سرطان فوتبالی؛ حکایت ما و «باد» و صد البته اقلیتی منحصر به فرد

شهاب شهابی 03/27/2015 - 19:24 مشاهده پروفایل

4,548 مشاهده / 23 دیدگاه

بازی دوستانه برابر شیلی و پیروزی مقابل یکی از قدرت های جدی فوتبال دنیا بار دیگر مجالی را فراهم آورد تا «ما» فوتبالی ها باز هم ویژگی های خاص و منحصر به فرد خود را به شکلی کاملا خلاقانه و ابتکاری در منصه ظهور قرار دهیم.

طرفداری - همیشه تصور می کردم ما مردمانی هستیم که دست کم مسائل «فوتبالی» و وضعیت فوتبالی کشورمان را به خوبی درک می کنیم و با آن آشنایی کامل داریم. لااقل تصور می کردم درصد قابل توجهی از ما چنین وضعیتی داشته باشیم. اما اتفاقات که این سال ها پیرامون تیم ملی کارلوس کی روش رخ داده است، به شدت ناامید کننده به نظر می رسد. همیشه با خودم تصور می کردم که ما ممکن است مسائل اجتماعی، سیاسی، اقتصادی یا فرهنگی را مورد مطالعه قرار ندهیم، اما دست کم فوتبالی را که عاشقانه دوستش داریم را مطالعه می کنیم و می توانیم روی اعتقاداتمان استوار باقی بمانیم. مطالعه رفتار ما فوتبالی ها از زمانی که کارلوس کی روش هدایت تیم ملی را عهده دار شده است چندان جالب به نظر نمی رسد. وقتی می گویم «مطالعه رفتار» منظور مطالعه رفتارهایی است که از فوتبالی ها در شبکه های مختلف اجتماعی و سایت های مختلف ورزشی که اتفاقا مخاطبان فوق العاده زیادی را در حوزه فوتبال در خود جای داده اند، رخ داده است. اصلا قصد ندارم کارشناسان یا مربیان نامی فوتبال ایران را مورد بررسی قرار دهم بلکه هدف من در این بحث فقط و تنها فقط رفتاری است که از مردم فوتبال دوست ایران سر زده است.

کارلوس کی روش از سال 2011 هدایت تیم ملی را عهده دار شد و در طول این 4 سال رفتار مردم فوتبال دوست ایران به شکلی غیر قابل باور با وی روندی سینوسی داشته است. شروع این روند سینوسی از زمان شکست مقابل لبنان در خاک این کشور از سری رقابت های مقدماتی جام جهانی 2014 بود. شکستی که شبکه های اجتماعی و سایت های معتبر ورزشی را مملوء از حملاتی باور نکردنی کرده بود. مردم به شکلی غیر قابل باور در همان زمان خواستار برکناری کارلوس کی روش شده بودند آن هم در شرایطی که هنوز راه طولانی در راه رسیدن به جام جهانی باقی مانده بود.پیروزی برابر کره کمی فضا را آرام تر کرد اما شکست در آزادی برابر ازبکستان مردم ایران را به این نتیجه رساند که رویای حضور در جام جهانی به پایان رسیده است. همان مردم پس از حماسه 3 بازی پایانی و صعود به عنوان تیم اول به جام جهانی 2014، کارلوس کیروش را در حد بت به آسمان ها بردند. همان کارلوس کی روشی که در ماه های گذشته طی 2 مقطع حکم اخراج و برکناری وی را صادر کرده بودند. جام جهانی 2014 و بازی با نیجریه آغاز روندی تازه در رفتارهای سینوسی مردم فوتبال دوست ایران با کارلوس کی روش و عملکرد وی بود. جایی که پس از نمایش غرور انگیز مقابل آرژانتین رضایت نسبی حاصل شده از بازی مقابل نیجریه، تبدیل به رضایتی تمام و کمال شد. فضای پس از بازی مقابل آرژانتین یک طرفه ترین فضایی بود که طی دهه اخیر از مردم ایران در رابطه با فوتبال به یاد دارم. تعریف ها و تمجید ها یکی از پس از دیگری از راه می رسیدند و کارلوس کی روش نیز تبدیل به مربی شده بود که ابراهیم وار توانسته بود فوتبال بیمار ایران را سر و سامان دهد. همین فضای یک طرفه پس از شکست قابل پیش بینی مقابل بوسنی و حذف از جام جهانی تبدیل به فضایی مسموم و منفی شده بود. کارلوس کی روش ناگهان بدترین عملکرد ایران در تاریخ جام های جهانی را از دید فوتبال دوستان خلق کرده بود!! مردی که تا یک هفته پیش فوتبال ایران را یک تنه سر و سامان داده بود، تبدیل به مردی شده بود که آرزوی میلیون ها عاشق را در راه رسیدن به مرحله یک هشتم نهایی جام جهانی بر باد داده است. پس از جام جهانی لژیونرهایمان که یک به یک راهی کشورهای حاشیه خلیج فارس شدند، فضا مسموم تر نیز شد. کارلوس کی روش در آن روزها تبدیل به فردی شده بود که تبر به دست قصد نابودی فوتبال ایران را داشت.

به جام ملت ها که نزدیک شدیم مجددا کمی همدلی ملی شکل گرفت. بحرین را که بردیم، فضا متعادل تر شد و پس از پیروزی برابر قطر ما مدعی قهرمانی در جام ملت ها شدیم. امارات را که شکست دادیم به علت پدیده محیر العقول مالکیت توپ کمتر، کارلوس کی روش تا حدی مجددا همان فرد تبر به دست معرفی شد!! بازی برابر عراق اوج کار بود. جایی که ایران با بد شانسی تمام در دیداری فرسایشی و دراماتیک نتوانست راهی مرحله نیمه نهایی شود اما عملکرد تحسین برانگیز تیم باعث شد تا فضایی قابل قبول و مثبت علی رغم حذف از رقابت ها در کشور به وجود آید. آب و تاب بازگشت های استادانه ایران برابر عراق که خوابید مصاحبه های قلعه نویی ها و درخشان ها آغاز شد تا کمی افکار عمومی دچار تردید شود. به رهبری این عزیزان مجددا فضا به سمت همان کارلوس تبر به دست(!) هدایت شد تا مردم ایران مجددا خواهان خروج مردی شوند که از دیدشان مانع پیشرفت فوتبال ایران شده است. زمانی که کی روش در اقدامی کاملا مرسوم اولویت تیم ملی را برای جهان بخش و آزمون قائل شد، فضا شبیه آن روزهایی شد که ایران به لبنان باخته بود. مردم ایران پس از این حرکت کاملا و عمیقا به این نتیجه رسیده بودند که کی روش فقط و تنها فقط مانع اوج گیری فوتبال پر از استعداد و امکانات ایران شده است. دیشب شیلی را که با آلکسیس و براوو شکست دادیم، همان «ما» فوتبال دوست به شکلی منصحر به فرد، خلاقانه و هنرمندانه مجددا از کارلوس کی روش بتی ساختیم که توانسته ابراهیم وار فوتبال ایران را یک تنه اصلاح کند. شبکه های اجتماعی را ورق بزنید، سایت های فوتبالی و کامنت هایشان را ورق بزنید تا به خوبی متوجه تغییرات 360 درجه ای (!) نظرات مردمی شوید که تا دقایقی قبل از جدال برابر شیلی، کارلوس را فردی تبر به دست قلمداد می کردند!! بازی برابر سوئد نیز آخرین فرصت برای عاشقان فوتبال است تا با شکست احتمالی کارلوس کی روش برای آخرین بار خودشان را به شکل غیر قابل باوری تغییر دهند و مجددا این سرمربی را از مردی اصلاح کننده، به مردی تبر به دست تغییر دهند!!

از این نوع رفتار غیر قابل قبول که عبور کنیم به اقلیتی می رسیم در جمعمان که کلهم اجمعین در طول این 4 سال ساز مخالف زده اند. چه زمانی که به لبنان باختیم و چه زمانی که نایب قهرمان جهان با خوش شانسی محض و کمک داور توانست از دستمان فرار کند، از دیدشان کارلوس کی روش همان فرد تبر به دست بوده است!! " فوتبال ایران چه دستاوردی داشته است ؟" این یکی از مهم ترین جملاتی محسوب می شود که از سوی این دسته از عاشقان فوتبال طی این 4 سال به جامعه تزریق شده است. البته مشخص نیست که تجسم این دسته از لغت دستاورد چگونه است اما برای فوتبالی که از ریشه بیمار است و کیفیت لیگش در طی دهه گذشته همواره نزولی و در بهترین حالت ثابت بوده است، کارلوس کی روش دستاورد های زیادی را به همراه آورده است. سال 2007 در جام ملت ها ایران با ستارگانی همچون کریمی، مهدوی کیا و هاشمیان در برابر تیم دوم کره جنوبی از دور رقابت ها کنار رفت. 4 سال بعد در همان مرحله با خوش شانسی مقابل کره توانست بازی را 120 دقیقه طول دهد اما سرانجام باز هم بازی را واگذار کرد. اما با کارلوس کی روش ایران توانست 3 بار پیاپی، یک بار 10 نفره و یک بار نیز در خانه حریف کره جنوبی را از پیش رو بردارد. «دستاورد» نه شاخ دارد و نه موجودی است که با دم حرکت کند. برای چنین فوتبالی با چنین امکانات و چنین سطح کیفی همین مساله به تنهایی یک دستاورد قابل قبول و نوعی پیشرفت محسوب می شود. نمایش 90 دقیقه ای برابر نیجریه یکی از تاکتیکی ترین بازی های تاریخ فوتبال ایران است. برای اولین بار بازیکنان ایرانی توانستند در فوتبال مدرن و در برابر یک حریف کاملا بین المللی و سطح بالای جهانی 90 دقیقه نمایشی «منفعلانه» ارائه دهند. مسئله ای که تا پیش از این آرزویی محال به نظر می رسید. " فوتبال ایران تحقیر شده است" این دیگر جمله ی مهمی است که از زبان این دسته از عاشقان فوتبال شنیده شده و تمامی منبع این جمله نیز به همان نمایش 90 دقیقه ای ایران برابر امارات باز می گردد. جایی که علی رغم پیروزی 1-0 مالکیت توپ ایران کمتر بود و به همین علت کی روش تبر به دست فوتبال ما را تحقیر کرده است!! مشخص نیست چگونه تیمی می تواند هم پیروز شود و هم تحقیر شود و در عین حال نیز مشخص نیست چگونه تیمی که هم بازی را واگذار کرده و هم نتوانسته 1 بار دروازه بان ایران را 2 میلی متر از جای خود حرکت دهد، فوتبال ایران را تحقیر کرده است!! " کی روش جوان گرایی نمی کند" سومین و آخرین جمله مهم این دسته از عاشقان فوتبال است. مسئله ای که البته در سراسر دنیا دیدی کاملا متفاوت نسبت به آنچه این دوستان می اندیشند، در رابطه با آن وجود دارد. کارلوس کی روش در جام ملت ها با تزریق 5 مهره جدید به ترکیب اصلی تیم نشان داد برنامه قابل توجهی برای تغییر نسل تیم در جام جهانی 2018 دارد اما متاسفانه حضور امثال نکونام مقابل شیلی باعث شده است تا به تنهایی همه اقدامات وی در طی 1 سال اخیر در راستای جوان گرایی نادیده گرفته شود. جوان گرایی در علم روز و فوتبال مدرن تعریف، معنا و اصول مشخصی دارد که کمی مطالعه در رابطه با آن می تواند راه گشا باشد.

کارلوس کی روش به احتمال فراوان تا چند روز آینده سفر پر ماجرایش در ایران را خاتمه می دهد. عملکرد وی طی 4 سال جای مطالعه تخصصی دارد که طی این مطالعه قطعا نقاط ضعف و قوت بسیاری عیان می شود. اما از دید من مهم ترین درس حضور 4 ساله کی روش، رفتارهای عجیب و غریب ما طرفداران فوتبال بود که نشان دادیم آن قدر ها که بایدعلاقه ای به مطالعه روی حوزه مورد علاقه مان نداریم.کارلوس کی روش خواهد رفت اما مهم ترین درس برای ما نه عملکرد وی، بلکه رفتار های خودمان است.کارلوس کی روش خواهد رفت و ما می مانیم، دور هم همچنان کارشناسی می کنیم، دور هم همچنان مطالعه نمی کنیم، دور هم همچنان احساساتی رفتار می کنیم و دور هم همچنان پیشرفت نمی کنیم و دور هم سرطان فوتبالی را نیز به سرطان اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی اضافه می کنیم...

داغ‌ترین‌ها 👇🏻👇🏻👇🏻