تنهایی شبیه یه اتاق تاریکه،
که توش صدا هست، ولی کسی نیست.
آروم راه می‌ری، با خودت حرف می‌زنی،
خودتو بغل می‌کنی که کمتر بلرزی.
هیچ‌کس نمی‌فهمه چقدر دلت گرفته،
وقتی لبخند می‌زنی و می‌گی 'خوبم'.
تنهایی گاهی یه عادت میشه،
اون‌قدر عمیق که حتی اگه کسی کنارت باشه،
بازم حسش می‌کنی.
اما با همه‌ی سختیاش،
تنهایی گاهی میشه جایی که خودتو پیدا می‌کنی..
