طرفداری - یک روز پیش از ولنتاین سال 1908 بود که پاتریک ویلیام گرووز، کارگز سابق شرکت ادینبورو، درگذشت. در آن زمان افراد کمی تصور می کردند که یک قرن بعد، نام او در کنار افرادی همچون کریستیانو رونالدو، روبرتو باجو، دیگو مارادونا و یوهان کرویف بیاید. اما گرووز وقتی در سال 1893 با مبلغ 100 پوند از استون ویلا به وست برومویچ آلبیون رفت، نامش را در صفحات تاریخ جاودانه کرد. او تبدیل به اولین فردی شد که رکورد نقل و انتقالات را می شکست. متاسفانه در طول سالیان بعد، گرووز و دستاوردهای درخشانش در غبار تاریخ محو شد و چیزی که باقی مانده است تنها یک عدد است.
برای مرور دوران بازیگری گرووز باید به سال 1875 بازگردیم، به زمانی که او تنها 7 سال سن داشت. در آن زمان در ادینبورو، باشگاه هیبرنیان تاسیس شد که رنگ و بویی ایرلندی داشت به حدی که نام این تیم به رومی به معنای ایرلند بود. در دهه 1880، هیبرنیان بدل به یکی از تیم های مهم اسکاتلند شده بود و در چندین جام و بازی های دوستانه شرکت کرده بود. در فصل 1884/1885، به نظر می رسید که هیبرنیان در آستانه کسب بزرگترین افتخار ممکن، یعنی جام حذفی اسکاتلند است؛ آن ها به جمع چهار تیم پایانی رسیده بوند. اما مدافع عنوان قهرمانی، رنتون، سدی بلندتر از توان هیبز بود و آن ها 2-0 بازی را واگذار کردند. برخی از هواداران مغموم این تیم، نگاهشان معطوف به تیم A (=تیم ذخیره ها .م) باشگاه شد که در جام ترکیب دوم ها شرکت داشت. غم حذف در نیمه نهایی با آنچه شاهدش در تیم ذخیره ها بودند، کمی تلطیف شد. جوانکی با مهارت های خارق العاده به سرعت تبدیل به بازیکن محبوب هواداران شد، به حدی که به او لقب Darlin (=عزیز، دلبر .م) دادند. این نامی بود که حتی پس از تغییر باشگاه نیز بر روی ویلی گرووز باقی ماند.
او که در هاچسنتاون گلاسگو به دنیا آمده بود، در لی زندگی می کرد که استعداد شگرفش چشمان جان مک فادن، منشی باشگاه را گرفت تا هر جور شده گرووز را متقاعد کند تا به هیبرنیان بپیوندد. او در جریان اولین قهرمانی هیبز در جام ترکیب دوم ها غیرقابل مهار بود و عملکردش سبب شد که برای بازی دوستانه مقابل دومبارتون به تیم اصلی دعوت شود. در اولین بازیش، گرووز 16 ساله فوق العاده بود و تمامی سه گل تیمش در جریان برد 3-1 را ساخت. چند ماه بعد گرووز نمایش انفرادی محشر دیگری را رقم زد، این بار در طی تور انگلستان هیبرنیان و مقابل بلکبرن راورز. راورز، که در دوره درخشانی به سر می بردند که برای سه بار متوالی اف ای کاپ را فتح کردند، حتی به دنبال جذب وی بودند، اما گرووز تصمیم گرفت که در هیبرنیان باقی بماند.
فصل 1885-1886 بار دیگر صحنه حذف هیبرنیان در مرحله نیمه نهایی جام حذفی اسکاتلند بود، اما این فصل بعد از آن بود که از گرووز یک اسطوره ساخت. او جام حذفی را با هت تریک مقابل دورهامتاون رنجرز آغاز کرد. دور سوم صحنه نبرد هیبرنیان مقابل رقیب سنتی اش هارتس بود. 7000 نفر به تماشای تحقیر هارتس آمدند، هیبرنیان با دو گل گرووز 5-1 حریفش را شکست داد. نیمه نهایی که سه فصل سد معبر حضور هیبرنیان در فینال شده بود، این بار در قامت ویل آو لون خود را نشان داد، تیمی که در دو دوره پیشین، فینالیست شده بود. ویل، که از سوی همه، تیم قوی تر شناخته می شد، گل برتری را در دقایق اولیه به ثمر رساند؛ به نظر می رسید که یک فصل دیگر برای هیبرنیان با نا امیدی به اتمام خواهد رسید. اما آن سال، سال آن ها بود. آن جام، جام گرووز بود. دارلین یک گل تماشایی انفرادی به ثمر رساند تا بازی مساوی شود و درست قبل از پایان نیمه اول، گل برتری را زد. پاس گلش در نیمه دوم به مونتگومری، بازی را برای ویل تمام کرد تا هواداران تیم میزبان شادمانی را تجربه کنند.
پس از نمایش معروف او در نیمه نهایی بود که اولین جنجال از دوران جنجالی بازیگریش را تجربه کرد. او توسط ویل (بر اساس شنیده ها) متهم شد که دریافت هایی غیرقانونی داشته است، که در فوتبال آماتور آن زمان اسکاتلند موضوع بزرگی بود. اتحادیه فوتبال اسکاتلند جلسه دادرسی به اتهام ویل را به بعد از بازی فینال موکول کرد و به گرووز اجازه داد که در فینال به میدان رود.
12 فوریه 1887، هزاران نفر از طرفداران هیبرنیان پا به همپدن پارک گذاشتند تا بازی تیمشان را مقابل دومبارتون تماشا کنند. به نظر می رسید حساسیت بازی اثرش را بر روی اعصاب و روان بازیکنان هیبرنیان گذاشته بود زیرا آن ها تا دقیقه 60 با ارائه نمایشی مضطرب، 1 بر 0 از حریف خود عقب بودند. اما باز هم دارلین به داد تیمش رسید. یک فرار مارپیچ از گرووز دفاع دومبارتون را بهم ریخت تا مونتگومری بتواند گل تساوی را به ثمر برساند. گرووز سپس با جا گذاشتن چند بازیکن حریف از 15 متری دروازه دومبارتون را گشود و گل برتری را به ثمر رساند. پیش از سالگرد 12 سالگی تاسیس، هیبرنیان موفق شده بود یکی از مهم ترین جام های جهان را بدست آورد و این بدون ویلی گرووز میسر نبود.
در سال 1885، همان زمان که گرووز تازه به تیم اصلی راه پیدا کرده بود، هیبرنیان در یکی از بازی هایش در گلاسگو، جمعیت ایرلندی زیادی را به ورزشگاه کشانده بود. ویلفرید که عضو فرقه کاتولیک ماریست بود، با دیدن این موضوع تشویق شد و ایده تشکیل تیمی در گلاسگو، با هویتی ایرلندی، به مانند هیبرنیان در ذهنش نقش بست. این باشگاه جدید که سلتیک نام گرفت، چند بازیکن از هیبرنیان، از جمله گرووز را جذب کرد.
چندی بیش نگذشت که او مقابل تیم سابق خود قرار گرفت، در بازی ای دوستانه در چهارم آگوست 1888. ستاره جدید سلتیک ارزش خود را مقابل تیم سابقش به اثبات رساند و در برد 3-2 تیمش، دو گل به ثمر رساند. در اول سپتامبر، او در اولین بازی رسمی با پیراهن جدید، در برد 5-1 تیمش مقابل شتلستون شرکت کرد. سه هفته بعد، او اولین گلش در برد 8-0 مقابل کولارز در دور دوم جام حذفی به ثمر رساند. این آغاز شروعی درخشان در جام حذفی برای گرووز و تیم جدیدش بود. او در آن دوره 9 گل (و با برخی شایعات حتی بیشتر) گل به ثمر رساند و سلتیک نیز به فینال رسید. بهترین نمایش او شاید در دسامبر بود، جایی که سلتیک در دور پنجم جام، کلاید را تحقیر کرد. هت تریک گرووز در برد 9-2 مقابل کلاید بیچاره در تاریخ ماندگار شد. دومبارتون که دو سال پیش قربانی گرووز شده بود، بار دیگر اسیر پاهای جادویی او شد، این بار در نیمه نهایی؛ دو گل او از مجموع 4 گل تیمش کار دومبارتون را ساخت. تلاش گووز برای دومین قهرمانی در طی سه سال، در ایستگاه آخر متوقف شد؛ سلتیک فینال را به ثرد لنارک واگذار کرد. گزارش های خبری بازی فینال بازی وی را تحسین کرده اند و از تلاش ها او برای فراهم کردن فرصت گلزنی برای هم تیمی های بی دقت نوشته اند.
فصول دیگر زندگی ویلی گرووز را در شماره بعدی بخوانید.
