طرفداری- این هافبک پرقدرت بیش از 400 بار برای گرگ ها به میدان رفته و در باشگاه 100 تایی های تیم ملی ایتالیا هم حضور دارد. او در مصاحبه ای با وبسایت یوفا، ضمن اشاره به مطالب ذکر شده، در مورد پدرش، که مربی تیم جوانان رم هست، هم صحبت کرده است:
"اولین باری را که برای تمرین به تیگوریا رفتم را به یاد دارم. چنین روزی معمولا هیجان انگیزترین روز در دوران ورزشی هر بازیکن جوانی است. لباس هایتان را تحویل می گیرید و بلافاصله شبیه قهرمان هایتان شده و در زمین چمن بازی می کنید.
"آن روز باعث شد وارد دنیای جدیدی شوم، چون رم برای من تا آن موقع تیمی بود که یکشنبه ها برای تماشای مسابقاتش به استادیوم می رفتم و هیچ گاه به عنوان بخشی از زندگی ام حس اش نکرده بودم. در فوتبال مدرن، وفاداری به باشگاه فقط در موارد استثنایی دیده می شود و مسائل دیگری مد نظر قرار می گیرند.
"برخی برهه ها، احتمال جدایی ام از رم وجود داشت، ولی من و پدرم در عمق وجودمان، عشق مشترکی به این تیم داریم که باعث می شود به راه مان ادامه دهیم."
مرد 31 ساله در ادامه به مرور بهترین خاطراتش در المپیکو پرداخته و اذعان داشته این خاطرات بیشتر از آنکه جنبه شخصی داشته باشند، نمود تیمی دارند:
"بهترین مسابقاتی که به یاد داریم، پیروزی های تیمی بوده و شامل دیدارهایی که در آن گل زده ام، نمی شود. شاید بهترین گل دوران بازی ام را در سال 2007 در اولدترافورد در جریان شکست یک به 7 مان مقابل منچستر یونایتد به ثمر رساندم، ولی علی رغم آن گل زیبا، نمی توانم به آن مسابقه با حس مثبتی بنگرم.
"خاطرات خوشی از پیروزی دو بر یک مان مقابل رئال مادرید، که سبب صعود مان به دور بعد شد، دارم. علاوه بر این، پیروزی 2 بر صفرمان مقابل لیورنو یا برد دیگر 2 بر یک مان مقابل رئال، هیچ گاه از یادم نمی رود. این ها مسابقاتی بود که وقتی چندان مدعی نبودیم، حکم مرگ و زندگی برایمان داشت. این ها دیدارهایی بود که انتظارات را به هم زدیم و طرفدارانمان را خوشحال کردیم."
