نکته مشترک تمام نقل و انتقال هایی که به آن ها اشاره شد و بدون شک پر سر و صداترین و گران قیمت ترین انتقال های این فصل هم به شمار می روند، پست بازی بازیکنان مورد نظر است. تمام بازیکنانی که به آن ها اشاره شد، در خط حمله و عموماً مهاجم نوک بازی می کنند و همین و جدول زیر که گران قیمت ترین بازیکنان تمام دوران ها را نشان می دهد، ثابت می کند که همیشه مهاجمان و هافبک های خلاق تهاجمی قیمت بالاتری در بازار نقل و انتقالات داشته اند، به طوری که حتی یک دروازه بان، مدافع یا هافبک دفاعی هم در بین ده انتقال برتر تاریخ قرار ندارند.
اما واقعاً چرا؟ دلیل اینکه هیچ گاه مدافعان به ارقام بالای خرید و فروش نمی رسند، چیست؟ چرا همیشه مهاجمان از مدافعان بسیار گران ترند؟ این شماره تلنگر، در تلاش برای پاسخ دهی به این سوالات خواهد بود:
با تمام شواهد و قرائنی که به آن ها اشاره شد، این مهاجمان هستند که بازار نقل و انتقالات را گرم می کنند، در صدر آن می نشینند و در نهایت به بازی فوتبال معنا می دهند، اما چنین طرز فکری کاملاً ناشینانه و غیرمعقولانه است. اگر هافبک ها و مهاجمان مغز یک تیم فوتبال به شمار روند و وظیفه پیش بردن تیم را داشته باشند، مدافعان و هافبک های دفاعی به منزله قلب تپنده ای هستند که تپش آن ها برای یک تیم حیاتی و از کار افتادن آن ها به معنای نابودی است. کمربند دفاعی هر تیم ستون فقرات و به نوعی تکیه گاه آن محسوب می شود و اگر اهمیت آن به اندازه کمربند هجومی نباشد، کم تر از آن نیست.
جمله معروفی که بین کارشناسان فوتبال رواج دارد از این قرار است که "مهاجمان بازی ها را می برند و مدافعان لیگ را فتح می کنند." چنین گفته ای گواه این مدعا است که عملکرد مهاجمان بازی به بازی تأثیر خود را می گذارد و نتیجه خود را می گیرد، در حالی که عملکرد مدافعان در کل و جدول رقابت ها تحت عنوان گل های خورده و کلین شیت ها، خود را نشان می دهد.
عمق تبعیض زمانی مشخص می شود که اگر سلاح یک مهاجم برای اثبات خود، دریبل، پاس و گلزنی باشد، سلاح یک مدافع در زمین، تنه زنی، تکل و درگیری با حریف است. در چنین شرایطی، مسلم است که بیننده خوش ذوق و زیبا پسند فوتبال برای مهاجمان و هافبک های هجومی سر و دست بیشتری می شکند و هورای بلندتری می کشد؛ مساله ای که بی شک در مهلت نقل و انتقالات از دید مدیران باشگاه ها و دلالان دور نمی ماند و نتیجه تفاوت فاحش در قیمت هایی می شود که می بینیم.
علاوه بر این، عدم موفقیت تیم مهاجم در مقابل مدافعان به جای اینکه به درستی به آنالیز و واکنش های مناسب خط دفاعی ربط داده شود، عموماً به غلط به بی دقتی یا بدشانسی مهاجمان نسبت داده می شود. همین دلیل دیگری برای پایین آمدن ارزش کاری مدافعان، هافبک های دفاعی و دروازه بانان و در نهایت نزول قیمت آن ها در بازار می شود.
همچنین، مهاجمان عنصر تمام کننده کار تیمی و موتور گلزنی یک تیم به شمار می روند. آن ها با تلاش مدافعان و هافبک های تیم، بازیکنانی هستند که در نهایت ضربه تمام کننده را می زنند. مسلماً بازیکن تمام کننده و گلزن تیم ارج و قرب بیش تری نزد هواداران داشته و گران تر هم هست. هر چقدر هم سایرین برای گلزنی زحمت کشیده باشند، اعتبار گل به نام مهاجم نوشته می شود. در این مورد حتی مدافعان گلزن نزد همتایان خود از قیمت و محبوبیت بالاتری برخوردارند که داوید لوییز از چلسی، جدیدترین نمونه و روبرتو کارلوس از رئال مادرید، بارزترین نمونه این مدعا به شمار می روند.
دلیل دیگر، عمر نسبتاً کوتاه هر مربی بر روی نیمکت یک تیم است. مثلاً به طور متوسط هر مربی لیگ برتری، به عنوان یکی از برترین لیگ های اروپا، 1.5 فصل در یک تیم عمر می کند. چنین فرصت کمی هر مربی را مجاب می کند اولویت خود را بر برنامه کوتاه مدت گذاشته و بازی به بازی عمل کند که همان گونه که پیش تر اشاره شد، مهاجمان بازی ها را می برند. در نتیجه تمرکز هر مربی جدیدی در فصل نقل و انتقالات، تقویت خط حمله یا ویترین تیمش تلقی می شود تا عمر خود را در آن تیم افزون کند.
دلیل آخر هم این که بیش ترین تعداد فروش پیراهن بازیکنان در سرتاسر جهان در فصل گذشته هم مربوط به کریستیانو رونالدو و لیونل مسی بود که ناگفته پیداست هر دو مهاجم اند.
تمام این گفته ها دلیل بر این نیست که مهاجمان لایق پولی که برایشان پرداخت می شود، نیستند. هافبک های خلاق و مهاجمان قهار معمولاً از مهارت بالاتری در کنترل توپ برخوردارند، میزان خلاقیت بازیشان نسبت به خطوط عقب تر افزون تر است، با توجه به حرکات و تکنیک های جذاب و مثال زدنی شان در جذب تماشاگر و هوادار نقشی حیاتی دارند و بسیار بیش تر از مدافعان و هافبک های تدافعی تحت فشار هواداران و رسانه ها هستند. پس در عمل، بازیکنان خطوط جلو ارزش بیش تری برای تیم و قیمت بالاتری در بازار نقل و انتقالات خواهند داشت.
علاوه بر این، مهاجمان و هافبک های تهاجمی همیشه با اعتماد به نفس بالا و خلاقیت شان بازی را هدایت کرده و پیروزی را برای تیم به ارمغان می آورند. همان طور هم که بی گفته پیداست، همیشه این بازیکنان جلو هستند که گره یک بازی را باز می کنند. در چنین شرایطی آن ها باید بتوانند در تمام زمینه ها مهارت های خود را تقویت و به کمک تیمشان بشتابند.
با در نظر گرفتن تمام جوانب و البته پا برجا بودن تبعیض فاحش، این که مهاجمان همیشه از مدافعان گران تر باشند، قابل پیش بینی خواهد بود. مهاجمان برای تیم گل می زنند، گل هایی که در نهایت به امتیاز و امتیازهایی که در نتیجه به شغل برای مربیان درجه دو بدل می شوند. این مهاجمان نوید دهنده مقام ها و جام های مختلف برای تیم های درجه یک خواهند بود.
