کاپیتان فاتح لیگ برتر در 34 سالگی کماکان می‌درخشد...
کاپیتان آبی‌پوش بار دیگر جام قهرمانی لیگ را بالا برد. کمی پیش از آن پس از به صدا درآمدن سوت پایان دیدار چلسی-کریستال پالاس در حالی که همه پایکوبی می‌کردند و فریاد می‌زدند او روی چمن زانو زده بود و اشک می‌ریخت. او ده سال پیش همین جام را وقتی 24 ساله بود بالا برده بود و این بار باز هم او بود که آن جا بود تا جام را در آغوش کشد. آن زمان کاپیتان بود و حالا هم همان بازوبند را به بازو بسته بود. او در شرایطی که باشگاه قرارداد فرانک لمپارد را تمدید نکرد با شرط تمدید یک ساله قرارداد در چلسی باقی ماند. چیزی که خیلی‌ها می‌گفتند نوعی توهین به شخصیت افسانه‌ای کاپیتان آبی‌پوش بشمار می‌رود. ولی تری از هفته‌ای به هفته دیگر به میدان رفت و آن جا پس از به صدا درآمدن سوت پایان از شادی گریه می‌کرد.
سه ماه پیش بود که رافا بنیتس در طعنه به او گفته بود: «... تری پیر شده و نمی‌تواند هفته‌ای دو بار به میدان رود». تری هم در مصاحبه‌ای پوزخند زده و گفته بود: «آخر فصل روشن خواهد شد چه کسی نمی‌تواند هفته‌ای دو بار بازی کند». حالا او در این فصل یکی از سه مدافعی بشمار می‌رود که در همه بازی‌های تیمش در لیگ بازی کرده که باید به آن بازی در همه دیدارهای لیگ قهرمانان را هم بیفزایید. ولی اهمیت آنچه او انجام داده نه در حضورش در همه بازی‌ها بلکه حفظ فرم درخشانش طی این فصل طولانی بوده. جایی که او به پا به سن گذاشتگی از نوع فوتبالی‌اش پوزخند زد و از دیداری به دیدار دیگر به میدان رفت - گاهی سه بازی طی ده روز - و خوب بازی کرد. آن هم در تیمی که اجازه بد بازی کردن ندارد. در تیمی که بهترین دفاع لیگ را معرفی کرده. او روح چلسی بشمار می‌رفت.
حالا او نه تنها بیش از 500 بار برای چلسی به میدان رفته بلکه موفق‌ترین کاپیتان تاریخ چلسی بشمار می‌رود و ویترینش پر است از مدال‌های گران‌بها: 4 جام لیگ برتر، 5 جام حذفی، 3 جام اتحادیه، یک لیگ اروپا و یک لیگ قهرمانان اروپا. اینکه چلسی تاکنون در طول تاریخش 26 جام برده و جان تری در 16 تای آن‌ها یعنی در 60 درصدشان شریک است نمایانگر جایگاه استثنایی کاپیتان آبی‌پوش استمفورد بریج است. او سال 2007 اولین کاپیتانی بود که در استادیوم ویمبلی جدید جام حذفی را با پیروزی برابر منچستر یونایتد بالا برد و اولین بازیکنی بود که در دیدارهای ملی در این استادیوم گل زد و دروازه برزیل را طی تساوی 1-1 گشود.
این پسر بزرگ شده در شرق لندن که در تیم محلی سنراب کنار سول کمپل، جرمین دفو، بابی زامورا و لدلی کینگ بازی کرده بود ابتدا راهی وستهام شد و در 14 سالگی بود که به تیم نوجوانان چلسی پیوست. ابتدا هافبک بود و سپس در قلب دفاع قرار گرفت. اولین بازی‌اش را در اکتبر 1998 برابر آستون ویلا در جام اتحادیه در تیم اصلی انجام داد و جلو آمد تا اینجا و تا امروز. تری با گذر ایام قدرت بازی‌خوانی‌اش را بیشتر به خدمت گرفته و می‌داند کی و کجا برود تا به توپ ضربه بزند یا از حرکت حریفانش جلوگیری کند. نظم و تمرکز او در این فصل غیرقابل کتمان بود.
شاید او به خزان زندگی حرفه‌ایش رسیده باشد ولی چه خزانی بهتر از فتح لیگ برتر؟
