قسمت قبل از این مقاله را اینجا بخوانید.
طرفداری - ویلی گرووز در جدیدترین گزارش های معاصر، به عنوان فوتبالیستی به شدت سریع، مسلح به مهارت های کار با توپ فراوان معرفی شده است. او دریبل زن قهاری بود و وقتی به عنوان مهاجم به کار گرفته می شد، گل ها از پی هم می آمدند. روزنامه گلاسگو آبزرور او را بازیکنی بلند قامت، با وقار در هنگام مالکیت توپ، با کنترلی بسیار بر روی آن، هنرمند و گول زننده، توصیف کرد. در دوره ای که بازیکنان تنها در یک پست بازی می کردند، چند پسته بودن او بزرگترین قابلیت او بود.
جام حذفی فصل 1889، بسیار خرق عادت بود، سلتیک در همان ابتدا توسط کویینز پارک به خانه فرستاده شد. آن ها اما اولین جام شان را با گلزنی گرووز به دست آوردند. آن ها کولیرز را شکست دادند تا قهرمان جام شمال شرقی گلاسگو شوند. او که یک سال پیش تر اولین بازی ملی اش را انجام داده بود، بهترین سالش در عرصه ملی را تجربه کرد. او در شکست 7-0 ایرلند، هت تریک کرد و به اسکاتلندی ها کمک کرد تا مقام قهرمانی بازی های خانگی بریتانیا را از انگلستان پس بگیرند.
در ششم سپتامبر 1890، گرووز بالاخره نامش را به عنوان اسطوره سلتیک جاودانه ساخت. در اولین بازی مقابل رنجرز در جام حذفی، گرووز به سرعت موتورش را روشن کرد و دو گل را زمینه ساز شد که به خاطر آفساید پذیرفته نشدند. اما او که حمایت 16000 را پشت خود داشت؛ در دقیقه 43 با شوتی زیبا قفل دروازه را گشود که مقدور بود تنها گل بازی باشد. این همچنین یکی از آخرین کارهای درخشانی بود که در سلتیک پارک انجام داد. یک ماه بعد او به انگلستان رفت.
و بار دیگر جنجال در کار بود. گرووز ابتدا به اورتون پیوسته بود و برای دو روز بازیکن اورتون بود. اما، مشکلات اداری و مدارک ناقص باعث شد تا اتحادیه انتقال او به اورتون را ابطال نماید و به جایش او به وست بروموچ آلبیون پیوست.
اولین فصل او در وست بروم به اندازه فصول او در اسکاتلند موفق نبود. او اکثرا در خط میانی به کار گرفته می شد و آمار گل ها افت کرده بود. هر چند او موفق به زدن دو گل در جام حذفی شد. گرووز در فصل دوم به طور ثابت به میدان می رفت اما وضعیت آن ها در لیگ افتضاح بود. وست بروم موفق شده بود تنها 18 امتیاز از 26 بازی به دست بیاورد و حتی برای یک بار در خارج از خانه پیروز نبود. فرم آن در جام حذفی، کاملا متضاد بود، آن ها در دور دوم بلکبرن راورز، مدافع عنوان قهرمانی را حذف کردند. اما آن ها همچنان پیش از بازی فینال مقابل تیم قدرتمند آستون ویلا، تیم ضعیف تر محسوب می شدند. این آخرین فینالی بود که در ورزشگاه کنینگتون اوال برگزار می شد و اولین بازی ای که در آن از تور دروازه استفاده می شد.
در فینال او نمایشی درخشان داشت. او که در پست هافبک کناری به کار گرفته شده بود، کنترل خط هافبک را به دست گرفت و زمینه ساز برد شدیدا نامحتمل 3-0 شد. علی رغم مصدوم شدن و لنگیدن مشهود، گرووز فوق العاده عمل کرد و توانست حملات وینگر سرعتی آستون ویلا، چارلی آترسمیت را به خوبی دفع کند. بار دیگر دارلین ویلی گرووز، در بازی های بزرگ ارزش خود را نشان داد.
پس از آن، سیر اتفاقاتی که افتاد نام گرووز را جاودانه کرد. عملکرد او در فینال بدین معنی بود که باشگاه های قوی تر از نظر مالی، به دنبال به خدمت گرفتن او بودند، از آن ها به دو تیم آستون ویلا و اورتون می توان اشاره کرد. وست بروم که مایل نبود ستاره اش را به رقیب بیرمنگامی خود واگذار کند، مذاکره اش را با تافی ها (= اورتون) آغاز کرد. اما مدیریت باشگاه نمی دانست که گرووز راسا صحبت ها با آستون ویلا را آغاز کرده است. وقتی ویلا گرووز را به خدمت گرفت، وست بروم که شستش خبردار شده بود به اتحادیه شکایت برد و در نهایت رای به نفع این تیم صادر شد و ویلا 25 پوند جریمه شد. در نهایت ویلا برای به دست آوردن بازیکنش، 100 پوند سلفید. در دوره ای که اکثر حرفه ای ها هفته ای 4 پوند یا کمتر دریافت می کردند، این مبلغ نجومی بود.
با بار عظیم مبلغ هنگفت پرداخت شده برای او، بر گرده اش، فصل اول او در ویلا خوب نبود. گرووز در سپتامبر 1893 بود که جایش را در ترکیب یازده نفر تثبیت کرد. در فصلی که آستون ویلا اولین مقام قهرمانی لیگش را جشن گرفت، گرووز 22 بازی برای این تیم در لیگ انجام داد. او در بازی تلافی جویانه مقابل تیم سابقش نقش پر رنگی ایفا کرد و سبب شد ویلا در نهایت 6-2 برنده بازی شود. او همچنین در بازی نهایی که منجر به قطعی شدن مقام قهرمانی لیگ شد، مقابل برنلی دو گل به ثمر رساند. پست های او در آستون ویلا موید نکات جالبی است؛ او در تمامی پست های فوروارد، مهاجم کناری چپ و راست و هافبک کناری بازی کرد.
قهرمانی لیگ، اوج کارنامه او بود. او سپس مبتلا به توبرکولوسیس شد و پس از درمان، دیگر بازیکن سابق نشد. در 25 سالگی، بیماری ضربه ای هولناک به دوران حرفه ای گرانترین بازیکن جهان زد.
پس از تنها یک فص در ویلا، او به هیبرنیان بازگشت. کمبود آمادگی و فرم ضعیف او در به میدان رفتن او در بازگشتش به هیبرنیان، در پست دفاع کناری آشکار بود، برای اویی که سال ها به عنوان مهاجم به میدان رفته بود. او که به طور مداوم از مشکلات قلبی رنج می برد، نمابش های دلپذیرش بسیار کم و با فاصله بود. شبحی از خود سابق او در گل سرنوشت سازش در برد مقابل رنجرز در یک چهارم نهایی جام حذفی به نمایش در آمد. قصه پریان او با شکست در فینال مقابل هارتس به پایان رسید. او توصیه های دکتر مبنی بر بازی نکردن در فینال را نادیده گرفت اما نتوانست مانع باخت تیمش شود.
در 1896، گرووز بار دیگر به سلتیک بازگشت، بدون موفقیت خاصی و کمی بعد از فوتبال خداحافظی کرد. محبوبیت او در باشگاه گلاسگویی وقتی آشکار شد که وقتی در بستر بیماری افتاده بود، برای کمک او تعداد زیادی از هواداران اعلام آمادگی کردند و پول پرداخت کردند.
گرووز ظاهرا تمایل زیادی به پول داشت و اولین جابجایی او از هیبرنیان به سلتیک به امید دریافت حقوق صورت گرفته بود. سران سلتیک می خواستند او را حفظ کنند اما انتقال به لیگ پر سودتر انگلستان چشم او را گرفته بود. حتی در انگلستان، انتقالش از وست بروم به آستون ویلا تنها مبتنی بر انگیزه های مالی بود. با این حال، سخت است که بر او خرده بگیریم، وقتی می بینیم که در دوران او فوتبالیست های حرفه ای حقوق ها زیادی نمی گرفتند و اغلب آینده ای مبهم پس از خداحافظی داشتند. جستجوی امنیت مالی بهتر چیزی بود که گرووز را چند بار با مقامات انضباطی مانده در اتوپیای آماتوریسم سرشاخ کرده بود. گرووز اغلب در زمان جابجایی دچار دردسر می شد و به محرومیت یا پرداخت جریمه محکوم می شد.
در زمان اوجش، او در رساندن تک تک تیم هایش به فینال یا قهرمانی لیگ نقش داشت. حتی برای مردی 100 پوندی، دوران پس از بازنشستگی چندان متفاوت از دیگر بازیکنان نبود. او تنها 39 ساله بود که درگذشت، بدون ریالی در جیبش.
