من شخصا طرفدار چلسی هستم، اما جدا از بحث و جدل ها، تیم هایی هستند که باید آن ها را ستود. چند وقت قبل هنگامی که یک هوادار فوتبال ایرانی به دنبال آمار و ارقام محبوب ترین تیم های دنیا می گشت، از دیدن نام منچستر کمی یکه می خورد. عده ای از رئالی ها که خود را محبوب ترین می دانستند، با دیدن نام تیمشان در رتبه سوم آمار را غلط می خواندند. بارسایی ها آن را کامل ندانستند و عده ای از بایرنی ها که نامشان را در 4 تیم هم نمی دیدند آمار را زیر سوال بردند. طرفدار چلسی هم بهتر از چهارمی را انتظار نداشت و اعتراضی هم نبود. او می دانست که تیمش هنوز برای محبوب ترین بودن راه دارد. منچستر اول شد.
با کمی تفکر می شد دلیلش را فهمید. منچستر خاص است. منچستر چیزی دارد که هر تیمی آن را ندارد. منچستر ترکیبی از خودسازی آرسنال و بارسا، عظمت رئال، قدرت بایرن، مظلومیت چلسی و لیورپول و یکه تازی یوونتوس است. منچستر تیمی نیست که بازیکنانش بزرگش کنند. بلکه اوست که بازیکنانش را بزرگ می کند.
سال پیش را بیاد بیاوریم. مرحله یک هشتم لیگ قهرمانان: رئال مادرید و منچستر یونایتد. در شهر مادرید. هواداران مادرید بازیکنان را مقایسه کردند و شانس تیمشان را چند برابر منچستر می دانستند. کارشناسانی که با ظرافت ترکیب دو تیم را یک به یک مقایسه می کردند و به راحتی می گفتند رئال شانس اش بیشتر است، اما ان ها روح بزرگی که در منچستر بود را فراموش کرده بودند. آن ها قدرتی که پیراهن منچستر به بازیکن می دهد را فراموش کرده بودند. جسارت فیل جونز و تلاشش برای کنترل رونالدو و یا درخشش دخیای جوان را چه کسی از یاد می برد؟ منچستر حذف شد اما ارزش هایش را به همه ثابت کرد.
درخشش دخیا در آن فصل نشان از بزرگی منچستر داشت. او پیراهنی را می پوشید که روزی بر تن ادوین فن در سار بزرگ بود. او اوایل خوب نبود، اما فرگوسن از او حمایت کرد و او در پایان ان فصل بالاتر از چک، هارت و رینا بهترین دروازه بان لیگ انگلیس شد. شاید اگر مورد بی مهری دل بوسکه قرار نمی گرفت، این پیشرفت ادامه هم می یافت، اما شخصی که در تاریخ این باشگاه یک نقطه ی عطف است، بی شک سر الکس فرگوسن است. مردی که هر منچستری به وجودش افتخار می کند.
وقتی نقل و انتقالات امسال را مرور می کنیم به خرید نیمار و بیل با مبالغ هنگفت برمی خوریم. بارسا و رئال می خواستند از الان به فکر ستاره های آینده تیمشان باشند، چون سال پیش نمی شد بارسای بدون مسی و رئال بدون رونالدو را تصور کرد، اما سر الکس گذاشت که همه منچستر بدون رونالدو و بدون نیستلروی و بکام را ببینند و منچستر هنوز هم فوق العاده بود. این چیزی بود که منچستر را متمایز کرد. منچستر بدون رونالدو هم منچستر است. منچستر بدون ون در سار هم منچستر است.
و در آخر رئیس رفت تا بگوید: "منچستر بدون فرگوسن هم، منچستر است."
