حال سوال اینجاست که با این برنامه ریزی پر شتاب فوتبال ما چه هدفی را دنبال می کند. در ادامه مطلب متوجه خواهیم شد که با این برنامه ریزی شش یا حداکثر هفت ماه لیگ طول خواهد کشید و این همه وقت خالی به چه درد تیم ملی خواهد خورد که از برگزاری یک اردوی خارجی عاجز است.
تنها توجیه فدراسیون برای این تصمیم، فشرده بودن برنامه های آماده سازی تیم ملی است که در کوران لیگ برتر نیاز به تشکیل اردوهای مقطعی خواهد بود. لیگ برتر ایران 16 تیمی است که از سایر کشورهای صاحب فوتبال تعداد تیم هایش کمتر است. در صورت انجام بازی های جام حذفی که هر تیم لیگ برتری حداکثر 5 بازی انجام خواهد داد. 30 هفته لیگ برتر و 5 بازی برای هر تیم در جام حذفی بدون در نظر گرفتن تعطیلی و بازی های ملی با فرض اینکه هر 5 روز یک بازی برگزار شود تقریباٌ می شود 6 ماه یعنی از مرداد تا دی، البته در این بین بازی های نمایندگانمان در لیگ قهرمانان هم فراموش نشده و این تیم ها هم با فرض 6 بازی در این رقابت ها مورد محاسبه قرار گرفته اند(البته این نکته هم فراموش نشود، تیمی که در آسیا شرکت می کند باید پتانسیل رقابت فشرده در سه جام را داشته باشد). حال لیگ برتر ما تا اردیبهشت ادامه دارد و از دی تا آخر اردیبهشت، پنج ماه داریم که یک ماه آن را اختصاص می دهیم به تعطیلی نیم فصل و چند تعطیلی کوتاه دیگر، اینک چهار ماه کامل از اول مرداد (شروع لیگ برتر) تا آخر اردیبهشت (پایان لیگ برتر) وقت خالی در اختیار داریم که می توان در اختیار تیم ملی قرار داد. این چهار ماه را اگر تمام و کمال در اختیار تیم ملی بگذاریم یک ماهش صرف برگزاری بازی های رسمی و دوستانه می شود و سه ماه باقی مانده اش برای آماده سازی دو تیم ملی هم زیاد است چه برسد به تیم ملی ایران که اخیراٌ دومین اردویش هم لغو شد. تا اینجای کار همه چیز بخوبی پیش می رود و با انجام منظم بازی ها آنقدر وقت اضافه داریم که تیم ملی هم از اهداف خود جا نمی ماند و کی روش می تواند بازیکنانش را در فرصتی مناسب گرد هم آورده و به آماده سازی آن مشغول شود.
با این محاسبات چند دقیقه ای متوجه می شویم اوضاع چندان هم وخیم نیست و می شود با اجرای حرفه ای لیگ و تغییر ندادن غیر موجه برنامه ی بازی ها، هم لیگ برتر را پیش برد هم جام حذفی را بدون اینکه لطمه ای به برنامه های تیم ملی وارد شود. نمی خواهیم لیگ خودمان را با کشورهای اروپایی مقایسه کنیم که در هفته سه بازی برای تیم هایشان امری عادی به شمار می رود ولی باید در مسیری حرکت کنیم که این کشورها حرکت می کنند نه اینکه با یدک کشیدن عنوان حرفه ای برای لیگی که توان برگزاری دو جام همزمان را ندارد خود را در حد کشورهای درجه چندم فوتبال حبس کنیم.
منافع ملی همیشه در اولویت بوده و خواهد بود ولی همیشه پاک کردن صورت مساله راهکار قطعی نیست. بهتر است با برگزاری منظم لیگ برتر و جام حذفی که نیازمند انجام بازی ها بصورت فشرده و حرفه ایست قدم در مسیری بگذاریم که نتیجه اش تبدیل باشگاههایمان به باشگاههایی حرفه است، و اگر این کار با اقتدار و بدون هیچ تخفیفی صورت بگیرد دیگر شاهد تعویق بی دلیل بازی ها و وقفه های آزار دهنده در بین باز ها نخواهیم بود و این راهیست که می تواند لیگ ما را به لیگی حرفه ای آن هم در عمل تبدیل کند. البته این برنامه ریزی نباید به قدری تند و تیز باشد که فرصت نفس کشیدن به تیم ها را هم ندهد، امری که تا این شش هفته مشاهده شده است این گونه بود ولی بهرحال با کمی واقع بینی می توانیم هر کاری را در فرصت مناسب و بدون فوت وقت انجام دهیم. در صورتی که شتاب برگزاری لیگ به همین منوال ادامه یاید، با توجه به لغو پی در پی اردوهای تیم ملی، با پایان زود هنگام لیگ، تعطیلات طولانی مدتی برای بازیکنان لیگ برتری در راه خواهد بود که می تواند برایشان لذت بخش باشد!!!
