مطلب ارسالی کاربران
شاد باشید
دوشنبه
1393/10/29
ایران 1 - امارات 0
شاید با خوندن این شروع آماده یه متن حماسی شدین
خیلی خوبه
این متن های حماسی
برخی کارشون نوشتن اینجور متنهاست. چیزی که درش کولاکی از انگیزه برای خوشحالی یا گاهی هم حسرت خوردنه. این احساس منه. وقتی میبینم تو بازی والیبال ایران با هر تیمی سطح متوسط و بالایی با گرفتن هر امتیاز چه شوقی به وجود میاد. همدلی به معنای واقعی واقعی کلمه. "همدلی" چیزیه که بیش از هر چیزی مشهوده.
و حالا دوباره فوتبال دست و پا شکسته ای که با وجود درخشش والیبال،فوتسال، فوتبال ساحلی، کشتی، وزنه برداری و چند رشته بزرگی که در اونها تو سطح اول دنیا حرف زیادی برای گفتن داریم، هنوز به بهش امید مبهمی داریم. وقتی خبرنگار از یه هوادار بزرگ {تمام هوادارن بزرگ هستند} تو ملبورن میپرسه " تا کجا با تیم ملی هستی؟" و جوابش این هست که " تا خود فینال"، وقتی که بازیکن تیم ملی میگه من فکر میکردم تو آزادی داریم بازی می کنیم {بیخیال دلیل و برهان} یا حتی وقتی تو دوره ای که زرق و برق فوتبال چشم مردم رو اذیت میکنه، میبینیم که یه بازیکن برای مصدوم شدنش اشک میریزه {راحت میشه تعصب داشتن رو تشخصیص داد} اونوقته که این متنها وجودشون برا نشون دادن اینجور امیدهای مبهمی لازم میشه. این متنها رو از دست ندید. شده تا تهش بخونید و جوابهاش هم از دست ندید{ ته دیگش هم بخورید}
این امید، امید کاذب نیست. شاید کم پیش بیاد که با یه برد اینطور خوشحال بشید و خودن این متهای مثبت باعث تداوم این شادی میشه....
شاد باشید
