فرصتِ بزرگشان برایِ کسبِ افتخار باشد. هر اتفاقی که بیفتد این تیمِ یوونتوس نیاز به نفسی تازه دارد.
از این نکات که بگذریم می‌رسیم که قصه‌هایِ فرعیِ فینالِ برلین. سوارس با قرار گرفتن مقابلِ اورا و کیلینی پرتاب می‌شود به تاریک‌ترین روزهایِ زندگیش. اینیستا مقابلِ پیرلو قرار می‌گیرد تا ثابت کند بهترین بازیسازِ دنیا است. نیمار و پوگبا که فقط 11 ماه اختلافِ سن دارند، مقابل هم قرار می‌گیرند تا آینده‌یِ فوتبالِ جهان را بسازند و نشان دهند وقتی مسی و رونالدو بازنشسته بشوند، صحنه متعلق به آن‌ها خواهد بود. پیرلو و بوفون به استادیومی بازمی‌گردند که جامِ جهانی را در آن فتح کردند.
کافی نیست؟ تبس مقابلِ مسی قرار می‌گیرد. دو بازیکنی که می‌توانستند – یا به تعبیری باید – خطِ حمله‌یِ آرژانتین در فینالِ جامِ جهانی سالِ گذشته را می‌ساختند. اما تبس بازی را از تلویزیون تماشا کرد، چون سابیا به تیم ملی دعوتش نکرد.
این فینالِ چمپیونز لیگ است و بهترین بازیکنان جهان قرارست مقابلِ هم به زمین بروند. لذت ببرید!
